Τι αλλάζει ο Μαρτίνς από τη νέα χρονιά…

Εδώ και περίπου τρεις μήνες ο Πέδρο Μαρτίνς έχει διαφοροποιήσει τον τρόπο με τον οποίο εμφανίζει την ομάδα του στο γήπεδο. Εγκατέλειψε το σχεδόν κλασσικό 4-2-3-1 και τις παραλλαγές του και πέρασε στο 3-4-3. Το γιατί το έκανε χωράει πολύ κουβέντα. Στο μυαλό του προπονητή δεν μπορεί να είναι κανείς. Υποθέσεις όλοι μπορούμε να κάνουμε, επιτρέψτε μου να κάνω κι εγώ μία. Εχω την εντύπωση πως ο τεχνικός του Ολυμπιακού δουλεύει την ομάδα του με το βλέμμα στο μέλλον. Στις ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις. Υποθέτω ότι όσα βλέπουμε το τελευταίο τρίμηνο είναι σκηνές από τα προσεχώς.

Ο κόουτς είναι πολύ πιθανό να θεωρεί πως οι τρεις στην άμυνα του εξασφαλίζουν μεγαλύτερη ανασταλτική αξιοπιστία, κάτι που είναι σχεδόν απαραίτητο απέναντι σε ομάδες που θα έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν πίεση στον Ολυμπιακό. Τέτοιες ομάδες δύσκολα θα βρεθούν να το κάνουν στην Ελλάδα. Στην Ευρώπη αλλάζουν τα πράγματα. Το σχήμα με τους τρεις στόπερ στην ευθεία δεν το μεταχειρίστηκε για πρώτη φορά πριν από μήνες ο προπονητής των ερυθρολεύκων. Από καιρού εις καιρόν το χρησιμοποιούσε. Τους τελευταίους μήνες το καθιέρωσε.

Η καθιέρωση συμπίπτει χρονικά με την είσοδο στην εντεκάδα του Σωκράτη Παπασταθόπουλου. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο γεγονός. Ο Σωκράτης με την κλάση και την εμπειρία του μπορεί να ανταποκριθεί σε ρόλο κεντρικού αμυντικού. Εννοώ στο ρόλο εκείνου που παίζει στη μέση της τριάδας και εκ των πραγμάτων έχει ηγετικό ρόλο. Κατευθύνει δηλαδή και τους υπόλοιπους. Το σύστημα αυτό είναι δυνατό εκτός όλων των άλλων και να παρατείνει την ποδοσφαιρική ζωή του Χοσέ Χολέμπας. Σε μια τέτοια περίπτωση είναι αναγκαίο να αποκτηθεί ένας αριστερός μπακ για να πλαισιώσει τον Ρέαμπτσιουκ.

Γενικά όμως η καθιέρωση του σχήματος με τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς διαφοροποιεί και τις μεταγραφικές προτεραιότητες της ομάδας. Αφαιρεί παίκτες από την μεσαία γραμμή και προσθέτεις παίκτες στο κέντρο της άμυνας. Ο Πορτογάλος κόουτς παίζει με τρεις πίσω αφαιρώντας χαφ γιατί διατηρεί σχήμα με τρεις επιθετικούς, δυο εξτρέμ και έναν κλασσικό προωθημένο. Κι εδώ υπάρχει διαφοροποίηση σε σχέση με όσα ξέρουμε για το σύστημα αυτό.

Ο Μαρτίνς έχει την επιλογή να τραβάει τον Ελ Αραμπί έξω από την περιοχή και βάζοντας τους δυο εξτρέμ να συγκλίνουν πατώντας σε αυτή, καθιστά τον μαροκινό αρχισκόρερ κάτι σαν οργανωτή του παιχνιδιού. Ο Ελ Αραμπί με την σπάνια ποιότητά του ανταποκρίνεται και στον ρόλο αυτό σερβίροντας στους συμπαίκτες του έτοιμα γκολ. Συμπερασματικά ο Ολυμπιακός που θα δούμε τη νέα αγωνιστική χρονιά θα είναι μια εξέλιξη όσων είδαμε τα τρία πρώτα χρόνια με τον κόουτς. Θα τον αλλάξει σε αγωνιστική φιλοσοφία. Στόχος του όχι απλά η διατήρηση τα εγχώριας κυριαρχίας αλλά η πρόοδος σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση ο νέος Ολυμπιακός του Μαρτίνς θα διαφέρει αισθητά από αυτόν που ξέραμε…