Οι αθλητές μένουν ζωντανοί εκεί που διέπρεψαν, δε γίνονται αεροδρόμια και ταμπέλες

Toν Δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη το θεωρώ καλό άνθρωπο, ίσως να τον κρυφοσυμπαθώ κιόλας, άσχετα αν οι απόψεις που κατά καιρούς διατυπώνει διαλύουν το νευρικό μου σύστημα. Δεν είναι και λίγοι εκείνοι τις θεωρούν επικίνδυνες, σύμφωνα με τη δική μου κοσμοθεωρία όμως δεν υπάρχουν επικίνδυνες απόψεις, υπάρχουν επικίνδυνοι άνθρωποι. Όποιος εκφράζεται ανοιχτά χωρίς φοβίες και ξέρεις πως ότι λέει το εννοεί, δε μπορεί να περιληφθεί σε αυτήν την κατηγορία.

Επικίνδυνος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που υποσχόταν σκίσιμο μνημονίων, βασικό μισθό 751 και κοντεύει να τον φτάσει στα 51. Επικίνδυνη είναι η ΝΔ που ενώ συμφωνεί με την κυβέρνηση στη σύνθετη ονομασία, συμμετέχει σε συλλαλητήρια για να μην υπάρξει η λέξη Μακεδονία στα βαφτίσια των Σκοπιανών.

Επικίνδυνος είναι ο λύκος που μεταμφιέζεται για να μπει στο σπίτι της Κοκκινοσκουφίτσας, ο λύκος που χτυπάει την πόρτα δηλώνοντας την ιδιότητά του είναι ακίνδυνος, όποιος θέλει του ανοίγει.

Εκείνο που με βγάζει εκτός εαυτού με το Μπουτάρη είναι πως δεν έχει επίγνωση του θεσμικού ρόλου του, είναι ο Δήμαρχος μιας πόλης οπότε θέλοντας και μη μιλάει εξ΄ονόματος της. Όταν του ζητάνε συνέντευξη δεν ενδιαφέρονται για τις θέσεις του ως πρόσωπο αλλά ως Δήμαρχο, αν μιλούσε ως παραγωγός κρασιού ή φίλος των αμπελιών μπορούσε να εκφράζεται ελεύθερα και να λέει τα δικά του, στην περίπτωσή μας κάθε τι που ξεφουρνίζει εκπροσωπεί ολόκληρη τη Θεσσαλονίκη, δε γίνεται λοιπόν τα πιστεύω του να βρίσκονται στο άλλο άκρο.

Δεν είναι σαν κι εμένα στο to10 ας πούμε, που εκφράζω τις προσωπικές μου σκέψεις, δεν εκπροσωπώ ούτε απολογούμαι για κανέναν, δεν είμαι ούτε αιρετός, ούτε απεσταλμένος του κόσμου του ΠΑΟΚ, των συνδέσμων ή κάποιου άλλου επίσημου φορέα της ομάδας για να μεταφέρω τις θέσεις του. Σε περίπτωση που ήταν έτσι, ήμουν υποχρεωμένος να λαμβάνω υπόψιν αν όσα γράφω, συνάδουν με τη γραμμή εκείνων που μου έδωσαν το χρίσμα.
Το πιο πρόσφατο χτύπημα Μπουτάρη ήταν η πρότασή να μετονομαστεί το αεροδρόμιο Μακεδονία της Θεσσαλονίκης σε Νίκος Γκάλης.

Μεταξύ μας το «Μακεδονία» είναι που τον χαλάει, αυτό να εξαλειφθεί κι ας το ονομάσουμε και Φως των Σπορ ή και Τάκης Τσουκαλάς, κανένα πρόβλημα για το Δήμαρχο.
Ίσως το πιο ανώδυνο και αφελές ερώτημα είναι «γιατί να ονομαζόταν Γκάλης και όχι Ζαγοράκης; Γιατί όχι και Βούλα Πατουλίδου;»

Η απάντηση είναι πως θα έπρεπε να επιλεγεί ένα όνομα, δεν είμαστε Βραζιλιάνοι με ονοματεπώνυμα σιδηρόδρομους του τύπου «Μαρσέλο ντε Νασιμέντο Φερνάντο Κουεντράο ντε Παραναένσε» για να τα χωρέσουμε όλα.

Καλώς ή κακώς ο αθλητισμός εξάπτει τα πάθη και δημιουργεί αντιπαλότητες, είναι παρακινδυνευμένο να μπεις σε διαδικασία παρόμοιων συζητήσεων.

