Τσάμπιονς Λιγκ: Το Brexit… τελείωσε

Πέρσι ήταν μόνο η Λέστερ στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ. Προ διετίας η Σίτι που έφτασε ως τους «4» αλλά κάπου εκεί την πάτησε το τρένο του Κριστιάνο Ρονάλντο. Το 2015 πάλι δεν ήταν κανείς ούτε ως τους προημιτελικούς σε μια σεζόν συλλεκτική. Και μιας και ήδη είχαν μαζευτεί αρκετά ώστε να σχηματίσουν δεδικασμένο: «Ο ανταγωνισμός στην Πρέμιερ Λιγκ, δεν επιτρέπει πια πολλές προσδοκίες στο Τσάμπιονς Λιγκ» έσπευσαν αρκετοί να συμφωνήσουν. Φάνηκε να έχουν δίκιο, μέχρι που ήρθε το 2018 για να επαναφέρει το ποδόσφαιρο στο αυτονόητο.

Προς τα πάνω σε πάει η «κόντρα» και ο υψηλότερος ανταγωνισμός που προέκυψε ποτέ, σε μια μόνο Λίγκα. Δεν σε βγάζει από τον… χάρτη. Δεν σε περιορίζει. Φάνηκε στην ψυχραιμία και στο στιλ με τον οποίο η Τότεναμ «γύρισε» πριν από μια εβδομάδα το ματς στο Τορίνο από τη Γιουβέντους βάζοντας πλώρη για πρόκριση. Φάνηκε ακόμη και στον τρόπο με τον οποίο έβαλε απόψε πολύ δύσκολα σε κοτζάμ Μπαρτσελόνα η Τσέλσι του Κόντε που είναι με το ένα πόδι εκτός του Στάμφορντ Μπριτζ. Καμία από τις δύο δεν νίκησε, καμία από τις δύο όμως δεν έδωσε και την εντύπωση ότι έχει πολλά να ζηλέψει από το ζευγάρι του τελικού του 2015 και μόνιμα τακτοποιημένο στις τέσσερις-πέντε ομάδες που τα τελευταία χρόνια πρωταγωνιστούν εμφατικά.

Οι Άγγλοι όχι μόνο επέστρεψαν σε τροχιά Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά μπορεί κάλλιστα να έχουν τέσσερις ή και πέντε ομάδες στη φάση των προημιτελικών. Αρκεί φυσικά η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να κάνει με τη σειρά της, την δουλειά απέναντι στη Σεβίλλη. Το πρώτο βήμα αύριο στην Ανδαλουσία, τα υπόλοιπα μετά.  Η υπερηχητική Σίτι του Πεπ είναι ήδη στους «8», όπως επίσης και η Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ. Η παρένθεση όπως και να έχει κλείνει. Ασχέτως του –ούτως ή άλλου μεγάλου- αριθμού των ομάδων που θα μπουν στην επόμενη κλήρωση.

Φυσικά δεν επιστρέφουν επειδή έτσι έτυχε. Το κάνουν ως οι καλύτερες ομάδες του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο. Της Λίγκας που διαθέτει τα μεγαλύτερα μπάτζετ σε σύνολο, και πέντε-έξι από τους κορυφαίους προπονητές της εποχής μας. Πρόσωπα που σταδιακά αλλάζουν το ίδιο το παιχνίδι. Ο Πεπ το σήκωσε με τη Μπάρτσα. Ο Μουρίνιο με Πόρτο και Ίντερ. Ο Κλοπ με τον Βενγκέρ έχουν πάει ως τον τελικό με Ντόρτμουντ και Άρσεναλ. O Κόντε είναι εκείνος που έφτιαξε επί της ουσίας τη Γιουβέντους που παρέλαβε ο Αλέγκρι. Ο Ποκετίνο είναι ίσως ο πλέον περιζήτητος κόουτς της εποχής για τα κλαμπ της ελίτ. Όλοι ικανοί για… όλα.

Μέχρι να εξαφανιστούν από το Τσάμπιονς Λιγκ στις αρχές της δεκαετίας η Τσέλσι και η Γιουνάιτεντ, γεννήθηκε η Σίτι, η Τότεναμ, ξύπνησε η Λίβερπουλ, είναι σχεδόν πάντα εκεί και η Άρσεναλ.  Μπορεί ανάμεσα τους να μην υπάρχει Μπάρτσα και Ρεάλ αλλά ποιος στα αλήθεια πιστεύει ότι αν οι Ισπανοί συμμετείχαν στην Πρέμιερ Λιγκ θα είχαν τις αντοχές να αντέξουν αυτόν τον ποδοσφαιρικό μαραθώνιο;

Έτσι θα πάει από εδώ και πέρα, ειδικά μετά τις αλλαγές που ετοιμάζει η UEFA στο σύστημα διεξαγωγής από την επόμενη σεζόν. Η πιο μεγάλη κούπα θα διεκδικείται από τέσσερις- πέντε αγγλικές ομάδες και από τέσσερις-πέντε εκπροσώπους της υπόλοιπης Ευρώπης. Πιθανότατα τις τέσσερις-πέντε που ούτως ή άλλως το διεκδικούν με συνέπεια τα τελευταία χρόνια –άντε και η Παρί των αμέτρητων εκατ ευρώ- δίχως οι Άγγλοι να είναι εκεί. Το Brexit τελείωσε…

MUST READ

Για κάτι που αξίζει…