Ένα ντέρμπι υπό συνθήκες ασυνήθιστες και για τον ΠΑΟΚ και για τον Ολυμπιακό…

Ο ΠΑΟΚ έχει «φόρα» και «αέρα» και φόρμα, έχει το υψηλότερο δυνατό κίνητρο, έχει τους αριθμούς και τα στατιστικά με το μέρος του, έχει να υπολογίζει στη γεμάτη, «ηφαιστειακή» Τούμπα –τίποτε άλλο δε λέω εγώ ότι έχει, όχι πριν γίνει το παιχνίδι.

Ο Ολυμπιακός, από την πλευρά του, είναι σε μια διαδικασία βαθιάς ανασυγκρότησης, αν μη τι άλλο. Βρίσκεται σε μια ασυνήθιστη για εκείνον κατάσταση, να φαίνεται, βαθμολογικά, εκτός τίτλου από αρκετά νωρίς. Και εξίσου ασυνήθιστη κατάσταση για εκείνον είναι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και δικαίως ή αδίκως (δεν αφορά την παρούσα συζήτηση αυτό έτσι κι αλλιώς) να βάζει τον εαυτό του στη θέση του κυνηγημένου, του στόχου μιας γενικευμένης ποδοσφαιρικής και πολιτικής σκευωρίας σε βάρος του.

Οι ασυνήθιστες καταστάσεις προκαλούν πολύ συχνά και πολύ εύκολα εκνευρισμό και λανθασμένες ενέργειες μέχρι να βρεθεί τρόπος να ανταπεξέλθεις σωστά σ’ αυτές. Και, σε κάθε περίπτωση, ποτέ δεν έκανε καλό στην αγωνιστική εικόνα μιας ομάδας η διάχυτη πεποίθηση εντός της ότι αδικείται συστηματικά.
Είναι κάτι που υπονομεύει το ηθικό, διαβρώνει την αυτοπεποίθηση και χαλαρώνει πολύ τα αποδυτήρια, διότι παγιώνει μια αίσθηση ματαιότητας και προσφέρει μια εκ των προτέρων δικαιολογία για ήσσονα προσπάθεια. Ακόμη κι αν αυτό δεν εκφράζεται με δηλώσεις π.χ., είναι κάτι που στο πίσω μέρος του μυαλού δουλεύει πάντοτε, αλλά ποτέ προς τη σωστή κατεύθυνση.

Άρα; Απλό: η λογική λέει ότι στο ντέρμπι της Κυριακής, ο ΠΑΟΚ είναι το μεγάλο φαβορί. Σωστά; Σωστά. Αρκεί να συνυπολογίσει κανείς και μια επίσης πολύ σημαντική παράμετρο: ότι όσο ασυνήθιστη είναι η φετινή κατάσταση για τον Ολυμπιακό, άλλο τόσο είναι και για τον ΠΑΟΚ.

Ο τελευταίος τίτλος πρωταθλήματος ήρθε στην Τούμπα το 1985. Όσοι τον έζησαν σε ηλικία να τον θυμούνται από πρώτο χέρι τότε, είναι σήμερα πάνω από 40 χρονών. Αιχμή της τεχνολογίας εκείνη τη χρονιά ήταν ο Commodore Amiga, τα Windows ήταν στην έκδοση 1.0, το «κινητό» Mobira Talkman της Nokia ζύγιζε 5,5 κιλά, ακριβώς μια βδομάδα πριν ο ΠΑΟΚ πανηγυρίσει την κούπα με το 0-0 στη Νέα Σμύρνη και το 2-2- του Παναθηναϊκού με τον Πιερικό στο ΟΑΚΑ, ο Αντρέας Παπανδρέου ξανάβγαινε πρωθυπουργός με 45,8%, πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν ο Σαρτζετάκης, το πρώτο Air Jordan είχε μόλις κυκλοφορήσει, στην Ελλάδα δυο τρεις άνθρωποι είχαν ακούσει για το AIDS και τα τσαρτς τα σάρωνε το Careless Whisper των Wham!, με το Like a Virgin της Μαντόνα, από κοντά.

Τριάντα τρία χρόνια μετά, ο Δικέφαλος καλείται να διαχειριστεί εφέτος όχι μόνο το βάρος του αγωνιστικού φαβορί, αλλά και την επικοινωνιακή πίεση που, δικαίως ή αδίκως (ούτε αυτό αφορά την παρούσα συζήτηση, έτσι κι αλλιώς) τον τοποθετεί σε ρόλο «ελεγκτή» του παρασκηνίου, «αγαπημένου» των διαιτητών κ.ο.κ.

Η ασυνήθιστη αυτή κατάσταση επίσης έχει αναπόφευκτα και τις επιπτώσεις της.
Ενώ, π.χ., τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού γαλουχούνται στην πιθανή εύκολη δικαιολογία, τα αποδυτήρια του ΠΑΟΚ νιώθουν το αβάσταχτο βάρος της… πλήρους απουσίας οποιασδήποτε δικαιολογίας, οσοδήποτε υπαρκτής, ποδοσφαιρικά!
Ενώ τα πρωταθλήματα σπανίως κρίνονται στα ντέρμπι, για τον ΠΑΟΚ το αυριανό ματς έχει πάρει χαρακτήρα μονομαχίας στο Ελ Πάσο, που θα «αποδείξει μια και καλή» ποια είναι η καλύτερη ομάδα.
Ενώ η προσέγγιση σε τέτοια παιχνίδια απαιτεί ψυχραιμία, καθαρό μυαλό και προσεκτικό τακτικό σχέδιο, ο Λουτσέσκου και οι παίκτες του μοιάζουν, θέλουν δε θέλουν, να έχουν επωμιστεί ξαφνικά την υποχρέωση να εκτονώσουν (και με εμφατικό, μάλιστα τρόπο) μια συσσωρευμένη επί τρεις δεκαετίες επιθυμία πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων: είναι «υποχρεωμένοι» να κατέβουν στο ματς όχι για να πάρουν τους τρεις βαθμούς με όποιον ποδοσφαιρικό τρόπο είναι καταλληλότερος, αλλά για να κάνουν «ντου», να κατατροπώσουν και να γράψουν ιστορία ντε και σώνει.
Και ούτω καθεξής.

Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Η αξία του, όμως, είναι μια. Εν προκειμένω, ο τίτλος. Το αν θα κάτσει κορώνα ή γράμματα αύριο αυτό το νόμισμα, βεβαίως και θα παίξει ρόλο ως προς το ποιος θα εξαργυρώσει την αξία του στο τέλος. Αλλά σίγουρα όχι τον καθοριστικό.

Το ότι ως παιχνίδι έγινε στην πορεία για τον ΠΑΟΚ κάτι σαν «τελικός» με… υπαρξιακή σημασία και πρόσημο «αυτοεπιβεβαίωσης» είναι λάθος του. Και το μετατρέπει σε πιο αμφίβολης έκβασης απ’ όσο θα υπαγόρευε η κοινή ποδοσφαιρική λογική.

Άλλωστε, μην ξεχνάμε κι αυτό: ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στον Ολυμπιακό είναι πως «έτσι ή αλλιώς ή αλλιώτικα» θα το χάσει. Ο από χέρι χαμένος, όμως, μπορεί να πορεύεται με κομμένα φτερά, αλλά απ’ την άλλη δεν έχει και τίποτε να φοβηθεί. Κι αυτό αποτελεί πάντοτε έναν απρόβλεπτο παράγοντα…

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…