Ο Γιώργος Χελάκης γράφει για τις ξεπερασμένες πρακτικές της ΑΕΚ που της... χαρίζουν νίκες εκτός γηπεδων αλλά μέσα στα γήπεδα αποτυγχάνει παταγωδώς...
Η νίκη ήταν μεγάλη και καθαρή. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά του ήταν μια νίκη απέναντι στον Λευτέρη Αυγενάκη. Δεν είμαι σίγουρος και για αυτό δεν γράφω ότι ήταν νίκη απέναντι στην κυβέρνηση. Εκεί, στους λαβύρινθους της κυβερνητικής εξουσίας δεν μπορείς να είσαι πάντα σίγουρος για το ποιός είναι με ποιόν. Ωστόσο νίκη απέναντι στον υφυπουργό ήταν. Νίκη που πανηγυρίστηκε έξαλλα αφού δεν υπήρχε κάποια άλλη. Αυτό που όλοι γνωρίζαμε επικυρώθηκε στις εκλογές της ΕΠΟ. Η ΑΕΚ δηλαδή ο ισχυρός άντρας της επικράτησε στις εκλογές της ΕΠΟ. Ο Αυγενάκης αφελώς πανηγύρισε για τον πρόεδρο και ο Μελισσανίδης για όλους τους άλλους που γρήγορα αποδείχτηκε ότι θα συνεχίζουν να κάνουν κουμάντο.
Μια διαφορά υπάρχει. Ο πρόεδρος αυτή τη φορά δεν θα είναι του Ιβάν Σαββίδη. Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι. Και που δεν θα έχουν το πρόεδρο αλλά κυρίως που θα έχουν την ΕΠΟ. Αποδείχτηκε περίτρανα πως αν δεν έχει ομάδα όλα τα άλλα είναι μια φοράδα χεσμένη στο αλώνι. Αν δεν έχεις ομάδα όπου πας σε… χορταίνουν γκολ. Δεν μπορείς να κερδίσεις ντέρμπι ούτε για δείγμα και γίνεσαι ο καλύτερος πελάτης όλων. Αυτό έπαθε η ΑΕΚ αλλά κανείς πια δεν συζητά για αυτό. Γνωστά ήταν όλα πριν τη ρεβάνς με τον ΠΑΟΚ.
Γνωστό είναι επίσης ότι η Ενωση μπορεί μέχρι και να δεινοπαθήσει για να παίξει του χρόνου στην Ευρώπη. Κι αν τα καταφέρει γνωστό είναι ότι όσοι λειτουργούν ως επικοινωνιακός στρατός θα βγουν να πείσουν τους αποσβολωμένους οπαδούς ότι πρόκειται για μεγάλη επιτυχία, ότι σώθηκε η παρτίδα και άλλλα διασκεδαστικά.
Η ΑΕΚ τρώει τον ένα αγωνιστικό… κτακέφαλο μετά τον άλλο και κανείς από την διοίκηση δεν μιλά δεν βγαίνει να πει κάτι. Κι οπαδοί φυσικά δεν είναι διατεθειμένοι να πειστούν πως όλα αλλάζουν το καλοκαίρι επειδή η Ενωση είναι έτοιμη να κλείσει τον… αδελφό του Λιβάι Γκαρσία και συζητάει με άλλους αστέρες του ποδοσφαίρου που τους ακούν για πρώτη φορά. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει τίποτα που να πείθει πως αλλάζει ρότα το καράβι και πως το αφεντικό είναι διατεθειμένο να αφήσει πίσω του τους μαθητευόμενους μάγους που τάχα θα του έφτιαχναν ομάδα. Οσοι παρασιτούν χρόνια τώρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι σε θέση να τον βοηθήσουν ουσιαστικά. Αυτά ξέρουν, αυτά κάνουν και για αυτά ελέγχονται από την Επιτροπή Δεοντολογίας. Από πραγματικό ποδόσφαιρο έχουν άγνοια.
Κανένας οπαδός της Ενωσης δεν θα διαγράψει ποτέ από τη μνήμη του ότι ο Δημήτρης Μελισσανίδης ολοκληρώνει το μεγάλο και ιστορικών διαστάσεων έργο επιστροφής της Ενωσης στην φυσική της έδρα με ένα γήπεδο στολίδι και με ισχυρούς συμβολισμούς. Κανένας όμως δεν είναι διατεθειμένος να βλέπει την αγαπημένη του ομάδα να γίνεται έρμαιο των διαθέσεων κάθε ισχυρού αντιπάλου της και σε ορισμένες περιπτώσεις να διασύρεται. Οσα είχαν νόημα σαν πρακτική πριν από είκοσι, τριάντα και σαράντα χρόνια τώρα πια δεν έχουν. Η ΑΕΚ μοιάζει να βρίσκεται ποδοσφαιρικά σε άλλες εποχές. Αδυνατεί να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα και βρίκεται να πανηγυρίζει στην κάλπη ενώ στα γήπεδα διασύρεται…