Ο Ηλίας του 16ου, τον έτσι του sdnέις ναούμε…

Πραγματικά δεν ξέρω σε ποιο βαθμό συμβαίνει στις υπόλοιπες ομάδες, θα στοιχημάτιζα πάντως πως στον ΠΑΟΚ κρατάμε το ρεκόρ.

Έτσι και το κοινό της ομάδας βάλει κάποιον στο μάτι για οποιονδήποτε λόγο, ότι και να κάνει είναι καταδικασμένος.

Θέλει πολλά κιλά δίδυμων γενετικών αδένων για να γυρίσει το έργο , όπως και ικανότητα επίσης.

Οι πρωταγωνιστές της σημερινής ιστορίας δεν ξέρω αν έχουν το δεύτερο, το πρώτο είναι δύσκολο να το διαθέτουν λόγω ηλικίας και απειρίας βασικά…

Το μοναδικό κοινό χαρακτηριστικό του ποδοσφαιρικού με το μπασκετικό ΠΑΟΚ ΄φέτος, είναι πως κόσμος έχει πάρει εξ΄αρχής με στραβό μάτι τους προπονητές των ομάδων. Από την πρώτη μέρα που ανακοινώθηκαν τα ονόματα των Λουτσέκου-Παπαθεοδώρου, άρχισαν οι γκρίνιες. Δεν υπάρχει λογική όχι στο να κρίνεις κάποιον πριν δεις το έργο του, αλλά στο να είσαι δογματικά απέναντι του.

Αμφότεροι οι προπονητές, είχαν τις προδιαγραφές να δοκιμάσουν την τύχη τους, στους δυο ΠΑΟΚ.
Ο Λουτσέσκου είχε κάνει πορείες με την Ξάνθη που δεν τις λες υπερβατικές ούτε και αμελητέες όμως και μόνο το γεγονός πως μπόρεσε να κάνει χωριό με τον Πανόπουλο που μας είχε συνηθίσει να αλλάζει προπονητές κάθε που ρουφούσε το πούρο του, λέει κάτι.

Αυτά είναι ψιλά γράμματα βεβαίως για τους προπονητές της κερκίδας, άπαξ και στραβώσουν με κάποιον, δεν υπάρχει πεδίο συζήτησης. Θα ψάχνουν με το ζόρι να βρουν κάτι αρνητικό και τα θετικά θα τα χρεώνουν όπου βολεύει τη δεδομένη στιγμή.

Μέχρι σήμερα που μιλάμε, όποτε κερδίζει ο ποδοσφαιρικός ΠΑΟΚ κερδίζουν οι παίκτες και όποτε χάνει, φταίει ο προπονητής! Έτσι θα πάει μέχρι τέλους, κι όποιος αντέξει…

Τα ίδια περίπου ισχύουν για τον Παπαθεοδώρου, το βιογραφικό του οποίου ήταν μάλλον πολυτέλεια για μια ομάδα που συνήθισε να υπάρχει για να διαχειρίζεται απλώς τη μιζέρια της και που επιχείρησε φέτος αλλαγή ρότας, κάτι που περιείχε ρίσκο, Το ρίσκο είχε να κάνει βασικά με την απόφαση μη συνέχισης της συνεργασίας με το Σούλη, που έμοιαζε μόνιμος στον ασπρόμαυρο πάγκο και ήταν εκείνος που δεν επέτρεψε στο σύλλογο να μιζεριάσει περισσότερο. Κυρίως λόγω ικανότητας, εμπειρίας και χαρακτήρα.

Κάποια στιγμή όμως φτάνεις στα όρια, όση διάθεση, γνώση κι αν κουβαλάς, σε παίρνει από κάτω. Ειδικά όταν μιλάμε για έναν προπονητή όπως ο Μαρκόπουλος, που κοντεύει τα 70. Όλα τα καλά του κόσμου να έχεις, φτάνεις σε σημείο που το κοντέρ των αντοχών μηδενίζει, ειδικά αν μιλάμε για ομάδα όπως ο ΠΑΟΚ που υπάρχει για να λέμε ότι υπάρχει.

Στόχος του ΠΑΟΚ τα τελευταία χρόνια είναι να συμμετέχει στην 4-5άδα, άντε και να περνάει τον αιώνιο τοπικό αντίπαλο του, για να γίνεται εκατέρωθεν πλάκα στα social media κι αυτή διάρκειας ενός 24ώρου. Ούτε λόγος για ψηλότερα, για διεκδικήσεις και κατακτήσεις πρωταθλημάτων, για συμμετοχές σε Ευρωλίγκες κλπ, θες δε θες λοιπόν τα εσωτερικό καντήλι της εύρεσης κινήτρου, σβήνει από μόνο του.

Η μοναδική επιλογή λοιπόν, ήταν να έρθει κάποιος νέος σε ηλικία και φέρελπις προπονητής, που θα είχε αυτό που δε μπορούσε να βρει πλέον ο Σούλης, Δίψα, κίνητρο και κουράγιο..