Την ίδια στιγμή, ζούμε με την ψευδαίσθηση πως αν χαρίσουμε ένα παρόμοιο μυθικό για εμάς όνομα σε κάποιο αεροδρόμιο, θα προσδώσουμε κύρος και ίσως γευτούμε κι εμείς κάτι από αυτό.

Αλήθεια, πιστεύει κανείς πως οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν τον Γκάλη; Μήπως νομίζετε πως ξέρουν τον Ζαγοράκη, που το κατόρθωμα του 2004 είναι πιο πρόσφατο και το άθλημα του πολλαπλάσια δημοφιλές;

Πηγαίνετε σε μια παραλία στην Κρήτη τώρα που πλησιάζει το καλοκαίρι και ρωτήστε 100 τουρίστες τι τους λέει το όνομα Ζαγοράκης, κανένας δε θα θυμάται, ίσως αν τους δείξετε κάποια φωτό να πάει το μυαλό τους εκεί που πρέπει.

Το ότι για εμάς τους Έλληνες η Πατουλίδου αποτελεί ένα ξεχωριστό πρόσωπο άξιο σεβασμού, δε σημαίνει πως την ξέρουν κι έξω από τα σύνορά μας, πόσοι από εσάς θυμούνται άραγε ποιος πήρε μετάλλια στα 400 μετ΄εμποδίων και στη σφυροβολία το 1992 στη Βαρκελώνη; Ελάχιστοι έως κανένας, άρα λοιπόν γιατί να θυμούνται ο ξένοι τη δική μας Πατουλίδου?

Εκτός αυτού, αδυνατώ να κατανοήσω τι σχέση μπορεί να έχει το όνομα ενός αθλητή με ένα αεροδρόμιο, μια οδό, ή ένα λιμάνι, αυτά πρέπει να προέρχονται από φυσιογνωμίες που προσέφεραν στην περιοχή, στο έθνος, στην ανθρωπότητα. Αν θέλουμε να τιμήσουμε έναν αθλητή ας δώσουμε το όνομα του σε γήπεδο, αθλητικές εγκαταστάσεις, κάτι σχετικό με το χώρο που διέπρεψε τέλος πάντων, έτσι θα παραμείνει το όνομά του ζωντανό.

Οι γενιές αλλάζουν μαζί τους σβήνουν και οι αναμνήσεις, σε 200 χρόνια που ο εγγονός θα ρωτάει τον παππού του «ποιος είναι αυτός ο Γκάλης που έδωσε το όνομά του στο δρόμο ή στο αεροδρόμιο», στην καλύτερη θα μεταφέρει κάτι που διάβασε. πως ήταν ένας που έβαζε πολλά καλάθια.

Σε ένα γήπεδο μπάσκετ όμως σαν το ΟΑΚΑ που φέρει το όνομά του, αυτά που πρεσβεύει ο Γκάλης θα παραμείνουν διαχρονικά, γιατί το περιβάλλον θα απευθύνεται σε ανθρώπους που δε γίνεται να μην έχουν ακούσει έστω.. Και πάνω σε αυτό το άκουσμα, θα χτιστεί κάτι περισσότερο.

Στους δρόμους στα αεροδρόμια και τα λιμάνια θα χαθεί, οι αθλητές μένουν ζωντανοί μόνο στους χώρους που μεγαλούργησαν, δε μπορούν να γίνουν ούτε διευθύνσεις, ούτε ταμπέλες, ούτε μαρμάρινες πλάκες κι εκτός αρένας μάλιστα.

Αφήστε που ειδικά με το Γκάλη συμβαίνει το εξής εκπληκτικό, κάθε τρεις και λίγο οι Αρειανοί του δίνουν και από μια πλακέτα στην προσπάθειά τους να βγουν από την ανυπαρξία τους.
Ανέκδοτο έχουν γίνει στη Θεσσαλονίκη

Όταν δεν υπάρχεις πουθενά και δε μπορείς να φέρνεις συχνά τους εφήβους της Μπόκα, διοργανώνεις μια τιμητική εκδήλωση για το Γκάλη, αναγκαστικά θα έρθουν δημοσιογράφοι να καλύψουν το γεγονός, οπότε δίπλα στη λάμψη του παίκτη κάποια ηλιαχτίδα θα πέσει και στην ομάδα, να θυμηθεί ο κόσμος πως συνεχίζει να υφίσταται. Φαντάσου με τη φόρα που έχουν πάρει, να αρχίσουν να του δίνουν πλακέτες η Lufthansa, η Ryan air και η Aegean…