Σάββας Θεοδωρίδης : Ο ζωντανός θρύλος

ΠΡΙΝ δύο μήνες περίπου, χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ο Σάββας Θεοδωρίδης: «Καλημέρα Κώστα. Είχες γράψει κάτι για μένα. Μπορείς σε παρακαλώ να το βρεις και να μου το στείλεις»; Το βρήκα και του το έστειλα. Με πήρε για να με ευχαριστήσει. Ήταν ένα κείμενο, πριν τρία χρόνια. Στα γενέθλια του Σάββα , στις 18 Φεβρουαρίου του 2015. Όταν, πάταγε τα 80. Σήμερα, ο Σάββας στα 83, παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας, είναι παρών. Θα είναι κι απόψε παρών στο Καραϊσκάκης.

Αυτό το κείμενο, αλλαγμένο με προσθήκες και διορθώσεις, είναι που ακολουθεί. Ένας φόρος τιμής, στον μεγαλύτερο εν ζωή, οπαδό του Ολυμπιακού. Και στην 65χρονη ερυθρόλευκη διαδρομή του.

Ο εμβληματικός ζωγράφος, είναι ο Αλέκος Φασιανός. Ο εμβληματικός ηθοποιός είναι ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος. Ο εμβληματικός δικηγόρος, ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος. Ο εμβληματικός τραγουδιστής, ο Τόλης Βοσκόπουλος. Με μισό και πλέον αιώνα παρουσίας, στο χώρο που υπηρετούν. Αν αναζητήσουμε τον εμβληματικό ποδοσφαιράνθρωπο, αρχίζουμε και σταματάμε στον Σάββα Θεοδωρίδη.

Δεν υπάρχει δεύτερος. Δεν υπάρχει άλλος. Το φαινόμενο-Σάββας Θεοδωρίδης είναι μοναδικό. Δεν είναι ιδιοκτήτης. Δεν είναι μέτοχος. Δεν είναι επαγγελματικό στέλεχος. Δεν έβαλε χρήματα στον Ολυμπιακό, δεν πήρε χρήματα από τον Ολυμπιακό. Έβαλε τον ιδρώτα του, όταν έπαιζε και την αγάπη του, τα επόμενα 55 και πλέον χρόνια. Είναι ο στρατιώτης της ομάδας που λατρεύει. Συνυπολογίζοντας και τη θητεία του σαν ποδοσφαιριστής, σίγουρα μιλάμε παγκόσμιο φαινόμενο.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ του 1961, βραδάκι. Μαθητής του δημοτικού ο Κώστας Καίσαρης. Έχει τελειώσει το κρασί σπίτι και με στέλνουν, στη ταβέρνα της γειτονιάς. Στον γυρισμό και καθώς τα παράθυρα είναι ανοιχτά, ακούω από το ραδιόφωνο ότι ο Ολυμπιακός έβαλε γκολ στη Σάντος. Δεν ήταν κάτι το σύνηθες, εκείνη την εποχή οι ζωντανές ραδιοφωνικές μεταδώσεις. Δεν ήταν κάτι το σύνηθες, τα διεθνή φιλικά παιχνίδια. Και πολύ περισσότερο, με τη φημισμένη Σάντος του Πελέ.

Νίκη που έγινε και τραγούδι με τον Στράτο Παγιουμτζή. Την άλλη μέρα, αθλητική εφημερίδα. Πρώτος στη σύνθεση του Ολυμπιακού ο Σάββας Θεοδωρίδης. Αυτό ήταν το πρώτο σημαντικό ποδοσφαιρικό γεγονός για τον πιτσιρικά Κώστα Καίσαρη. Που δεν θα μπορούσε να περιμένει, ότι ύστερα από 57 χρόνια, στις 18 Φεβρουαρίου 2018, θα έγραφε για τα γενέθλια του 83χρονου Σάββα Θεοδωρίδη.

Τον επόμενο χρόνο, ο Σάββας, στα 27 του σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Κι αρχίζει σιγά-σιγά να χτίζεται ο μύθος του. Σαν ποδοσφαιριστής, δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο ξεχωριστό. Τη δόξα άλλωστε κερδίζουν αυτοί που στέλνουν τη μπάλα στα δίχτυα. Δύσκολα οι τερματοφύλακες. Και πολύ περισσότερο εκείνη την εποχή.

