ΔΕΚΑΡΙΑ
Ηλίθιοι και μυαλοφυγόδικοι υπήρχαν και δυστυχώς υπάρχουν σε όλες τις ομάδες. Πότε στο Καραϊσκάκης, πότε στο ΟΑΚΑ, πότε στη Λεωφόρο, πότε στη Τούμπα γινόταν ανάλογα ή ακόμα και χειρότερα περιστατικά.
Δεν θα μπω – και το τονίζω εξαρχής- σε κανενός είδους κουβέντα για το αν ο Γκαρθία χθες την είδε Μινωτής ή οποιοσδήποτε άλλος θέλετε μεγάλος πρωταγωνιστής του ελληνικού θεάτρου του παρελθόντος. Ομοίως δεν πρόκειται να ασχοληθώ με γεγονότα που συνέβησαν κατά τις προηγούμενες αγωνιστικές περιόδους σε άλλα γήπεδα με την έννοια ποιος κάνει ή δεν κάνει επεισόδια. Ηλίθιοι και μυαλοφυγόδικοι υπήρχαν και δυστυχώς υπάρχουν σε όλες τις ομάδες. Πότε στο Καραϊσκάκης, πότε στο ΟΑΚΑ, πότε στη Λεωφόρο, πότε στη Τούμπα γινόταν ανάλογα ή ακόμα και χειρότερα περιστατικά.
Από το μνημείο αλητείας στη Ριζούπολη, το αντίστοιχο της Λεωφόρου με τον τραυματισμό του διαιτητή Ευθυμιάδη, στο τι έκαναν τα παιδιά μωρέ μπήκαν να πανηγυρίσουν και έτυχε να δώσουν μερικές ψιλές σε παίκτες στο Καραϊσκάκης. Από τη φωτοβολίδα στον τερματοφύλακα της ΑΕΚ στη Τούμπα, στην αντίστοιχη στον Φινμπόγκασον μέχρι το αεροβόλο εναντίον του Τζόρβα. Από τον τραυματισμό του τερματοφύλακα Γεωργίου στη Λεωφόρο, στις μαλαματίνες στα κόρνερ και στο γυάλινο ποτήρι εναντίον του Μιραλάς, μέχρι το χθεσινό χαρτί εναντίον του προπονητή του Ολυμπιακού. Από την εισβολή στο περιβάλλοντα χώρο του ΟΑΚΑ μετά από γκολ αντιπάλου μέχρι τον περυσινό τελικό της ντροπής στο Βόλο, όπου οι χούλιγκαν δέρνονταν επί ώρα πριν την έναρξη. Φυσικά και το ματς έγινε, που; Μα στο Ελλαδιστάν. Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, της μνήμης του χρυσόψαρου, του ωχαδερφισμού από πολιτικούς και θεσμικούς φορείς των σπορ.
Θα μπορούσα να απαριθμώ συνεχώς επεισόδια και σκηνές ωμής βίας. Από τα γήπεδα του ποδοσφαίρου που ανέφερα πριν, σε γήπεδα μπάσκετ που δεν μπήκα καν στο κόπο να ασχοληθώ σήμερα. Δεν με ενδιαφέρουν, ούτε με ενδιέφεραν ποτέ οι οπαδικοί στρατοί των ομάδων. Δεν θεωρώ ότι έχουν πρακτικά κάποιο νόημα ύπαρξης οι σύνδεσμοι. Κατά τη γνώμη μου δεν χρειάζονται επαγγελματίες οπαδοί, αλλά φίλαθλοι που να αγαπούν την ομάδα τους. Να μην αγαπούν μόνο τη νίκη, αλλά και την προσπάθεια. Να αναγνωρίζουν την αξία του αντιπάλου και να χειροκροτούν τον νικητή. Η Πολιτεία οφείλει να κάνει την ανατροπή. Να κάνει επιτέλους το περιβάλλον των αθλημάτων υγιές. Αν δεν μπορείτε κλείστε το το μαγαζί.
Ναι κύριοι κλείστε το. Εμπορικά βρίσκεστε στο σημείο μηδέν, για να μην πω υπό του μηδενός. Από θέαμα αφήστε το καλύτερα. Από βελτίωση χώρων και γηπέδων ούτε λόγος. Οι φίλαθλοι, δηλαδή οι πελάτες αντιμετωπίζονται ως ζώα σε κλουβιά και όχι ως πολίτες μιας σύγχρονης χώρας. Η περίφημη εξυγίανση είναι απλά μια προσπάθεια να αλλάξει ο χαλίφης. Από το νοσηρό και άρρωστο προηγούμενο περιβάλλον να πάμε σε ένα καινούριο απλά διαφορετικής απόχρωσης. Δεν νοιάζονται για το άθλημα, δεν τους ενδιαφέρει η ποιότητα των ομάδων τους. Τους νοιάζει μόνο να τσεπώνουν το παραδάκι από τους κουτόφραγκους της UEFA και από την συνδρομητική τηλεόραση. Ευτυχώς το παραμύθι αυτό μας τελειώνει ή μας τελείωσε. Τώρα να σας δω. Βγείτε να βρείτε χρήματα στην αγορά. Άντε να σας δω. Το κακό κύριοι για σας είναι ότι πλέον οι Έλληνες φίλαθλοι, οι υγιείς εννοώ, έχουν εικόνες από την υπόλοιπη Ευρώπη. Όχι μόνο από τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες αλλά και από πολύ μικρότερα club. Βλέπουν, κρίνουν, κάνουν τις συγκρίσεις και βγαίνετε ελλιπείς.
Το αυτονόητο έκανε ο Θεοδωρίδης και ο Ολυμπιακός. Αυτό που έπρεπε να κάνει και ο Παναθηναϊκός στο ντέρμπι της Ριζούπολης. Απλά στη μια περίπτωση υπάρχει διοίκηση που ασχολείται ενώ στην άλλη πετούσε αετό. Για τα tweet του Αλαφούζου θα τα πούμε άλλη φορά.
Ακολουθήστε στο Google News 
και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσειςΔείτε όλες τις τελευταίες Αθλητικές Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, από
