Ολυμπιακός: Ο Εμβιλά χαφ. Ο Εμβιλά στόπερ…

Το… επικοινωνούσε με κάθε τρόπο ο οργανισμός ΠΑΟΚ ολόκληρη την εβδομάδα: Οι τελικοί δεν παίζονται, οι τελικοί κερδίζονται.

Αποδείχθηκε πως δεν έμεινε στα λόγια. Του έγινε συνείδηση. Και μαζί η κεντρική ιδέα σε ένα σχέδιο δράσης από εκείνα που καταστρώνουν ομάδες που αποδέχονται προκαταβολικά πως ο αντίπαλος τους είναι καλύτερος. Δεν είναι κακό, ούτε απαγορευμένο. Αν ήταν, τώρα δεν θα γιόρταζε η Θεσσαλονίκη.

Με μπόλικη υπομονή πίσω από τη μπάλα. Με πάθος. Ενίοτε με αυτοθυσία. Σίγουρα κάποια στιγμή με σύμμαχο την τύχη που είναι απαραίτητη σε τέτοια εγχειρήματα. Ένα μοτίβο σχεδόν ηρωικού ποδοσφαίρου που εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε κατάλληλο για την περίσταση.

Γιατί; Διότι το τανγκό θέλει πάντα δύο. Και γιατί την ίδια στιγμή ο Ολυμπιακός δεν σκέφτηκε πως στη δική του περίπτωση οι τελικοί πρώτα παίζονται και έπειτα κερδίζονται. Γιατί αυτό πρέπει να κάνουν οι καλύτερες ομάδες. Να παίξουν. Να εκμεταλλευτούν την ποιότητα τους.

Το βάθος τους. Την ομοιογένεια τους. Τον εμφατικό βηματισμό ενός συνόλου που δύο χρόνια τώρα έχει απαγορεύσει την αμφισβήτηση από τον ανταγωνισμό. Και κυρίως εκείνους 5-6-7 ποδοσφαιριστές που υπό νορμάλ συνθήκες δεν έχουν «ταίρι» στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ο αμυντικός χαφ Εμβιλά είναι ένας εξ αυτών. Ο στόπερ Εμβιλά, όχι.

Ο Πέδρο Μαρτίνς είχε στην 11άδα του ένα τέλειο 4-3-3: Ανδρούτσος, Σεμέδο, Σωκράτης, Χολέμπας στην ευθεία της άμυνας. Εμβιλά, Μπουχαλάκης και Καμαρά στη μεσαία γραμμή. Ο Μπρούμα και ο Μασούρας στα φτερά, ο Ελ Αραμπί στην κορυφή. Στο 3-0 με τον ΠΑΟΚ τον Γενάρη ένα τέτοιο 4-3-3 και σχεδόν τα ίδια πρόσωπα σχημάτισαν μια νύχτα που δεν χώρεσε αμφισβήτηση για το ποιος είναι καλύτερος.

Αυτή την ομάδα ο Πορτογάλος τεχνικός τη διάβασε 3-4-3, όπως του αρέσει να διαβάζει τους σχηματισμούς το τελευταίο δίμηνο. Όπως έκανε ως και τους δύο ημιτελικούς με τον ΠΑΣ Γιάννενα (άραγε πόσοι θυμήθηκαν χθες το πρώτο ματς στους Ζωσιμάδες;).

Δεν το άλλαξε ούτε όταν ο Σωκράτης σήκωσε τα χέρια του ζητώντας αλλαγή στο 25΄. Ούτε όταν ο ΠΑΟΚ βρέθηκε στη θέση του οδηγού από το εύστοχο πέναλτι του Βιεϊρίνια. Ούτε καν στην αφετηρία του δευτέρου ημιχρόνου όταν έπαιρνε πλέον θέση στο γήπεδο ο Κώστας Φορτούνης. Και όμως ως την ανάπαυλα ήταν πλέον προφανές πως αυτό το 3-4-3 ταίριαζε στο σενάριο «οι τελικοί δεν παίζονται, κερδίζονται» του ΠΑΟΚ και όχι στο μοτίβο που θα ήθελε η καλύτερη ομάδα.

Από το 25΄και πέρα ο Ολυμπιακός επέμεινε σε 3-4-3 έχοντας στο γήπεδο έναν στόπερ: Τον Σεμέδο. Σε μια διάταξη που όταν συνοδεύεται με κατοχή μπάλας επιπέδου 57%-60% και δεν πατά στο επιθετικό «transition» αναπόφευκτα κόβει την ομάδα σου στα δύο: Άμυνα, επίθεση. Ο Καμαρά και ο Μπουχαλάκης έτρεξαν για όλους. Ήταν εκείνοι που εν πολλοίς έβαλαν τον ρυθμό για την ισοφάριση και την αλλαγή σκηνικού του ματς. Μέχρι που έσκασαν.

Ο Γκαρσία το είδε εκεί γύρω στο 80΄και έστειλε στο γήπεδο τον Τσιγγάρα αντί του Ουάρντα για να αποκτήσει έναν επιπλέον χαφ. Και την ίδια στιγμή πέρασε μπροστά τον φρέσκο Κρμέντσικ.

Ο Πέδρο Μαρτίνς που προφανώς και εκείνος το είδε, δεν θέλησε να επενδύσει στη παρουσία ενός επιπλέον κεντρικού χαφ έστω τότε. Επέλεξε να ποντάρει αποκλειστικά στο άστρο του Αχμέντ Χασάν που έχει παράδοση να βάζει την υπογραφή του στο φινάλε. Λες και δεν ήθελε να παίξει παράταση. Ο Ολυμπιακός δεν είχε άλλες ανάσες. Ο ΠΑΟΚ βρήκε. Και μαζί τρεις φάσεις «καρμπόν» για το γκολ της νίκης. Του κλήρωσε εκείνη στο 90΄: Χαριστική βολή.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Φυσικά ο τελικός δεν άλλαξε τα δεδομένα της χρονιάς για τον Ολυμπιακό: Μια καταπληκτική σεζόν, ούτως ή άλλως, δεν κρίνεται από ένα τίτλο της μιας βραδιάς. Αλλάζει όμως τα δεδομένα για τον ΠΑΟΚ. Και πιθανότατα για τον Πάμπλο Γκαρσία που κάποιοι τον θεωρούσαν ήδη παρελθόν: 7ψυχος ο Ουρουγουανός. Και προφανώς με το προνόμιο πλέον μιας κανονικής ευκαιρίας.
ΥΓ. Ο Ολυμπιακός στους πρώτους γύρους των προκριματικών του champions league θα αντιμετωπίσει ομάδες κατώτερες του ΠΑΟΚ που πολύ λογικά θα κλείσουν το γήπεδο. Το χθεσινό πρέπει να γίνει μάθημα.