Ο Μαρτίνς νικά, ο Μαρτίνς χάνει και οι άμπαλοι παραμένουν άμπαλοι…

Να ξεκινήσω με τους νικητές και τα συγχαρητήρια που τους αξίζουν. Πήρε το Κύπελλο ο ΠΑΟΚ σε ένα ματς που φάνηκε πως αυτός έπαιζε την «ζωή» του. Σε ένα ματς που ο Γκαρσία αγωνιστικά το είδε σωστά και ψύχραιμα, αποδέχτηκε τον ρόλο της κατώτερης ομάδας, «κόπιαρε» τον Μπόλονι του 2-1 στη Λεωφόρο, και βγήκε θριαμβευτής.

Ένα ματς που για τον Ολυμπιακό θα μπορούσε να ήταν πολύ διαφορετικό αν στο καλό 25λεπτο, από την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου και έως το 70 πάνω-κάτω πετύχαινε το δεύτερο γκολ που θα ανάγκαζε τον ΠΑΟΚ να παίξει επιθετικά και να αφήσει χώρους.

Ένας τελικός που αφήνει πίκρα για την αποτυχία στο φινάλε μιας εξαιρετικής σεζόν και μαζί ερωτηματικά για την επιμονή του Πέδρο Μαρτίνς στο 3-4-3, ειδικά σε ματς σαν το χθεσινό.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερος θαυμαστής και υποστηρικτής του Μαρτίνς από μένα. Και αυτό δεν είναι λόγια, μια ματιά στα γραπτά το αποδεικνύει. Δεν μπορώ από την άλλη βεβαίως να μην καταγράψω την άποψη του για την χθεσινή του επιμονή σε ένα σύστημα που φαινόταν στα μάτια μου πως δεν ευνοεί τον Ολυμπιακό αλλά τον τρόπο που έχει στηθεί ο αντίπαλος.

Με 3-4-3 παρότι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι 4-3-3 με το οποίο ο Ολυμπιακός έχει πετύχει όλα όσα έχει πετύχει αυτά τα δύο χρόνια της κυριαρχίας του. Και το κυριότερο με τον Εμβιλά σε έναν ρόλο που δεν του ταιριάζει, βγάζοντας τον από τον ρόλο που δεν έχει αντίπαλο στην Ελλάδα. Ο Μαρτίνς δεν διάβασε καλά το ματς και παρότι με την γρήγορη απόφαση του να βάλει τον Φορτούνη δικαιώθηκε, νομίζω πως στο τέλος ρίσκαρε χωρίς λόγο τόσο όσο να μπορέσει ο Κρμέντσικ να τον τιμωρήσει. Γιατί στο τελευταίο δεκάλεπτο ο Ολυμπιακός «φώναζε» ότι θέλει «ανάσες». Ο Ολυμπιακός που έτρεχε 80 λεπτά απέναντι σε μια ομάδα που είχε κάτσει έξω από την περιοχή της και αμυνόταν, παίζοντας έξυπνα στην κόντρα και εκμεταλλευόμενη όλα τα λάθη του Ολυμπιακού, με κυριότερο το πέναλτι για το 1-0.

Ο Μαρτίνς πόνταρε στην «μαγεία» του Χασάν να γίνεται ήρωας της τελευταίας στιγμής και όχι στο πως θα «μαζέψει» την κατάσταση στον άξονα που είχε χαθεί. Θα μπορούσε να το κάνει 4-3-3 με τον Εμβιλά στον άξονα, θα μπορούσε να βάλει τον Τιάγκο Σίλβα, θα μπορούσε να ρίξει ένα παιδί με τρεξίματα στο ματς όπως ο Βρουσάι. Επέλεξε τον Χασάν. Ρίσκαρε και έχασε. Συμβαίνουν και αυτά. Ο Μαρτίνς που στην τριετή άκρως επιτυχημένη σεζόν στον Ολυμπιακό έχει ρισκάρει ουκ ολίγες φορές. Και στην πλειοψηφία έχει δικαιωθεί.

