Τίποτα δεν χάθηκε, όλα στο τραπέζι

Πώς το τραγούδησε ο Ουάρντα σ’ εκείνο το βίντεο; «Βρε μελαχρινάκι με πότισες φαρμάκι»; Μέσα έπεσε ο προφήτης. Και με τι γκολάρα, ε; Ας είναι.

Η ΑΕΚ χθες έκανε αυτό που έπρεπε και το έκανε όπως έπρεπε: Συγκροτημένη, τακτοποιημένη, δεμένη ομάδα. Είχε ένταση, έχτιζε φάσεις, ήταν γερή ομάδα. Μεγάλο αγκάθι, όμως, παρέμεινε ο Αραούχο, που πάλεψε για τελικές κι ενώ κατάφερε ένα γκολ, έχασα άλλα -σημαντικά.

Βέβαια, για άλλη μια φορά είδαμε τη σπουδαιότητα του Σιμόες. Με το που τραυματίστηκε και αντικαταστήθηκε με τον απολύτως χλιαρό Μοράν, η ΑΕΚ «έκατσε». Άφησε περιθώρια στον Ατρόμητο, ο οποίος πήρε την κατάσταση στα χέρια του και έκανε παπάδες, με τον Μάντσον σκυλί του πολέμου, για πότε το ξέθαψε το Τόμαχοκ, για πότε άνοιξε τον δρόμο στους συμπαίκτες του ούτε που προλάβαμε να πάρουμε χαμπάρι.

Δηλαδή, πήραμε. Πήραμε και είμαι σίγουρη πως το περιμέναμε το γκολ. Ο Ουάρντα έχασε το φάουλ στο πρώτο ημίχρονο -που ήταν και η καλύτερη στιγμή του ημιχρόνου- και πάτσισε στο 80′ με μία γκολάρα – υπόδειγμα. Που μας ξερίζωσε λίγο την καρδιά, αλλά τέτοια ματς αξίζουν τον κόπο μόνο και μόνο για τις τόσο όμορφες φάσεις.

Ωστόσο, το παιχνίδι δεν έχει χαθεί. Είναι φορτσάτη η ΑΕΚ, είναι κι αποφασισμένη. Οπότε αν κόψει και το κακό συνήθειο των ισοπαλιών (να είναι, άραγε στο χέρι της; Εκτιμώ ότι είναι) και αναμετρηθεί στην Τούμπα με αήττητο σερί στην πλάτη της, μπορεί να γυρίσει το παιχνίδι στα μέτρα της.

Κάτι τελευταίο: Το φετινό πρωτάθλημα είναι φουλ της ανατροπής. Το ότι χθες είδαμε καλή μπάλα μεταξύ Ατρομήτου και ΑΕΚ είναι κάτι που αυξάνει το ενδιαφέρον μας. Και σε ό,τι αφορά τον Ουάρντα, «πρόκειται περί μεγάλου παίκτου».