Εμφανίσου ξανά κι εξαφανίσου…

Στη ζωή δεν πρέπει να είμαστε μηδενιστές. Επειδή ορισμένοι έγιναν μελλοντολόγοι κι εδώ και 1-1,5 χρόνο γράφουν «σας τα λέγαμε για τον Γιάννη Αλαφούζο, τώρα δικαιωθήκαμε, αλλά είναι αργά», οφείλουμε να επισημάνουμε το εξής.

Ο Αλαφούζος ήρθε σε μία δύσκολη εποχή για τον Παναθηναϊκό. Βγήκε μπροστά παραλαμβάνοντας μεγάλο χρέος κι έβγαλε τον σύλλογο από το αδιέξοδο. Πολλοί (αν όχι όλοι) τον πίστεψαν. Εκείνη την περίοδο, άλλωστε, δεν είχε εμφανιστεί κάποιος μεγιστάνας για να του φάει τη σειρά ο Αλαφούζος. Άλλοι ήταν εξαφανισμένοι, άλλοι παρκαρισμένοι κι ο Παναθηναϊκός κατέληξε για πρώτη φορά να μην πάρει άδεια συμμετοχής στο πρωτάθλημα.

Την πρώτη σεζόν που έτρεξε ένα πρότζεκτ δικό του ο Αλαφούζος, με χαμηλό μπάτζετ, ο κόσμος συσπειρώθηκε. Έχανε στο 90’ από τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο, ωστόσο, χειροκροτούσε τους παίκτες και το προπονητικό τιμ. Γνώριζε την ήττα από τον Πανθρακικό εντός, έφερνε ισοπαλία με τη Βέροια, το ίδιο. Στον δεύτερο γύρο το «τριφύλλι» έπαιξε μπαλάρα, νίκησε με το ιστορικό 0-3 τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης» και κατέκτησε επίσης με ωραίο ποδόσφαιρο και τσαμπουκά και το κύπελλο. Συγγνώμη, αλλά δεν είδαμε τότε όλους τους… μελλοντολόγους να μιλούν για την καταστροφή που έρχεται.

Ο τίτλος, όπως θα συνέβαινε με όλους τους παράγοντες, πήρε τα μυαλά. Όταν βρίσκεσαι στον Παναθηναϊκό, βέβαια, ο πήχης είναι λογικό ν’ ανεβαίνει σταδιακά. Απλώς στον Παναθηναϊκό αυτό δεν πραγματοποιήθηκε με σύνεση, μεθοδικότητα κι οργάνωση. Έγιναν λάθη (κανείς δεν είναι τέλειος), όμως, το πρόβλημα δεν ήταν ότι έγιναν. Ήταν ότι δεν έμαθε ο μεγαλομέτοχος απ’ αυτά. Αποδείχθηκε στην πράξη. Ο απλός οπαδός στήριζε το πλάνο, δεν είχε πρόβλημα με τον Αλαφούζο, ο οποίος και από τα ΜΜΕ έβρισκε κατανόηση, αλλά ορισμένες κινήσεις του έδειχναν ότι δεν είναι σταθερός στις απόψεις του. Υπήρχε κόσμος και δημοσιογράφοι, πάντως, που διαφωνούσαν σε αρκετά θέματα που προέκυπταν στην πορεία. Ένα απ’ αυτά ήταν το γηπεδικό κι ο έρανος που έγινε για τη Λεωφόρο.

Το καλοκαίρι του 2015 ο Αλαφούζος άφησε το μνημόνιο στην άκρη, θέλησε να ενισχύσει τον Παναθηναϊκό, αλλά οι σύμβουλοί του, τον οδήγησαν σε λάθος επιλογές και ήρθε το στραπάτσο με την Γκαμπάλα. Το καλοκαίρι του 2016 δεν το έβαλε κάτω. Εμπιστεύτηκε τον Στραματσόνι, έφερε τον Ζιλμπέρτο Σίλβα, όμως, ο ίδιος τον μετέτρεψε σε «γλάστρα» και όταν ήρθε ο Ουζουνίδης κι ο Λυμπερόπουλος, αντί να επιμείνει και να κάνει restart με μεθόδους του 2013, αποφάσισε να δείξει τον αλλόκοτο χαρακτήρα του. Τα όσα συνέβησαν από το περασμένο καλοκαίρι κι έπειτα είναι γνωστά. Πριν από το καλοκαίρι φυσικά, οι φίλοι που είχαν γίνει εχθροί, ξανάσμιξαν… Ήταν η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος του στη συνείδηση του κάθε οπαδού.

