ΕΟΚ: Η διοίκηση που μισεί το άθλημα και τους διαιτητές

«Να τα έργα σου διοίκηση», που έλεγε κι ο Παπαμιχαήλ στην ταινία «Παπαφλέσσας». Ξέρετε, για να μπορείς να… επιβιώσεις, είτε πρόκειται συνολικά για το μπάσκετ, είτε πρόκειται για τους ανθρώπους, που έχουν επιφορτιστεί με τη διεξαγωγή ενός αγώνα, πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον μία έξοδος διαφυγής. Στον πρώτο τελικό των γυναικών, ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, ήταν δεδομένο πως αν κάτι… στραβώσει, δεν υπήρχε διέξοδος διαφυγής.

Έπρεπε να πάνε οι διαιτητές να δουν το βίντεο, το οποίο δεν είναι «επίσημο», αφού δεν ανήκει στη διοργανώτρια αρχή; Ο Παναθηναϊκός λέει ΟΧΙ, αλλά είναι πρόδηλο ότι αν το καλάθι ήταν εμπρόθεσμο και το μετρούσαν, δεν θα είχε ενοχληθεί κανείς. Έχει, όμως, δίκιο ως προς το ότι δεν πρόκειται για επίσημο βίντεο της ΕΟΚ. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει.

Οι τρεις διαιτητές διευθύνουν ένα ντέρμπι «αιωνίων», έναν αγώνα… «αίμα και άμμος», που πηγαίνει από την αρχή ως το τέλος πόντο πόντο και τους κάθεται η φάση, που πρέπει να αποφασίσουν με δύο τρόπους: Είτε «out of the box», είτε ρίχνοντας νόμισμα, καθώς κανείς δεν είχε σαφή εκτίμηση της φάσης, αν δηλαδή ήταν εκπρόθεσμο το καλάθι, σε… real time.

Στα δικά μου μάτια θα ήταν ένοχοι αν δεν διασφάλιζαν την ορθότητα της απόφασης. Κι ο νομοθέτης γράφει πως ό,τι δεν ορίζεται από τις κανονιστικές διατάξεις είναι στην κρίση του διαιτητή. Για παράδειγμα, ο Λάζαρος Βορεάδης αποφάσισε, δίχως να υπάρχει σε κανέναν κανονισμό και σε κανένα βιβλίο, ότι το λέιζερ που έριχναν οι οπαδοί στα μάτια των αντιπάλων, οι οποίοι εκτελούσαν βολές, θα μετατρέπονταν σε τιμωρία κατά της ομάδας τους, καθώς επαναλάμβανε τη βολή.

Μετέπειτα έγινε… νόμος, αλλά όταν το εφάρμοσε για πρώτη φορά ήταν δική του… πατέντα. Όπως κι ο Χρήστος Χριστοδούλου, σε αγώνα Άρης – Ολυμπιακός, πήγε και είδε το instant replay, δίχως κάποιος κανονισμός να του δίνει το δικαίωμα. Υπέρτερο όλων είναι η απόδοση δικαιοσύνης και θαρρώ όλοι συμφωνούμε ότι εντέλει η υπόδειξη των διαιτητών ήταν σωστή.

Είχαν, όμως, ελπίδα να μην κρεμαστούν στα μανταλάκια; Η ΕΟΚ δεν φρόντισε ούτε να μεταδοθούν «ζωντανά» οι τελικοί από την ΕΡΤ (έστω διαδικτυακά), ούτε να μεταδοθούν από το δικό τους κανάλι (της Ομοσπονδίας), όπως έχει γίνει με τελικές φάσεις μικρότερων ηλικιακών πρωταθλημάτων. Μοιραία, οι διαιτητές είχαν μόνο μία πηγή εικόνας, μόνο έναν τρόπο για να σιγουρευτούν ότι η υπόδειξή τους ήταν σωστή.

Αναρωτιέμαι, ποια Ομοσπονδία αδιαφορεί για τη μετάδοση ενός τέτοιου αγώνα, που -πέρα από τα οπαδικά- αποτέλεσε διαφήμιση για το γυναικείο μπάσκετ; Ποια Ομοσπονδία, που ζει και κινείται στο 2021 κι όχι στο 1821, αφήνει τέτοια ματς δίχως τηλεοπτική κάλυψη, ακόμα κι αν γίνεται ΜΟΝΟ για ένα κλάσμα δευτερολέπτου στο τέλος, το οποίο μπορεί να τινάξει στον αέρα όλο το πρωτάθλημα;

Υπάρχει απάντηση: Η Ομοσπονδία του Βασιλακόπουλου. Αυτή, που είναι εντελώς αδιάφορη εδώ και χρόνια για το γυναικείο μπάσκετ, που έχει μετατρέψει τη γιορτή του μπάσκετ (τελικός Κυπέλλου) σε αγγαρεία, που έχει διαλύσει τα πρωταθλήματα και που η ενασχόλησή της με τους διαιτητές (τους απλήρωτους διαιτητές) περιορίζεται στο να αλώσει την ΟΔΚΕ και να ορίσει τα μέλη της ΚΕΔ.

Δικαιολογημένα ο Παναθηναϊκός στέκεται στο γράμμα του νόμου και διεκδικεί το δίκιο του. Καλά κάνει. Δικαιολογημένα ο Ολυμπιακός λέει «η εικόνα είναι αψευδής μάρτυρας». Καλά κάνει. Δικαιολογημένα οι τρεις διαιτητές θεωρούν ότι έπραξαν κατά συνείδηση το σωστό. Καλά έκαναν. Άπαντες είναι στη μέση καταιγίδας, με την ΕΟΚ να κρατά κλειστή την αποθήκη με τις ομπρέλες.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Αντί επιλόγου: Ασχολούμαι με το γυναικείο μπάσκετ από το 1986, όταν ξεκίνησα τη δημοσιογραφία. ΠΟΤΕ, ούτε στις σημαντικότερες στιγμές, η ΕΟΚ δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον για τον συγκεκριμένο χώρο. Το μόνο που έκαναν τα πρωτοκλασάτα στελέχη της ήταν να φωτογραφίζονται, οσάκις υπήρχε κάποια επιτυχία της Εθνικής ομάδας.