Ολυμπιακός: «Στην Ρώμη και στον τελικό…»

Γυρνάς πίσω και θυμάσαι. Και το γνωστό σύνθημα για τα σκαλοπάτια στο Καραϊσκάκη σου έρχεται στο μυαλό. «Θυμάμαι ακόμη ήμουν παιδάκι…» και τέτοιες μέρες σαν την σημερινή οι αναμνήσεις πλημμυρίζουν το μυαλό. Στο μακρινό 1997, 24 ολόκληρα χρόνια πριν. Στην μαγευτική Ρώμη που για τρεις μέρες έγινε… Πειραιάς.

Ένα ταξίδι ονειρεμένο. Κουραστικό αλλά ποιος ασχολείται με αυτά όταν έχει καλή παρέα και κυρίως ταξιδεύει για την καψούρα του και ονειρεύεται να ζήσει μια βραδιά ανεπανάληπτη.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα η Ρώμη και τα όσα ζήσαμε, και έτυχε να ζήσω και εγώ τότε ως οπαδός, επιστρέφουν. Και ήταν τόσο ωραία, τόσο ευχάριστα, ονειρεμένα.

Το Φάιναλ Φορ στο Παλαέουρ και η κυριαρχία του Ολυμπιακού του Ίβκοβιτς φέρνοντας στο λιμάνι το πρώτο ευρωπαϊκό. Με το γήπεδο να δονείται από το σύνθημα «στην Ρώμη και στον τελικό» και την πρωτεύουσα της Ιταλίας να γεμίζει από τις χιλιάδες των οπαδών του Ολυμπιακού που ταξίδεψαν με κάθε τρόπο για να ζήσουν τις μεγάλες στιγμές.

Μια Ρώμη ερυθρόλευκη για εκείνες τις 5 μέρες που το Φάιναλ Φορ διήρκησε. Σε μια άλλη εποχή, μακρινή που τα πάντα πλέον ήταν διαφορετικά.

Δεν υπήρχαν τα σόσιαλ να ποστάρουμε φωτογραφίες από την πόλη, βιντεάκια για να αποθανατίσουν τις στιγμές στο γήπεδο. Καλά-καλά τα κινητά είχαν μόλις τότε μπει στη ζωή μας.

Αλλά και το μπάσκετ εκείνης της εποχής, άλλο άθλημα συγκρίνοντας το με το τώρα.

Θυμάμαι τότε, επιστρέφοντας μετά το ταξίδι (σ.σ. με πούλμαν άρα καταλαβαίνετε και την ταλαιπωρία, γλυκιά και ευχάριστη τελικά) το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δω ξανά στο βίντεο (σ.σ. αυτό με τις μεγάλες τις κασέτες, αν κάτι σας θυμίζει στους νεότερους) τον τελικό.

Γιατί από την εξέδρα καταλαβαίνετε πως είναι διαφορετικά τα πράγματα, πόσο δε μάλιστα όταν δεν έχει την δυνατότητα που έχουμε όλοι τώρα. Να βλέπουμε τα πάντα ανά πάσα στιγμή με το κινητό μας.

Πέρασαν 24 ολόκληρα χρόνια λοιπόν από το πρώτο ερυθρόλευκο ευρωπαικό στη Ρώμη, στο απόγειο της πρώτης «χρυσής» εποχής του Ολυμπιακού στο μπάσκετ. Με την κυριαρχία στην Ελλάδα και τα πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα έως και την Ρώμη.

Τυχεροί όσοι ζήσαμε και εκείνη την εποχή και την εποχή του Σπανούλη με τα δύο απανωτά Ευρωπαικά, το θαύμα της Πόλης και το «τρένο» του Λονδίνου.

Το ερώτημα βεβαίως, για να αφήσω για λίγο στην άκρη τις αναμνήσεις είναι, θα μείνουμε με αυτές; Ή θα έρθει σύντομα και η τρίτη «χρυσή» εποχή του Ολυμπιακού που από τον τελικό της Πόλης και μετά το 2017 έχει χάσει για τα καλά την δυναμική του στην Ευρωλίγκα;

Υ.Γ. Στη Ρώμη η καλύτερη εκδρομή μας. Κάνω λάθος Μάνο, Σπύρο, Γιάννη, Δημήτρη;