Τα παράσημα του Σάββα έχουν να κάνουν με τη συνολική 65χρονη διαδρομής του, σαν στρατιώτης του Ολυμπιακού. Μάχιμος. Στις επάλξεις. Ανατρέχοντας στη τάξη του 1935 (έτος γέννησης του Σάββα) βρίσκεις πολλές προσωπικότητες: Έλβις Πρίσλεϊ, Θόδωρος Αγγελόπουλος, Λουτσιάνο Παβαρότι, Αλέν Ντελόν, Αλέκος Φασιανός. Τα δύο σημαντικά γεγονότα στη καριέρα του Σάββα σαν ποδοσφαιριστή, πέφτουν στο μήνα Φεβρουάριο.

-Στις 7 Φεβρουαρίου του 1953, φοράει για πρώτη φορά την ερυθρόλευκη φανέλα, σε επίσημο παιχνίδι. Ολυμπιακός-Αστέρας Αθηνών 4-0 για το Κύπελλο Ελλάδος στο γήπεδο της Ριζούπολης.

-Στις 20 Φεβρουαρίου του 1954, στη πρεμιέρα του πρωταθλήματος, κάνει ντεμπούτο, στο Ολυμπιακός-Απόλλωνας, στο γήπεδο της Λεωφόρου. Το ματς τελειώνει 2-0 με τον νεαρό γκολκίπερ να κάνει εξαιρετική εμφάνιση, αποκρούοντας μάλιστα πέναλτι του Λάμπη Σεραφείδη (αδερφού του βετεράνου γκολκίπερ της ΑΕΚ, Στέλιου Σεραφείδη).

ΓΙΑ να μετρήσουμε το χρόνο με ποδοσφαιρικά μέτρα και σταθμά, όταν στις 7 Φεβρουαρίου 1953, έκανε ντεμπούτο ο Σάββας Θεοδωριδης, ο Άγγελος Αναστασιάδης, δεν είχε ακόμα γεννηθεί. Στη ζωή ήρθε ένα μήνα αργότερα. Στις 8 Μαρτίου του 1953. Αρχίζοντας να μετράμε από το καλοκαίρι του 1952, που υπέγραψε το δελτίο του στον Ολυμπιακό, μετράει όπως ο ίδιος λέει με καμάρι, 65 και πλέον ερυθρόλευκα χρόνια.

ΚΑΙ στη δεκαετία του 50 οι μανάδες, είχαν την εντύπωση, ότι ο μικρός τους γιος, έχει όλες τις προϋποθέσεις, να εξελιχθεί σε Αϊνστάιν. Η μητέρα μου, η κύρια Νότα, είχε να λέει με καμάρι: «το παιδί μου, διάβαζε πριν πάει σχολείο. Διάβαζε εφημερίδα». Αθλητική εφημερίδα βέβαια, το «Φως», κατά τις υπερβολές της μαμάς. Με την καθημερινή ανάγνωση της εφημερίδας, όταν πλέον είχα προχωρήσει, στις τάξεις του Δημοτικού, ο Σάββας Θεοδωρίδης, ήταν μία ιδιαίτερη, μία ξεχωριστή περίπτωση.

Σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, εκείνη την εποχή, ήταν ο Κώστας Νεστορίδης, ο Θανάσης Μπέμπης, ο Κώστας Λινοξυλάκης. Ο Σάββας Θεοδωρίδης, όμως ήταν κάτι το μοναδικό.
-Ήταν μορφωμένος, κάτι εξαιρετικά σπάνιο για ποδοσφαιριστή εκείνη την εποχή.
-Ήταν από εύπορη οικογένεια. Είχε αυτοκίνητο, όταν ακόμα στις πινακίδες δεν υπήρχαν γράμματα, αλλά μόνο ο αύξοντες αριθμός.
-Ήταν ομορφόπαιδο. Ο «γόης του Κολωνακίου», όπως τον αποκαλούσαν χαρακτηριστικά.
-Ήταν οικονομικά ανεξάρτητος και κάθε φορά που η διοίκηση έδινε πριμ, ο Σάββας έδινε τα δικά του χρήματα για να τα μοιραστούν οι συμπαίκτες του. Κάτι που έχει να λέει μέχρι σήμερα: «Από τον Ολυμπιακό, δεν έχω πάρει ούτε μία δραχμή».
-Σταμάτησε το ποδόσφαιρο σχετικά μικρός, επειδή τον πίεζε ο πατέρας του, Θόδωρος Θεοδωρίδης ( μέλος του Ολυμπιακού) να τελειώσει τις σπουδές του, στο πανεπιστήμιο.

