Κύπελλο Ελλάδας: Νάιλον ντέφια και ψόφια κέφια

Ήταν κάπου στο 1982 όταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος κι η θρυλική ροκ μπάντα «Σπυριδούλα» έγραψαν το «Νάιλον ντέφια και ψόφια κέφια». Κι αν θέλαμε να περιγράψουμε την εικόνα του φετινού τελικού Κυπέλλου, ίσως να αρκούσε το… «σε μεθάει το παράπονο / και με πρήζεις με νάιλον ντέφια / με σκεπάζεις με σάβανο / και τη νύχτα μού σπας με ψόφια κέφια».

Ο φετινός τελικός είχε ξεκάθαρο φαβορί, το οποίο δικαίωσε απόλυτα τον τίτλο του. Ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος και πήρε το πρώτο τρόπαιο της χρονιάς (έπεται και το Πρωτάθλημα). Είχε και μια ομάδα, που -ελλείψει αντιπάλου- μοιάζει να είναι η μοναδική, η οποία κάνει πράγματα σε υψηλό επίπεδο, δίχως να παραγνωρίζουμε την προσπάθεια του Λαυρίου. Ο Προμηθέας ήταν άξιος φιναλίστ.

Γνωρίζαμε ότι δεν θα υπάρχει κόσμος, όπως γνωρίζαμε ότι, τηρώντας την παράδοση που ο ίδιος δημιούργησε, θα γίνει εν τη απουσία του Γιώργου Βασιλακόπουλο (δεν μας λείπει, μεταξύ μας). Βεβαίως, και η πανδημία να μην υπήρχε, οι τελικοί Κυπέλλου γίνονταν εδώ και χρόνια δίχως φιλάθλους στις εξέδρες, ειδικά όταν «ζευγάρι» ήταν οι δύο «αιώνιοι».

Περιμέναμε, λοιπόν, ελλείψει του ιδιαίτερου ενδιαφέροντος που θα έδινε η παρουσία του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού στον τελικό, να δούμε κάτι. Ένα σόου με λέιζερ και φώτα, μια προσπάθεια να δοθεί πανηγυρικός χαρακτήρας στην κορύφωση της διοργάνωσης. Αντ’ αυτού, κάτι παλαιομοδίτικα μπάνερ (σημαίες) της ΕΟΚ, μιζέρια, ένα ανύπαρκτο τελετουργικό, από το οποίο ξεχωρίσαμε μόνο τη… διαφωνία του Αριστείδη Γολέμη και του Παναγιώτη Τσαγκρώνη.

Ο πρώτος, έχοντας προφανώς ολοκληρώσει την εμβολιαστική διαδικασία, εμφανίστηκε δίχως μάσκα, εν αντιθέσει με τον εκ Πατρών προερχόμενο παράγοντα, ο οποίος τήρησε το μέτρο της μάσκας, ενδεχομένως και γιατί δεν έχει κάνει το εμβόλιο; Όπως και να ‘χει, ούτε εκεί δεν υπήρξε ενιαία εικόνα, ούτε εκεί δεν είχαν σχεδιάσει τι θα πράξουν.

Σιγά τα ωά θα πείτε. Κι όμως, ευθύνη των παικτών είναι να προσφέρουν θέαμα κι είναι αλήθεια ότι δεν ήταν άσχημος ο αγώνας. Ευθύνη των διοργανωτών είναι να το πάνε λίγο πιο μακριά, να δώσουν… άρωμα τελικού. Αν το θέαμα είναι η ταλαιπωρία δύο υπερήλικων, που διέσχιζαν το γήπεδο για να μοιράσουν τα μετάλλια, μάλλον έχουμε διαφορετική αντίληψη της έννοιας της λέξης.

Ο τελικός ήταν ανάλογος με την εικόνα του σπορ τα τελευταία χρόνια, πολύ δε περισσότερο της συγκεκριμένης διοργάνωσης. Κακά τα ψέματα, περισσότερο ασχολήθηκαν οι φίλοι του Παναθηναϊκού με τον αποκλεισμό της ποδοσφαιρικής ομάδας. Αντιλαμβάνομαι ότι πάντα το ποδόσφαιρο θα έχει τον πρώτο λόγο, δεν καταλαβαίνω γιατί η διοργανώτρια αρχή δεν εξαντλεί τις πιθανότητες να καθηλώσει τον κόσμο στις τηλεοράσεις, για να κερδίσει φίλους το άθλημα.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Αν κι αυτονόητο, επειδή υπάρχουν κι εκείνοι που δεν αντιλαμβάνονται με την πρώτη τι γράφουμε, ουδόλως όσα αναφέρουμε μειώνουν (κατ’ ελάχιστο) την επιτυχία των «πράσινων». Από τον Παναθηναϊκό δεν περιμέναμε κάτι παραπάνω, άλλωστε η εμφάνιση του Παπαπέτρου και το καλάθι του Χεζόνια έφταναν. Από την ΕΟΚ, έστω και με διοίκηση Πρωτοδικείου, (δεν) περιμέναμε να δούμε κάτι, αλλά κι εκεί δικαιωθήκαμε, καθώς η αλήθεια είναι πως εδώ και δεκαετίες το Κύπελλο είναι μια φτωχή διοργάνωση, που περισσότερο άγχος παρά χαρά προσφέρει στους έχοντες την ευθύνη της.