Βελούδινη επανάσταση, ή κίνημα της πιτζάμας στην Ευρωλίγκα;

Αν ψάξει κανείς ανάμεσα στις πολλές ελληνικές φράσεις, ποια είναι η ιδανική για να περιγράψει την κατάσταση στην Ευρωλίγκα, θαρρώ ότι συνοψίζεται στο «λάδι… λάδι και τηγανίτα τίποτα». Πολύς ντόρος, μικρό αποτέλεσμα, ίσως κι έλλειψη αποτελέσματος. Αφήστε που… «όλοι βγήκαν νικητές κι έχασαν όλοι οι άλλοι», όπως έλεγε ο αείμνηστος Βασίλης Τριανταφυλλίδης, γνωστός ως Χάρρυ Κλυν.

Τι έγινε, λοιπόν, μετά τη σύναξη των επτά στην Αθήνα; Τι τρέχει; Έγινε κατολίσθηση κι έπεσε κάνας βράχος (που έλεγε ο Διονύσης Σαββόπουλος). Ησυχάστε, δεν συντρέχουν λόγοι να μπείτε στα καταφύγια, ο πόλεμος δεν ξεκίνησε ακόμα. Κατά πάσα πιθανότητα δεν υπάρχει πόλεμος, δεν έχει πέσει ντουφεκιά.

Μπαίνουν οι ομάδες στις επιτροπές, στα συμβούλια, στα όργανα διοίκησης και λήψης αποφάσεων κι αυτό εκτιμάται ως περιορισμός των αρμοδιοτήτων του Μπερτομέου. Πάμε να τα δούμε ψύχραιμα και δίχως διάθεση να βαφτίσουμε το ψάρι κρέας. Ποιος έδωσε τις όποιες αρμοδιότητες στον CEO της λίγκας; Οι ομάδες. Άρα προς τι ο καημός να μπουν στα όργανα διοίκησης, αφού είναι δική τους η Ευρωλίγκα;

Εξ ορισμού αποφασίζουν για όλα και κυρίως για το ποιον θέλουν να… τρέχει την καθημερινότητα. Αν δεν έχουν εμπιστοσύνη στον Μπερτομέου πρέπει να τον διώξουν. Αν τον εμπιστεύονται προς τι η ανάγκη εισόδου τους στις επιτροπές; Όχι τίποτα άλλο, αλλά για κάθε αστοχία έφταιγε ως τώρα ο Τζόρντι, από εδώ και πέρα θα μοιραστεί η ευθύνη στους μετόχους.

Δηλαδή, θέλετε να μου πείτε ότι ο Βατούτιν θα παρατήσει τις δουλειές του και θα ασχολείται με την ανεύρεση χορηγών, ή θα κάνουν μίτινγκ με εταιρίες οι αδερφοί Αγγελόπουλοι κι ο Γιαννακόπουλος; Αν είναι να βάλουν κάποια στελέχη τους, γιατί αλήθεια θα κάνουν καλύτερη δουλειά από τον έμπειρο Μπερτομέου, ο οποίος δεν χάνει θέση και προνόμια; Αν τα κάνουν καλύτερα, τότε γιατί να παίρνει ο Καταλανός τον παχυλό του μισθό; Αν μείνουν τα πράγματα ως έχουν από ποιον θα ζητηθούν ευθύνες;

Δεν έχω καταλάβει ειλικρινά. Περισσότερο για κίνημα της πιτζάμας μου μοιάζει, παρά για βελούδινη επανάσταση. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί εδώ και 20 χρόνια ταΐζεις κάποιον για να ψηλώσει και μετά θέλεις να τον κοντύνεις. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί είναι επιτυχία η συμμετοχή στα όργανα, τη στιγμή που σε ιδιωτική επιχείρηση μπορεί όποιος έχει την πλειοψηφία των μετοχών να την επιβάλλει.

Αυτό που νιώθω είναι πως οι επτά (ου μην κι οι 11) θέλησαν να επιβεβαιώσουν την παρουσία τους και να εδραιώσουν τη θέση τους, τώρα που επίκειται άνοιγμα και θα αυξηθεί ο αριθμός των ομάδων. Περισσότερο επιχείρηση υπενθύμισης πως «εμείς χτίσαμε τη λίγκα», πράξη αυτοεπιβεβαίωσης και λιγότερο μια δράση, που θα αλλάξει τα δεδομένα.

Είναι πρόδηλο ότι τα κλαμπ θέλουν περισσότερα έσοδα, νιώθουν μεγαλύτερη ανασφάλεια, καθώς και τα νερά που θα κολυμπήσουμε από εδώ και πέρα είναι αχαρτογράφητα, οι ομάδες δεν είναι νησιά, επηρεάζονται από εξωγενείς παράγοντες, οπότε είναι προφανές ότι το πρόβλημα δεν είναι ο Μπερτομέου. Όχι πως είναι κομμάτι της λύσης, όχι πως έχει μαγέψει με τους χειρισμούς του, αλλά οι επτά που θέλησαν να περιορίσουν τις αρμοδιότητές του, είναι οι επτά που επί 20 συναπτά έτη τον διατηρούν στην κορυφή των υπαλλήλων της λίγκας.