ΟΛΑ αυτά, είχαν φτιάξει τότε, τον μύθο του Σάββα Θεοδωρίδη. Για τους οπαδούς του Ολυμπιακού στα 60+ ο Σάββας είναι ο ήρωας των παιδικών τους χρόνων. Δεν ήταν ο σκόρερ. Δεν έβαλε τα γκολ του Ηλία Υφαντή και του Γιώργου Σιδέρη.

Δεν ήταν ο αρχηγός, σαν τον Ανδρέα Μουράτη, τον Ηλία Ρωσσίδη και τον Κώστα Πολυχρονίου. Δεν ήταν ο μπαλαδόρος, σαν τον Θανάση Μπέμπη. Δεν είχε μεγάλη διάρκεια η καριέρα του. Οκτώ χρόνια έπαιξε στον Ολυμπιακό. Έχοντας όμως αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του στον Ολυμπιακό, είναι ένας ζωντανός θρύλος.

Ο ΣΑΒΒΑΣ, δεν είναι για τον Ολυμπιακό, διακοσμητικό στοιχείο. Ότι τον έχουμε αντιπρόεδρο τιμής ένεκεν. Αναγνωρίζοντας τη μεγάλη ιστορία του και προσφορά του. Ο Σάββας είναι μάχιμος. Ενεργός. Είναι στη πρώτη γραμμή.

-Είναι στα αποδυτήρια πριν από κάθε παιχνίδι. Κάνει χάι-φάιβ με τους ποδοσφαιριστές. Τους χτυπάει στη πλάτη και τους εμψυχώνει. Κατά τη διάρκεια των αγώνων όρθιος δίπλα στην άσπρη γραμμή του άουτ. Με βροχή και με κρύο. Έχοντας πάντα στη εσωτερική τσέπη του σακακιού του, την εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη. Για να πάνε όλα καλά.
-Παρακολουθεί, επιβλέπει μπορείς να πεις, σε καθημερινή βάση, τις προπονήσεις.
-Αναλαμβάνει να μυήσει τους νεοφερμένους, ξένους ποδοσφαιριστές, που είναι αρκετοί κάθε χρόνο, στο μεγαλείο του Ολυμπιακού.
-Κάνει δηλώσεις για λογαριασμό του Ολυμπιακού. Παρεμβάσεις σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές.
-Παρίσταται αν υπάρχει ανάγκη στις συνεδριάσεις της Σούπερλίγκ και της ΕΠΟ.
-Έχει επαφή με τους τους ρεπόρτερς της ομάδας.

ΣΤΑ χρόνια του Βαγγέλη Μαρινάκη, ο Σάββας Θεοδωρίδης είναι η αιχμή του δόρατος στην επικοινωνιακή πολιτική του Ολυμπιακού. Με σαφώς πολύ μεγαλύτερη δραστηριότητα, απ’ ότι στο παρελθόν. Ο Β. Μαρινάκης, ενεργοποίησε τον Σάββα, στις 28 Νοεμβρίου 2011, όταν ο Ολυμπιακός είχε βρεθεί πίσω στη βαθμολογία. Το καλοκαίρι του 2012, δήλωσε » αυτό το πρωτάθλημα ανήκει στον Σάββα Θεοδωρίδη».

Δήλωση που για τον Σάββα, όπως μου έχει πει ο ίδιος, ήταν τίτλος τιμής. Όλα αυτά, σε ότι έχει να κάνει με τη μία πλευρά. Την ερυθρόλευκη. Και το πως βλέπει ο Σάββας, αυτό το περιβόητο πενήντα-πενήντα, που μονίμως επικαλείται. Για τους απέναντι, (Παναθηναϊκούς, ΑΕΚτζηδες, ΠΑΟΚτζηδες) ο Σάββας Θεοδωρίδης, είναι ο εκφραστής της κόκκινης επικυριαρχίας τα τελευταία 20 χρόνια. Που τα είχαν όλα δικά τους, αλλά και φωνάζουν κι από πάνω.

