Η γη γυρίζει, εκτός από την Ελλάδα του Βασιλακόπουλου

Μήπως υπάρχει κανείς που… έπεσε από τα σύννεφα; Εδώ και καιρό γίνονται διεργασίες, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, προκειμένου να πάμε σε πρωταθλήματα αλά ΝΒΑ, «κλειστά», με εγγυημένα έσοδα, που θα αποφέρουν υψηλής ποιότητας θέαμα. Πρωθυπουργοί παίρνουν θέση, μετοχές ανεβοκατεβαίνουν στο χρηματιστήριο, αλλά στην αθλητική Ελλάδα είναι λες και σταμάτησε ο χρόνος κι ασχολούμαστε με τα τερτίπια του Βασιλακόπουλου.

Η κίνηση των πλούσιων του ποδοσφαίρου θα συμπαρασύρει και τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές ομάδες του μπάσκετ. Και μάλιστα, εδώ τα πράγματα είναι πιο εύκολα, καθώς η Ευρωλίγκα σχεδιάζει χρόνια τώρα τη μετατροπή της σε κλειστή λίγκα, οπότε στην ουσία δεν υπάρχει τόσο ισχυρός αντίπαλος.

Θα ήταν ανόητο να επιχειρήσω να απαντήσω ποιος έχει δίκιο, αν αυτή η κίνηση θα κάνει καλό στον επαγγελματικό αθλητισμό, ή θα ανατρέψει όσα γνωρίζαμε, με όσα μεγαλώσαμε, αν θα απαγκιστρώσει το ψυχολογικό άγκιστρο, που έχουμε με τις ομάδες. Όποιος νομίζει ότι έχει απάντηση, ας μας πει και πως τετραγωνίζεται ο κύκλος, να μην το κουβαλάμε ως δια βίου αναπάντητο ερώτημα.

Αυτό που με σιγουριά μπορούμε να πούμε είναι ότι οι επικείμενες αλλαγές, η χιονοστιβάδα, το τσουνάμι που έρχεται, βρίσκει το ελληνικό μπάσκετ να παλεύει να απελευθερωθεί από το παρελθόν του, ανίκανο να παρακολουθήσει το «παρών» και να διασφαλίσει ομαλή μετάβαση στο μέλλον.
Αν είχαμε σοβαρή διοίκηση στον ΕΣΑΚΕ και πραγματική (όχι Πρωτοδικείου) διοίκηση στην ΕΟΚ, αντί για τη συντροφιά των υπερήλικων παραγόντων, έπρεπε να είχε ξεκινήσει ήδη ουσιαστικός διάλογος, για το πώς θα αντιμετωπίσουμε την επερχόμενη επιδρομή της Ευρωλίγκας, πώς θα αντισταθεί το ελληνικό μπάσκετ, πώς δεν θα χάσει το πρωτάθλημά μας κάθε ίχνος ενδιαφέροντος.

Ακόμα και παράγοντες πρώτης γραμμής, όπως οι διοικούντες την ΟΥΕΦΑ, δεν έχουν βρει λύσεις, αντιδρούν σπασμωδικά με απειλές και απαγορευτικά, λες και θα χάσει λιγότερο η Αργεντινή (τυχαίο το παράδειγμα, αδιάφορο αν θα έπαιζε ή όχι) από την απουσία του Μέσι, απ’ ότι ο ίδιος ο αθλητής, ή ότι θα πληγεί περισσότερο ο Ρονάλντο, από την Εθνική Πορτογαλίας.

Οι καμικάζι, οι σαμουράι, οι… ανθρώπινες βόμβες, ανήκουν σε άλλες εποχές, τώρα οι πόλεμοι γίνονται με ντρόουν κι η στρατηγική χαράζεται σε ακριβοπληρωμένα γραφεία, με θέα από τον 68ο όροφο του ουρανοξύστη, όχι από υπόγεια καταφύγια, με τύπους που να φοράνε στολές παραλλαγής. Ο πόλεμος στο ποδόσφαιρο μαίνεται κι η… φωτιά δεν θα καψαλίσει, αλλά θα κατακάψει το μπάσκετ, σε όλη την Ευρώπη.

Στο ποδόσφαιρο (για να είμαστε ρεαλιστές) χάρη θα κάνουν αν συμπεριλάβουν ελληνική ομάδα κι αυτή στο δεύτερο… παιδομάζωμα. Στο μπάσκετ παραμένουμε μεταξύ αυτών που λαμβάνουν τις αποφάσεις, αλλά αντί να οργανωθούμε, αντί να βρούμε τους τρόπους απορρόφησης των κραδασμών, ασχολούμαστε με τον Βασιλακόπουλο, μένουμε στην εποχή του χαλκού, καμωνόμαστε ότι μένουμε ενεοί στη θέα του τροχού.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Αν εσάς σας καλύπτει, εμένα μου περισσεύει. Αισθάνομαι, όμως, ότι την ώρα που έχει φουντώσει η συζήτηση για το αν τα θερμικά σώματα πρέπει να αντικαταστήσουν τα κλιματιστικά, αν το φυσικό αέριο ή τα ενεργειακά τζάκια έχουν καλύτερη απόδοση, εμείς προτείνουμε στα παιδιά μας να γίνουν μάστορες στην κατασκευή και τοποθέτηση μπουριών της σόμπας. Δεδομένο ότι θα πεινάσουμε στο τέλος…