Θα αναρωτηθεί κάποιος »με τον Παπαθεοδώρου ο ΠΑΟΚ θα έχει υψηλότερους στόχους απ΄ότι με το Σούλη?»
Εννοείται πως όχι. Τους στόχους τους ορίζουν οι διοικήσεις, ομάδα χωρίς επενδυτή που διαχειρίζεται απλώς τα πενιχρά έσοδα και στηρίζεται στο μεράκι μερικών ανθρώπων, θα συνεχίσει να έχει το ίδιο ταβάνι.

Ο μοναδικός που έχει υψηλότερους στόχους εκεί μέσα, είναι ο Παπαθεοδώρου!
Να κάνει δηλαδή μια καλή πορεία φέτος, του χρόνου, να εκτιμηθεί η δουλειά του και να πάει στον Ολυμπιακό, στον Παναθηναικό, όπως περίπου συνέβη με το Γιάννη Σφαιρόπουλο που πήρε το βάπτισμα του πυρός στην Α 1 ως βοηθός του νυν προέδρου της ΚΑΕ κι από εκεί κούτσα κούτσα, έφτασε να είναι πρώτος προπονητής μιας ομάδας που χτυπάει πρωταθλήματα και Ευρωλίγκες!

Σε απλή μετάφραση, οι στόχοι του Παπαθεοδώρου ως οντότητας, είναι σαφώς υψηλότεροι από τους αντίστοιχους του ΠΑΟΚ, οπότε το ποντάρισμα στο ότι οι προσωπικοί στόχοι του προπονητή θα συμπαρασύρουν και την ομάδα, είναι απολύτως βάσιμο, τεκμηριωμένο, ίσως και μονόδρομος.

Μόνο ένας τέτοιος θα μπορούσε να προσφέρει φρέσκο αέρα σε μια ομάδα, που έσβηνε στη μιζέρια και στις αναμνήσεις ενός ένδοξου παρελθόντος…

Για να καταλάβω δηλαδή, ποιον προπονητή θέλαμε για να είμαστε ευτυχισμένοι, τον Ομπράντοβιτς ή το Μεσίνα?

Κρίνω το σκεπτικό κατά βάσει, αυτό ενδιαφέρει, το αν μπορεί ο συγκεκριμένος Παπαθεοδώρου θα φανεί στην διάρκεια, σίγουρα όμως όχι από τον πρώτο μήνα.

Και για τον ίδιο τον προπονητή άλλωστε, ο ΠΑΟΚ είναι πρόκληση, δοκιμασία. Μπορεί οι κερκίδες της Πυλαίας να θυμίζουν Σαχάρα, για κανέναν όμως δεν είναι εύκολο να διαχειριστεί μια ομάδα με βαριά φανέλα και κοινό εθισμένο να γκρινιάζει και να απαιτεί, ακόμα κι εξ΄αποστάσεως.

Οι προπονητές σε κάθε άθλημα, όπως και οι αθλητές, είναι σαν τα καρπούζια, μπορεί απ΄έξω να φαίνονται καλά και η ταμπέλα να γράφει πως είναι από την Αμαλιάδα, μόνο αν τα πληρώσεις και τα βάλεις στο τραπέζι όμως θα καταλάβεις τη γεύση τους.

Δεν αγόρασε καρπούζι από τη Μάνη ο ΠΑΟΚ, για να αναρωτηθείς πως διάολο βγήκε καρπούζι σε περιοχή που φυτρώνουν πέτρες.

Το σκεπτικό κρίνουμε κι αυτό ήταν απολύτως λογικό. άσχετα αν οι πρώτες εικόνες παραπέμπουν στον Ηλία του 16ου…

ΥΓ. Στο πρώτο μου κείμενο ως 10άρι, είχα εξηγήσει επιγραμματικά τους λόγους που επέλεξα να γράφω σε αυτό το site, η Σαλονικιώτικη καθημερινότητα σου τρώει τα σωθικά.

Επειδή το έχω ζήσει στο πετσί μου, προτιμώ να με βρίζουν οι άλλοι, παρά να υποχρεώνομαι να αποδείξω στους ΄΄δικούς μου΄΄ ότι δεν είμαι ελέφαντας! Ακόμα κι αν το κατάφερνα δε θα παραδέχονταν ποτέ ότι τους έπεισα, ο δογματισμός ζει και βασιλεύει στα μέρη μου.

MUST READ

Ολυμπιακός: Οι δύο «διαβολοβδομάδες», τα 11 ματς σε 30 μέρες και το δυνατό «finish»

Άντε να έγραφα αυτό το κείμενο στο sdna και να έπρεπε όχι μόνο να υποστηρίξω την όποια επιχειρηματολογία μου, αλλά να αποδείξω ότι είναι δικές μου απόψεις και στόχος μου δεν είναι να καλοπιάσω το καρντάσι του κόουτς, ναούμε.