Έχασε πρώτα στο μυαλό του, έπειτα στο γήπεδο

Η σημερινή μέρα δεν βρήκε επίκεντρο της ποδοσφαιρικής Ευρώπης το Λονδίνο. Το Παρίσι έχει το προνόμιο. Η πρωτεύουσα που θέλησε να κάνει στον Τόμας Τούχελ το καλύτερο δώρο Χριστουγέννων: Την απόλυση του από το τσίρκο με τα μεγάλα φώτα της PSG.

Ταλέντο να το ζηλεύεις και ενίοτε να σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Ο Εμπαπέ, ο Ντι Μαρία, ο Νεϊμάρ κλπ. Είχε ο Γερμανός 76,5% ποσοστό νικών (σε 127 αναμετρήσεις) όταν τον φώναξαν να πάρει την αποζημίωση του. Κέρδισε δύο πρωταθλήματα στη σειρά, ένα κύπελλο, ένα σούπερ Καπ, έφτασε τον Αύγουστο ως τον τελικό του Champions League. Παρά ταύτα εκτιμήθηκε πως κάτι του «λείπει». Ίσως ότι δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει ο «θηριοδαμαστής» που χρειάζεται η γωνιά του πάγκου στο Parc Des Princes.

Δεν τα κατάφερε ούτε ο –αντικαταστάτης του- Μαουρίσιο Ποκετίνο. Μόλις σήμερα ο Αργεντινός ανακοίνωσε την πρόθεση του να παραιτηθεί. Το επίκεντρο που λέγαμε.

Η Παρί έχασε φέτος το πρωτάθλημα από τη Λιλ! Το πρωτάθλημα που αρχές της σεζόν οι στοιχηματικές δεν δέχονταν «πονταρίσματα» για την έκβαση του καθώς ο νικητής του θεωρούνταν προκαταβολικά δεδομένος. Στην Ευρώπη την πάτησε το τρένο του Πεπ: Το ίδιο που χθες βράδυ έμοιαζε δίχως μηχανή. Κανονικός μουντζούρης. Φρόντισε για αυτό ο Ενγκολό Καντέ και τα underdogs με τα μπλε που εμφανίστηκαν στο γήπεδο όχι για να παίξουν τον τελικό, αλλά για να τον κερδίσουν.

Είδαμε το ίδιο έργο τρεις φορές σε μια εβδομάδα: από την μικρή εικόνα του ελληνικού τελικού στο άδειο ΟΑΚΑ, ως το Γκντανσκ και το Οπόρτο. Τα «μαύρα» κέρδισαν τα «λευκά». Και μάλιστα με τρόπο που δεν αμφισβητείται. Η δικαίωση της ίδιας ποδοσφαιρικής ιδέας. Η αποδοχή της ίδιας πραγματικότητας. Ποδόσφαιρο για αουτσάιντερ που ροκανίζει τα καλώδια και προκαλεί βραχυκύκλωμα. Ακόμη και στην –πιθανότατα- καλύτερη ομάδα των καιρών μας.

Ο Πεπ την πάτησε από την ανάγκη του να ξεπεράσει τον εαυτό του. Από την απαίτηση να νικήσει βάζοντας την υπογραφή του. Υπέθεσε πως η ταυτόχρονη παρουσία του Ραχίμ Στέρλινγκ και του Ραγιάντ Μαχρέζ στα άκρα θα δώσει παίκτη παραπάνω στις πτέρυγες και τους περίφημους χώρους «δράσης» που όλοι οι προπονητές αναζητούν στο αντίπαλο αμυντικό τρίτο του γηπέδου.

Για να φτάσει ως εκεί θυσίασε τον Ρόδρι και χάλασε την καλύτερη τριάδα κεντρικών χαφ της σεζόν διεθνώς. Μετατόπισε τον Ιλκάι Γκουντόγκαν. Μετατόπισε τον Μπερνάρντο Σίλβα. Τον Φιλ Φόντεν. Διατήρησε τον Κεβιν Ντε Μπρόινε σε αυτόν τον παράξενο ρόλο σέντερ φορ. Χίλιες φορές να το κατάπινε το χαρτί που σημείωσε αυτή την ιδέα πριν από τον τελικό. Κάποια στιγμή θα το χώνευε. Το χθεσινό αποκλείεται. Δεν κατηγορεί κανείς τη Σίτι γιατί έχασε. Όλοι με τον Γουαρδιόλα τα έχουν. Όπως τα έβαλαν με τον Πέδρο Μαρτίνς στο ΟΑΚΑ. Με τον Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ στη Πολωνία. Με κάθε προπονητή που παίζει με τα «λευκά» σε έναν τελικό και δεν τα καταφέρνει.

Το ποδόσφαιρο αλλάζει. Και το κάνει γρήγορα. O Αντόνιο Κόντε (που χθες βράδυ πρέπει να γελούσαν και τα μουστάκια του με τον τρόπο που ο Τούχελ έκανε ματ), ο Λουίς Φαν Γκαλ (η εθνική Ολλανδίας του ΄14 δημιούργησε μια ολοκληρωμένη τάση) και άλλοι πολλοί top προπονητές έβγαλαν από τη ντουλάπα τα σχέδια με τους τρεις στόπερ και έφτιαξαν μια ολοκληρωμένη πρόταση για τον τρόπο που μπορείς να κάνεις το μειονέκτημα της ομάδας σου έναντι κάποιας καλύτερης, πλεονέκτημα. Πολλώ δε μάλλον σε πολέμους της μιας βραδιάς. Εκεί πλέον δεν κερδίζει πάντα ο (γενικά) καλύτερος.

MUST READ

Live η αναμέτρηση της Λίβερπουλ με τη Σαουθάμπτον

Το φοβερό δεν είναι ότι αυτό το μοντέλο δικαιώνεται πλέον όλο και περισσότερο παίζοντας στο γήπεδο τελικούς. Το φοβερό είναι ότι πλέον έχει καταφέρει να παίζει με το μυαλό των άλλων. Ακόμη και με εκείνων που το όνομα τους είναι μεγαλύτερο από εκείνο του κλαμπ: Όπως του Πεπ. Στο τέλος της ημέρας θα έχει ακόμη 2 Champions league στη συλλογή του από τα ξέγνοιαστα χρόνια της Βαρκελώνης. Η Σίτι δεν έχει κανένα…