Τέλος εποχής…

Δεν χρειάζεται να έχεις… ώρες πτήσεων, ή να είσαι οδηγός φόρμουλα 1, για να γνωρίζεις πως όταν ένα όχημα βρίσκεται σε κίνηση, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες ικανότητες για να το κρατήσεις στην πορεία του. Η προσγείωση, η απογείωση, το σταμάτημα και το ξεκίνημα είναι που έχουν υψηλό βαθμό δυσκολίας.

Στο μπάσκετ, όταν όλα πάνε καλά, στην… ευθεία, δεν υπάρχει «κακός πρόεδρος». Τι γίνεται, όμως, όταν το σύμπαν μοιάζει να συνωμοτεί εναντίον σου; Σ’ αυτή την ερώτηση καλείται να απαντήσει ο Βαγγέλης Γαλατσόπουλος, ο οποίος πιστώνεται την επαναφορά του All Star Game, αλλά κινδυνεύει να χρεωθεί με τη διάλυση ομάδων της λίγκας.

Τα Τρίκαλα εμφανίστηκαν με επτά παίκτες, οι ξένοι φεύγουν ή έφυγαν, το μέλλον διαγράφεται ζοφερό. Η Λάρισα κινείται στην ακρογραμμή της παρανομίας, δεν μπορεί (για την ώρα) να πάρει τα χρήματα από τα εγγυημένα έσοδα, καθώς δεν έχει ολοκληρωμένη και νόμιμη σύσταση ΚΑΕ. Και μπορεί ο Θανάσης Σκουρτόπουλος να βρήκε περισσότερους από έναν ωραίους χαρακτηρισμούς για να μην πει ότι τα έχουν κάνει ρόιδο οι παράγοντες της ομάδας, όμως κι εδώ το μέλλον είναι ζοφερό.

Ο Άρης μπορεί να πήρε παράταση στην κατάπτωση της εγγυητικής, όμως είναι δεδομένο ότι δεν φεύγει ο εφιάλτης άμα σκεπαστείς με το σεντόνι και πως σύντομα (μετά από 10 ημέρες) θα βρεθεί ξανά στον ίδιο παρανομαστή.

Δεν φταίει για καμία από τις περιπτώσεις ο πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ, μην παρερμηνευτεί αυτό που γράφω. Το μοντέλο έχει φθαρεί. Οι ομάδες ανώνυμες εταιρίες λειτουργούν μόνο αν υπάρχει άνθρωπος που θα θυσιάσει χρήματα. Δεν είναι επενδυτής, γιατί ο επενδυτής προσδοκά στο κέρδος και κερδοφόρες ΚΑΕ στην Ελλάδα είναι σαν τον Μπάτμαν και τον Σπάιντερμαν: Μυθικές υποστάσεις.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι με χρήματα και διάθεση να τα ξοδέψουν, κάτι γίνεται. Όμως αυτή τη στιγμή στον ορίζοντα δεν υπάρχουν τέτοιου είδους επιχειρηματίες. Κι ο Βαγγέλης Γαλατσόπουλος ως ο άνθρωπος που ηγείται του επαγγελματικού μπάσκετ, οφείλει να κάνει κάτι. Όχι να τους ανακαλύψει, γιατί όντως δεν υπάρχουν. Οφείλει να δημιουργήσει συνθήκες, ώστε να πειστούν επιχειρηματίες πρώτης γραμμής να μπουν στο μπάσκετ.

Οφείλει να βοηθήσει με μηχανισμό τις κατά τόπους ομάδες, να ενεργοποιήσουν τοπικές κοινωνίες και τοπική επιχειρηματικότητα. Οφείλει να κάνει το προϊόν πιο θελκτικό, ώστε να μπορεί να προσελκύσει ανθρώπους, που θα θέλουν να είναι μέρος του παιχνιδιού, ακόμα κι αν έχουν ελεγχόμενη απώλεια εσόδων. Οφείλει να αντιληφθεί πως απαιτούνται τομές, για να μην καεί στα χέρια του το σπίρτο.

Τομές στη διαιτησία, τομές στο μάρκετινγκ, τομές στον τρόπο διεξαγωγής του πρωταθλήματος. Ακόμα κι αν χρειαστεί να «κλείσει» (αλά ΝΒΑ), ακόμα κι αν χρειαστεί παραδοσιακές δυνάμεις να μείνουν έξω από το νέο σχήμα, ακόμα κι αν στην αρχή μειώσει τις ομάδες, αυξάνοντας την αξιοπιστία των παραγόντων τους.

Για να τα κάνει όλα αυτά πρέπει να συγκρουστεί με το παρελθόν. Και το δικό του. Ναι, προέκυψε (όπως κι αρκετοί προκάτοχοί του) από τη διαδικασία του χειροφιλήματος, όμως δεν έχει πλέον να σκέφτεται αν οι όποιες απαιτούμενες βαθιές τομές, είναι της αποδοχής του Γιώργου Βασιλακόπουλου. Αν δεν θέλει να είναι ο τελευταίος των προέδρων, ή αυτός που θα έχει πρωτάθλημα σε… ρόδες, πρωτάθλημα αναξιόπιστο, οφείλει να αλλάξει πολλά, αν όχι όλα.

Επαγγελματική διαιτησία, κλειστό πρωτάθλημα, μίνιμουμ οικονομικής υποχρέωσης παραγόντων, αλλαγές κανονισμών, αλλαγή φορολογικού συντελεστή (και για να αναπνεύσουν οι εκπρόσωποι στην Ευρώπη, που παίζουν με άνισους όρους), εξωστρέφεια, αναζήτηση προσωπικοτήτων που θα προβάλουν το πρωτάθλημα, άνοιγμα σε άλλες αγορές (συμμετοχή Κυπριακής ομάδας) και μια σειρά από… απαγορευμένες λέξεις και σκέψεις, πρέπει να μπουν επί τάπητος, πριν μπει ταμπέλα «κλειστό λόγω χρεών» στο πρωτάθλημα.