Ο Μαρτίνς νικά, ο Μαρτίνς χάνει. Ο Ολυμπιακός χθες άλλωστε είχε λίγα από τα ατού του σε καλή βραδιά. Θα μπορούσε και έτσι να το πάρει, γιατί απλά είναι καλύτερη ομάδα από τον ΠΑΟΚ. Χθες όμως στο 90λεπτο του τελικού ο ΠΑΟΚ αποδείχθηκε και πιο αποτελεσματικός και πιο έξυπνος. Μην νομίζει κανείς πως και στον Ολυμπιακό οι παίκτες του δεν «δίψαγαν» για τη νίκη. Το ήθελαν και είχαν πολλούς λόγους για να το πάρουν.

Απέτυχαν. Υπάρχει και η κακή βραδιά για όλους. Για όσους από χθες το βράδυ μετά το τέλος του αγώνα το έχουν ξεχάσει, αυτός ο Μαρτίνς είναι ο ίδιος που πήρε την ομάδα από τα «συντρίμμια» και κόντρα σε όλο το «σύστημα» που πολέμησε χυδαία τον Ολυμπιακό, θριάμβευσε. Είναι ο ίδιος Μαρτίνς που πήρε δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα με +18 και +26 από τον δεύτερο ΠΑΟΚ. Αυτοί οι παίκτες που δεν μπόρεσαν να πάρουν και το Κύπελλο είναι αυτοί που κάνουν πλάκα στο πρωτάθλημα δύο χρόνια τώρα και έχουν ξεσηκώσει την Ευρώπη με τις μεγάλες τους βραδιές.

Για αυτό λοιπόν οι άμπαλοι που γίνονται ακόμη πιο άμπαλοι σε βράδια αποτυχίας καλό είναι να ξανασκεφτούν. Αν έγιναν Ολυμπιακοί για τις νίκες μόνο κάτι λάθος έχουν καταλάβει για την ιστορία αυτού του συλλόγου, του κορυφαίου στην χώρα.

Δεν υπάρχει συμβόλαιο με τις νίκες και τις επιτυχίες. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να ξέρει μια ομάδα να χάνει. Την καθιστά μεγάλη και αποτελεί το 50% της επιτυχίας για να επιστρέψει δυνατή και να κερδίσει ξανά. Δείτε τους… απέναντι. Πόσα χρόνια παραμυθιάζονται μόνοι τους με «Κυριακές που τους λείπουν» και με «κλεμμένα» για να μπορέσουν να αποφύγουν την αλήθεια. Πόσους και πόσους προπαγανδιστές και κομπλεξικούς από παιδιά χρησιμοποίησαν για να παραμυθιάσουν τον κόσμο τους. Πέρασαν χρόνια και κεφάλι δεν σήκωσαν. Πέτυχαν μόνο όταν άφησαν τα παραμύθια στην άκρη και δούλεψαν. Όταν παραδέχθηκαν πως έχασαν γιατί, διάολε, ο άλλος είναι καλύτερος.

Ο Ολυμπιακός δεν έψαξε για δικαιολογίες στην ήττα του τελικού. Βλέπει μπροστά όπως κάνει μια μεγάλη ομάδα. Αν ξέρεις να χάνεις, θα αργήσεις να ξαναχάσεις.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Τώρα προέχει η ξεκούραση για όλους μετά από μια ακόμη δύσκολη και κουραστική σεζόν. Σε κανέναν δεν αρέσει η ήττα, ειδικά σε τελικό που δίνει κούπα. Ο Ολυμπιακός όμως βλέπει μπροστά μη ξεχνώντας να μάθει και από τις ήττες. Η επόμενη μέρα θα είναι σίγουρα πολύ καλύτερη για έναν σύλλογο που έχει πλάνο και ποδοσφαιρική λογική. Όλα τα υπόλοιπα, οι κραυγές, οι υστερίες είναι για τους άμπαλους και τους στημένους που έχουν υποφέρει από τον Ολυμπιακό.