Όταν η βία νικά το άθλημα

Δεν θα μπω – και το τονίζω εξαρχής- σε κανενός είδους κουβέντα για το αν ο Γκαρθία χθες την είδε Μινωτής ή οποιοσδήποτε άλλος θέλετε μεγάλος πρωταγωνιστής του ελληνικού θεάτρου του παρελθόντος. Ομοίως δεν πρόκειται να ασχοληθώ με γεγονότα  που συνέβησαν κατά τις προηγούμενες αγωνιστικές περιόδους σε άλλα γήπεδα με την έννοια ποιος κάνει ή δεν κάνει επεισόδια. Ηλίθιοι και μυαλοφυγόδικοι υπήρχαν και δυστυχώς υπάρχουν σε όλες τις ομάδες. Πότε στο Καραϊσκάκης, πότε στο ΟΑΚΑ, πότε στη Λεωφόρο, πότε στη Τούμπα γινόταν ανάλογα ή ακόμα και χειρότερα περιστατικά.

Από το μνημείο αλητείας στη Ριζούπολη, το αντίστοιχο της Λεωφόρου με τον τραυματισμό του διαιτητή Ευθυμιάδη, στο τι έκαναν τα παιδιά μωρέ μπήκαν να πανηγυρίσουν και έτυχε να δώσουν μερικές ψιλές σε παίκτες στο Καραϊσκάκης. Από τη φωτοβολίδα στον τερματοφύλακα της ΑΕΚ στη Τούμπα, στην αντίστοιχη στον Φινμπόγκασον μέχρι το αεροβόλο εναντίον του Τζόρβα. Από τον τραυματισμό του τερματοφύλακα Γεωργίου στη Λεωφόρο, στις  μαλαματίνες στα κόρνερ και στο γυάλινο ποτήρι εναντίον του Μιραλάς, μέχρι το χθεσινό χαρτί εναντίον του προπονητή του Ολυμπιακού. Από την εισβολή στο περιβάλλοντα χώρο του ΟΑΚΑ μετά από γκολ αντιπάλου μέχρι τον περυσινό τελικό της ντροπής στο Βόλο, όπου οι χούλιγκαν δέρνονταν επί ώρα πριν την έναρξη. Φυσικά και το ματς έγινε, που; Μα στο Ελλαδιστάν. Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, της μνήμης του χρυσόψαρου, του ωχαδερφισμού από πολιτικούς και θεσμικούς φορείς των σπορ.