#Mexritelous: Ευκαιρία που χάθηκε, ή κόσμος που άλλαξε;

Λένε πως κάθε τέλος είναι μια αρχή. Σαν σήμερα ο Ολυμπιακός πήρε μια απόφαση (δύσκολη, όπως και να το δεις), που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζαμε το μπάσκετ. Αποχώρησε στα μισά του αγώνα κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό στο «Νίκος Γκάλης», γεγονός που αποτέλεσε την απαρχή της μετέπειτα οριστικής απόφασης της διοίκησης να αποχωρήσει από τις εγχώριες διοργανώσεις. Τι πέτυχε; Είχε αποτέλεσμα η… επανάσταση;

Είναι δεδομένο -ήταν από την πρώτη στιγμή- ότι τέτοιες επιλογές δεν γίνεται να μην έχουν αντίκτυπο στον ίδιο τον οργανισμό. Ο Ολυμπιακός πληρώνει καθημερινά την απόφασή του να μην μετέχει στην Α1, καθώς δεν μπορούν οι παίκτες (όσοι δεν είναι υψηλής εμπειρίας ή… πρώτης γραμμής) να βρουν ρυθμό, ΜΟΝΟ από αγώνες της Ευρωλίγκας. Είναι δεδομένο ότι η ομάδα μείωσε τον χρόνο αγωνιστικής της λειτουργίας, καθώς όταν (όπως τώρα… «καλή» -δεν το λες- ώρα) δεν προκρίνεται στα πλέι οφ, πηγαίνει διακοπές από τον… Φεβρουάριο.

Είναι τίμημα που αποφάσισε κι ορθώς πληρώνει. Τι πέτυχε; Πρώτα απ’ όλα άνοιξε ένας ευρύς διάλογος για τη διαιτησία, μπήκε η αμφισβήτηση των αποφάσεων του Βασιλακόπουλου στην καθημερινότητά μας. Και μόνο η αντίδραση του Μάκη Αγγελόπουλου (αργοπορημένη κι εν πολλοίς δίχως ουσία) δείχνει πως παρότι οι ζευγάδες έφυγαν από το πρωτάθλημα (και το κύπελλο) η σπορά έμεινε.

Στις εκλογές υπάρχουν τρεις υποψήφιοι, κανείς εκ των οποίων δεν ονομάζεται Γιώργος Βασιλακόπουλος. Το #mexritelous λειτούργησε ως επιταχυντής της ιστορίας, η οποία νομοτελειακά θα οδηγούσε σε αυτό το σημείο. Το καθεστώς έπεσε, σχεδόν ταυτόχρονα με την αποχώρηση του Ολυμπιακού, καθώς δεν μπορούσε να διαχειριστεί τέτοιο βάρος. Έκτοτε υπολειτουργεί, δεν αποφασίζει, δεν δρα, μετρά τη μία απώλεια (και σε επίπεδο προσώπων) μετά την άλλη.

Η διστακτικότητα των υπολοίπων παραγόντων και προέδρων, η διοικητική ανυπαρξία του ΕΣΑΚΕ κι η ευθυγράμμιση με τα «θέλω» της Ομοσπονδίας, δεν επέτρεψαν να υπάρξει κύμα σαρωτικών αλλαγών, σε νευραλγικούς τομείς, όπως η διαιτησία, όμως δείτε πόσο άλλαξε ο μπακσετικός χάρτης.

Ομάδες, όπως το Ρέθυμνο (με σταθερή παρουσία και λόγο στον πολιτικό στίβο του ΕΣΑΚΕ) εξαφανίστηκαν. Ο Πανιώνιος χάθηκε, οι 14 ομάδες έγιναν 12. Ακόμα κι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποτραβήχτηκε, προδήλως όχι μόνο γιατί δεν είχε αντίπαλο δέος, αλλά όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις αποφάσεις του, μάλλον εθελοτυφλεί.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Τα ως τώρα αποτελέσματα δεν είναι ανάλογα των προσδοκιών όσων είδαν μέσα από το #mexritelous ένα παράθυρο στο μέλλον, τον τρόπο για να αλλάξει εδώ και τώρα το εθνικό σπορ, να σπάσει το απόστημα, να σταματήσει να διοικεί το μπάσκετ μια κάστα ανθρώπων, οι οποίοι (και λόγω ηλικίας) εκχώρησαν τα δικαιώματα σε… σαλτιμπάγκους. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά αλήθεια είναι κι ότι το πουλόβερ άρχισε να ξηλώνεται, η τρύπα στη φούσκα άνοιξε, η αρχή του τέλους μιας τυραννικής για το μπάσκετ διοίκησης ήρθε μέσα από μια εξαιρετικά δύσκολη απόφαση.