Ολυμπιακός : Εκεί που νόμιζε ότι το… ξόρκισε

Έψαχνε μια τέλεια νύχτα. Βρέθηκε σε μια «καταραμένη» από εκείνες που σε κάθε ευκαιρία σου επιβεβαιώνουν τον χαρακτήρα τους. Και όταν νόμιζε πως τελικά το «ξόρκισε» το κακό, πως το ξεγέλασε; Του προέκυψε και μια κατραπακιά από τη Γερμανική ομάδα των διαιτητών στη μια στιγμή που εν πολλοίς έκρινε και τον νικητή.

Πως το είπε ο Μαρτινς στη συνέντευξη Τύπου: «Δεν θέλουμε να δούμε δύο καλές ομάδες, αλλά τρεις. Να δούμε δύο καλές ομάδες και έναν καλό διαιτητή, για να δούμε ένα πολύ καλό θέαμα». Λες και είχε προαίσθημα ο Πορτογάλος ότι την ώρα μηδέν θα έπρεπε και οι διαιτητές να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Δεν συνέβη. Η φάση του 1-2 είναι ξεκάθαρο επιθετικό φάουλ Αν δεν το είδε ο Ζίμπερ στον αγωνιστικό χώρο, έπρεπε να το δει το VAR.

Φυσικά αυτό δεν ακυρώνει ούτε πως η Άρσεναλ συνολικά ήταν καλύτερη. Ούτε πως ο Ολυμπιακός πλήρωσε τοις μετρητοίς και τα δικά του λάθη. Ούτε την παροιμιώδη ατυχία του που δεν του επέτρεψε ως τώρα σχεδόν σε κανένα ευρωπαϊκό ματς να παραταχθεί με την επιθυμητή εντεκάδα. Στο 79΄όμως που έγινε το 1-2, το ματς ήταν πια σε μια ισορροπία. Οι Ερυθρόλευκοι είχαν αφήσει πίσω τους το δύσκολο, και έμοιαζαν περισσότερο να είναι εκείνοι που θα διεκδικήσουν τη νίκη. Τελικά όχι μόνο δεν τους πρόεκυψε αλλά το τελικό 1-3 μετατρέπει τη ρεβάνς εν πολλοίς σε τυπική διαδικασία. Μόνο το περσινό είναι που κρατά λιγάκι το «παράθυρο» ανοιχτό. Αλλά πόσο εφικτό είναι να βγάλεις δύο λαγούς από το ίδιο μαγικό καπέλο;

Ο Πέδρο Μαρτίνς πήρε μια «σύνθετη» απόφαση με μπόλικο ρίσκο. Χάνοντας τον Ουσεϊνου Μπα πέντε λεπτά πριν από την έναρξη, αποφάσισε να χάσει και τον Γιαν Εμβιλά από τη μεσαία γραμμή. Παράλληλα παρότι πλέον η βασική του αμυντικό γραμμή ήταν «πειραματική» δεν σκέφτηκε έστω πως ο αγγλο-θρεμμένος Χοσέ Χολέμπας θα μπορούσε να έχει μια καλύτερη προσαρμογή σε αυτή. Όχι σαν στόπερ. Σαν αριστερός μπακ. Ακόμη και σαν ο επιπλέον αμυντικός μέσος που θα διατηρούσε έστω το 4-3-3 και δεν θα επέτρεπε την αλλαγή σχηματισμού.

Στο πρώτο ημίχρονο ο Ολυμπιακός τα πλήρωσε όλα αυτά μαζεμένα. Με παίκτη λιγότερο στη μεσαία γραμμή έμοιαζε κομμένος στη μέση. Δίχως καν να μπορεί να βγάλει τη μπάλα στο μισό του αντιπάλου. Την ίδια στιγμή ο Μπεγερίν άνοιγε τον διάδρομο δεξιά κάνοντας τον Ρέαμπτσιουκ να υποφέρει. Η Άρσεναλ απείλησε μια, δύο, τρεις φορές. Δεν έχει σημασία ότι προηγήθηκε με ένα γκολ για το οποίο φέρει πολύ μεγάλη ευθύνη ο Ζοσέ Σα. Το άξιζε με βάση την εικόνα. Έπαιζε μόνη της εναντίον του –καταπληκτικού- Σωκράτη. Κάποια στιγμή θα έκανε τη δουλειά της. Ήταν μια χαρά συνθήκη τηρουμένων των αναλογιών το 0-1 της ανάπαυλας. Έστω και αν ο Γιώργος Μασούρας και η ακατανόητη απόφαση του να μην δώσει δίπλα του τη μπάλα στον Γιουσέφ Ελ Αραμπί θα μπορούσε να είχε ισοφαρίσει μια ώρα αρχύτερα.

Οι Πειραιώτες ήταν ζωντανοί. Και μια καλύτερη διαχείριση της κατάστασης μετά τις αλλαγές των «αόρατων» (Βαλμπουενά, Ρέαμπτσιουκ, Μπρούμα) τους είχε μέσα στο παιχνίδι. Πολλώ δε μάλλον μετά τη γκάφα του Μπερντ Λένο που έκανε μεγαλύτερο λάθος από τον Σα στη φάση του 1-1. Ήταν πια το ματς στα νερά τους. Και θα μπορούσαν, κόντρα σε όλα, να το ανατρέψουν ολοκληρωτικά (67΄) έπειτα από τον καλπασμό του Λαζάρ Ραντζέλοβιτς από δεξιά και την απίθανη πάσα στο «πέναλτι» για τον Γιουσέφ Ελ Αραμπί. Δεν έγινε όμως. Και τα υπόλοιπα είναι γνωστά…

Κρίμα. Όχι τόσο για το αποτέλεσμα. Ούτε για τις ελάχιστες πλέον ελπίδες. Κρίμα για τις «συνθήκες». Γιατί αυτή η ομάδα εδώ και μια 10ετία με τεράστια υπομονή και επιμονή ψάχνει το παραπάνω στην Ευρώπη. Και όλα κάτι συμβαίνει. Τον Αύγουστο πήγε στη ρεβάνς του «Μολινό» με τη Γουλβς με τερματοφύλακα τον Μπόμπι Αλέν. Στο Τσάμπιονς Λιγκ χτυπήθηκε όσο καμιά εντεκάδα από τον covid, σε έναν όμιλο που όπως φαίνεται έστειλε δύο ως τους προημιτελικούς (Πόρτο και λογικά τη Σίτι). Με την PSV έπαιξε με.. ένα πόδι ο Εμβιλά. Τώρα έλειψαν μαζί ο Σεμέδο και ο Μπα. Και μέσα σε όλα μια σειρά από κρίσιμα διαιτητικά λάθη…