Να χαρώ τον φίλο μου

«Αυτό το καραγκιοζιλίκι με την Ευρωλίγκα πρέπει να τελειώνει. Δεν είναι ευρωπαϊκή πρόοδος να υπάρχουν 10 παίκτες που δεν είναι Ευρωπαίοι. Πρέπει να σοβαρευτούμε γιατί θα χάσουμε και το μπάσκετ, αλλά και τον κόσμο. Είναι ωραίο να μην έχουμε τους καλύτερους παίκτες της Εθνικής; Δεν θέλω να υποτιμήσω τα παιδιά και τον ιδρώτα τους. Τα παιδιά ανταποκρίνονται, αλλά κάποιοι πρέπει να σκεφτούν πως πάνω από όλα είναι ο θεσμός των Εθνικών ομάδων».

Να που ο Γιώργος Βασιλακόπουλος κατάλαβε αυτό που φωνάζαμε -όλοι όσοι είχαν κοινό νου- από τη στιγμή που η κόντρα FIBA – Ευρωλίγκας «ξέφυγε». Το είπαμε σε όλους τους τόνους. Είτε η πέτρα πάει στο αυγό, είτε το αυγό στην πέτρα, το αυγό σπάει κι εν προκειμένω «αυγό» είναι η FIBA και οι Ομοσπονδίες.

«Η κοινή γνώμη, που ασχολείται με τον αθλητισμό, θα δώσει λύση. Αν δεν υπάρχει Εθνική ομάδα, δεν υπάρχει το μπάσκετ. Αυτή είναι η πραγματικότητα» είπε. Να χαρώ τον φίλο μου (δεν τον λες). Έτσι είναι. Η λύση δίνεται από την κοινή γνώμη, από τον κόσμο που αγαπά το μπάσκετ. Κι είναι από τις λίγες φορές που συμφωνώ 100% με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο και ως προς την ανάγκη διαφύλαξης του θεσμού των Εθνικών ομάδων (κάτι που δεν κάνουν τα «παράθυρα»).

Αυτή είναι η σωστή προσέγγιση. Καταγραφή του προβλήματος, σοβαρή ανάλυση κι ενεργοποίηση του κόσμου που ασχολείται με τον αθλητισμό. Έτσι κάνουν οι σοβαροί ηγέτες. Και βέβαια, αυτή η τοποθέτηση παίζει… μπουνιές με τις ψευτομαγκιές, τις αυθαίρετες τιμωρίες διαιτητών, την αντίληψη ότι «το μπάσκετ είναι η FIBA», που στην ουσία μετατρέπεται στο «το μπάσκετ είμαι εγώ».

Χρειάστηκε να απειλήσουν με ήττα οι ξυλοκόποι της Βρετανίας την «επίσημη αγαπημένη» για να καταλάβει ο πρόεδρος της ΕΟΚ ότι το προϊόν δεν είναι τόσο ποιοτικό όσο χρειάζεται, για να μένει στον… αφρό. Χρειάστηκε να υπάρξουν άδειες εξέδρες για να αντιληφθεί ότι το μπάσκετ δεν πουλάει από μόνο του, αν δεν έχει παίκτες πρώτης διαλογής να δείξει.
Κάπως έτσι, αφού μετατράπηκε η Εθνική σε μια συμπαθητική παρέα, παιδιών που αξίζουν τον σεβασμό μας, αλλά που σε τίποτα δεν θύμιζε την κραταιά Εθνική, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος έθαψε το τσεκούρι του πολέμου. Κατάλαβε ότι δεν τον… παίρνει να απειλεί ομάδες ότι με το ζόρι θα τους πάρει τους παίκτες. Κατάλαβε (;) ότι δεν μπορεί να παίζει με την αξιοπρέπεια των διαιτητών.

Αν τον ενδιέφερε το πρωτάθλημα της Α1 (δεν τον ενδιαφέρει) θα είχε αντιληφθεί πως δεν έχουμε την πολυτέλεια να μετράμε -4 διαιτητές πρώτης γραμμής, γιατί γουστάρει να το παίζει «σερίφης» στην Ευρώπη. Το κατάλαβε όταν του είπαν οι άνθρωποί του ότι θα ματώσει (ξανά και ξανά) η τσέπη του.

Υποστηρικτής του δόγματος «ποτέ δεν είναι αργά», ελπίζω πως αυτή η αναλαμπή και η αποδοχή της αδυναμίας -γιατί περί αυτού πρόκειται- μπορεί να αποτελέσει την απαρχή για μια στροφή 180 μοιρών, που θα επιτρέψει στον Γιώργο Βασιλακόπουλο να φύγει από το μπάσκετ με το κεφάλι ψηλά. Διαφορετικά, επειδή τα στερνά τιμούν τα πρώτα, ο λίγος παραγοντικός (βιολογικά μακάρι να ξεπεράσει τα 120 χρόνια ζωής) χρόνος που του μένει θα περάσει αργά και βασανιστικά και θα έχει πολλές κατραπακιές.