ΕΔΩ, θα πρέπει να πούμε, ότι υπάρχουν δύο Σάββες. Ο Σάββας του ποδοσφαίρου και του Ολυμπιακού και ο Σάββας έξω και μακριά από τα γήπεδα. Ο δεύτερος Σάββας, στη προσωπική του ζωή, είναι ευγενής, διακριτικός, φιλόξενος. Ακόμα όμως και στη καθημερινότητά του, ο Ολυμπιακός υπερέχει εκατό-μηδέν. Θυμάμαι το καλοκαίρι του 2014 στη Μύκονο. Στο μοναδικό σπίτι του Σάββα, στη κορυφή του Αη Γιάννη. Βλέπουμε τον Τελικό του Μουντιάλ Γερμανία-Αργεντινή.

Για τον Σάββα το ματς, ήταν ως μη γενόμενο. Αυτό που τον ενδιέφερε, ήταν ο Ολυμπιακός. Ο πόλεμος κατά της ομάδας. Δεν παλεύεται ο Σάββας. Όπου κι αν τον δεις, πρωί, μεσημέρι, η βράδυ, θα σε πιάσει από το χέρι (για να μη του φύγεις) και θα σου μιλάει για τον Ολυμπιακό. Ο Ολυμπιακός, απ’ αυτό το καλοκαίρι του 1952 που υπέγραψε το δελτίο είναι ολόκληρη η ζωή του. Μισός αιώνας και 15 χρόνια, γεμάτα Ολυμπιακό. Κάθε μέρα. Όλη μέρα. Ο ίδιος μετράει τα πρωταθλήματα, που έχουν κατακτηθεί επί των ημερών του. Σαν ποδοσφαιριστής, σαν διοικητικό στέλεχος κι ένα σαν βοηθός προπονητή στο πάγκο. Στον Ολυμπιακό στα δύσκολα χρόνια, της μετά- Γουλανδρή εποχής, επί Νταϊφά, επί Κόκκαλη, επί Μαρινάκη.

ΣΤΟ ποδόσφαιρο και ειδικότερα στο ελληνικό, δεν γίνεται να σ αγαπάνε όλοι. Όταν δηλαδή είσαι μάχιμος και μάλιστα στη πρώτη γραμμή, σαν τον Θεοδωρίδη. Για τους οπαδούς του Ολυμπιακού είναι όνειρο ζωής να βρεθούν, έστω για πέντε λεπτά με τον Σάββα. Να πιούν ένα καφέ. Να βγάλουν μία φωτογραφία. Να μιλήσουν για την ομάδα.

Αγαπητοί σε όλους, είναι όσοι έχουν τραβηχτεί, έχουν κάτσει στην άκρη και πηγαίνουν αραιά και που, στο γήπεδο. Ο Γιώργος Κούδας. Ο Μίμης Παπαϊωάννου. Ο Αριστείδης Καμάρας. Όταν όμως είσαι για τόσα πολλά χρόνια, για έξι και πλέον δεκαετίες στον πόλεμο, ο απέναντι, εύλογα σε βλέπει σαν εχθρό. Όσο κι είναι προσεκτικός ο Σάββας στην εκφορά του λόγου του, για όλους τους άλλους είναι αντίπαλος. Και μάλιστα ενοχλητικός. Αυτός που εκφράζει την Ολυμπιακή κυριαρχία.

Ο ΙΔΙΟΣ έχει να λέει, ότι σε όποιο γήπεδο κι αν έχει πάει, τον έχουν σεβαστεί. Και δεν λέει ψέματα. Όπως δεν είναι ψέμα, ότι ο Ολυμπιακός δίνει ζωή στον Σάββα. Δίνει νόημα, δίνει αξία στη καθημερινότητά του. Πολύ περισσότερο τελευταία, με το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει.

Δεν είναι καθόλου εύκολο, για έναν 83χρονο, να ζει σε καθημερινή βάση, αυτή τη ποδοσφαιρική ένταση. Να παθιάζεται. Να αγωνιά. Άλλοι στην ηλικία του, το πολύ πολύ να πάνε για καμιά πρέφα στο καφενείο. Ο Σάββας μέσω του Ολυμπιακού, είναι ενεργός. Είναι μάχιμος. Είναι ζωντανός. Είναι για την Ολυμπιακή οικογένεια, ο ζωντανός θρύλος.

Στο τραγούδι της ημέρας, τιμής ένεκεν για τον Σάββα, «Ολυμπιακέ μεγάλε» με τον Στράτο Παγιουμτζή.

MUST READ

LIVE: Ολυμπιακός – Μπασκόνια