Ένας ηγέτης πρέπει να εμπνέει, να δίνει το στίγμα σε όλους όσοι βρίσκονται στην ομάδα και όραμα στον κόσμο. Να έχει το θάρρος να κοιτάει τους οπαδούς στα μάτια και να λέει την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν ακούγεται. Επαναλαμβάνουμε, αν έβγαινε κι έλεγε το καλοκαίρι «τέρμα, αναλαμβάνω την εφορία ή ό,τι με βαρύνει προσωπικά, αλλά παραδίδω τις μετοχές μου κι όποιος θέλει ας έρθει», θα ήταν μία έντιμη πράξη και θα την χαρακτήριζα και θαρραλέα. Άλλοι δεν παραδέχθηκαν τα λάθη τους. Αυτός το έπραξε. Οι προκάτοχοί του, άλλωστε, επίσης δεν ήταν αλάνθαστοι. Έκαναν λάθη κι ενδεχομένως χειρότερα… Ο ίδιος όση θέληση και αν είχε, αποδείχθηκε ότι δεν διέθετε τη δύναμη ή τον τρόπο να προστατεύσει την ομάδα και δεν μπόρεσε να νικήσει το παρασκήνιο. Άλλοι που είχαν τη δύναμη, έβλεπαν με απάθεια το σκοτάδι να κυριαρχεί…

Πέντε μήνες νωρίτερα, λοιπόν, ο Αλαφούζος δήλωσε ότι αποχωρεί. Έτσι ξερά. Έκτοτε, οδηγεί τον σύλλογο στον γκρεμό. Χωρίς να ακούσουμε τη φωνή του. Και φτάσαμε στο τέλος Φεβρουαρίου του 2018. Οπου με τους παίκτες, το προπονητικό τιμ και τους υπαλλήλους απλήρωτους, τις απολύσεις να συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό, τους πιστωτές να πιέζουν, τον Ταυλαρίδη να πετυχαίνει εκδίκαση για αφαίρεση βαθμών, την ΟΥΕΦΑ να περιμένει για να επιβάλει ποινή και φυσικά την ομάδα να βολοδέρνει στη μέση της βαθμολογίας, δέησε να εμφανιστεί.

Με ένα αιχμηρό τιτίβισμα φωτογράφισε τον Σαββίδη και τον ΠΑΟΚ με αφορμή όσα έγιναν πέρσι. Όπου προκλήθηκε ζημιά πέρσι στον σύλλογο, τόσο στο κύπελλο, όσο και στα play offs. Στο πρώτο κομμάτι σε ό,τι αφορά το πρεστίζ και το γόητρο, αφού κρινόταν ένας τίτλος, στο δεύτερο κομμάτι η ζημιά ήταν οικονομική. Αλλά ας κάνουμε μία υπόθεση. Θα έβαζε δηλαδή χρήματα ο Αλαφούζος αν η ομάδα έβγαινε δεύτερη κι έπαιζε στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ; Ή αν τελείωνε τότε το παιχνίδι κι έβγαινε για παράδειγμα τρίτος ο Παναθηναϊκός θα έβαζε χρήματα για τα προκριματικά του Γιουρόπα; Διότι η πώληση του Μπεργκ ήταν προαποφασισμένη.

Καλά έκανε και πήρε θέση, αφού πέρσι πληγώθηκε ο Παναθηναϊκός με ό,τι συνέβη. Αυτό ένιωθε και το έβγαλε. Αλλά ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού που είδε τον Ολυμπιακό να αποχωρεί στην ιστορία με τον Φινμπόγκασον κι έδινε το έναυσμα για επίθεση στον Κοντονή, δεν πήρε θέση φέτος για το -3 των ερυθρόλευκων με την ΑΕΚ. Δεν πήρε θέση για τις διαμαρτυρίες των Πειραιωτών για τη διαιτησία. Δεν πήρε θέση γι’ άλλα κι άλλα σημαντικά θέματα που απασχολούν το «τριφύλλι». Λίγες μέρες πριν η ΟΥΕΦΑ αποκλείσει (εκτός συγκλονιστικού απροόπτου) τον Παναθηναϊκό που είναι ταυτισμένος με τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, εμφανίστηκε.

Το σημαντικό είναι τώρα να παραμείνει στο προσκήνιο. Να πληρώσει ό,τι οφείλει, για να πάρει ο Παναθηναϊκός την άδεια συμμετοχής στο πρωτάθλημα (αφού με την ΟΥΕΦΑ είναι δύσκολη) και να βγάλει χωρίς άλλους εξευτελισμούς τη χρονιά. Να πει σε όλους αν υπάρχει επενδυτής ή έστω να φανερώσει το πλάνο του μέχρι τον Μάιο. Και μετά αυτό που θα πρέπει να κάνει είναι να εξαφανιστεί από τα κοινά του Παναθηναϊκού. Παρά την αρχική καλή πρόθεση, η τελευταία εντύπωση μένει. Κι αυτή είναι πέρα για πέρα αρνητική.