Παναθηναϊκός : Ευτυχώς υπάρχουν και επαγγελματίες

Ο τίτλος του σημερινού άρθρου πηγαίνει αποκλειστικά και μόνο στους ποδοσφαιριστές, το προπονητικό τιμ και τους ήρωες υπαλλήλους της ΠΑΕ, που προσπαθούν κόντρα σε θεούς και δαίμονες να κρατήσουν όρθιο έναν Σύλλογο που οι διοικούντες του τον έχουν προ πολλού βάλει στον αυτόματο πιλότο. Οι άνθρωποι αυτοί κάνουν πραγματικά μια συγκινητική προσπάθεια και τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια.

Ο προπονητής Μαρίνος Ουζουνίδης, οι λιγοστοί έμπειροι παίκτες που του έχουν απομείνει πια στο ρόστερ και οι νέοι που «αναγκάστηκαν» να μεγαλώσουν απότομα εξαιτίας των συνθηκών που επικρατούν στην ΠΑΕ, είναι οι μόνοι που έχουν δικαίωμα να μιλούν και εισπράττουν το χειροκρότημα. Όλοι οι υπόλοιποι κάθε φορά που η ομάδα κερδίζει το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να κρύβονται και να ντρέπονται για το κατάντημα στο οποίο έχουν οδηγήσει την ομάδα. Αν αξίζει να εξαιρεθούν κάποιοι ίσως είναι ο Μαραγκός και ο Σαραβάκος για ευνόητους λόγους, εννοώντας ότι επί της ουσίας βοηθητικοί είναι και δεν ασκούν εξουσία στα της πράσινης ΠΑΕ.

Αγωνιστικά δεν θα ασχοληθώ όπως άλλωστε πράττω εδώ και καιρό. Οι λόγοι προφανείς. Δεν μπορείς να ασκήσεις κριτική σε έναν αθλητή ή προπονητή, που όχι μόνο δεν πληρώνεται, αλλά η διοίκηση δεν του εξασφαλίζει ούτε τα απολύτως απαραίτητα για να κάνει τη δουλειά του. Το μόνο που έχει αξία να σταθεί κανείς είναι η σύμπνοια μεταξύ των παικτών και η αγάπη που βγάζουν προς το τριφύλλι.

Η ανακοίνωση που έβγαλαν προ ημερών ήταν μια κραυγή αγωνίας προς όλους μας. Ήταν μια ξεκάθαρη τοποθέτηση απέναντι στα συσσωρευμένα ψέμματα που τους σερβίρουν τα φερέφωνα του μεγαλομετόχου εδώ και μήνες. Με την υπομονή τους να εξαντλείται κάθε ώρα που περνάει έδειξαν στο χορτάρι της Λεωφόρου πόσο τιμούν την φανέλα που φοράνε σε αντίθεση με τα ανδρείκελα της διοίκησης. Μόνο μπράβο τους αξίζει και στήριξη. Αυτό το παιχνιδάκι σε βάρος μιας τόσο ιστορικής ομάδας που παίζει ο εξαφανισμένος μεγαλομέτοχος και οι αυλικοί του δεν θα έχει καλό τέλος.

Κλείνω με το επερχόμενο ντέρμπι. Δεν ξέρω τι θα γίνει σε μια εβδομάδα στο Φάληρο. Μπορεί ακόμα και να διασυρθούμε έχοντας ως δεδομένο τη μεγάλη διαφορά ποιότητας και εμπειρίας των δύο ομάδων την παρούσα στιγμή. Μπορεί η πίεση του γηπέδου να λυγίσει τα νέα άπειρα παιδιά του Μαρίνου. Μπορεί και άλλα πολλά. Ένα όμως είναι σίγουρο και κατά τη γνώμη αδιαπραγμάτευτο.

Η ομάδα που έχει φτιάξει ο Έλληνας τεχνικός θα πάει στο Καραϊσκάκη για να παλέψει μέχρις εσχάτων, για να πουλήσει πολύ ακριβά το τομάρι της, για να βγάλει τα συκώτια του αντιπάλου της. Στο τέλος της βραδιάς το μόνο δεδομένο είναι πως θα μπορούν να είναι ήσυχοι γιατί θα έχουν κάνει το καθήκον τους καταθέτοντας την ψυχή τους και τον ιδρώτα τους. Αν καταφέρει αυτός ο Παναθηναϊκός να πάρει ευρωπαϊκό εισιτήριο θα μιλάμε πραγματικά για έναν άθλο.