Ολυμπιακός : Γεμίζει δάκρυα η θάλασσα…

Είναι η πιο μελαγχολική μέρα του χρόνου για την οικογένεια του Ολυμπιακού. Δεν ξεχνιέται ποτέ, ούτε την ξεφτίζει ο χρόνος με το πέρασμά του. Σαράντα χρόνια πέρασαν από κείνη την αποφράδα μέρα.

Τότε που χάρος αποφάσισε να κόψει το νήμα της ζωής σε 21 ψυχές. Άδικα, απάνθρωπα. Οικογένειες διαλύθηκαν. Μάνες περίμεναν στην πόρτα να επιστρέψουν τα αγγελούδια τους, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ.

Και μπορεί να έχει περάσει σχεδόν μισός αιώνας, αλλά τα μέλη των οικογενειών των θυμάτων, εξακολουθούν να ζουν με αυτό τον καημό. Τους τρώει τα σωθικά μέρα με τη μέρα. Ο χρόνος σταμάτησε το απόγευμα της 8ης Φεβρουαρίου. Τα «σπλάχνα» τους έφυγαν τρέχοντας να αποθεώσουν τα ινδάλματά τους για τον θρίαμβο επί της ΑΕΚ, αλλά οι υπεύθυνοι του σταδίου δεν είχαν μεριμνήσει να ανοίξουν τις πόρτες. Και έφυγαν από την ζωή.

Όσοι από εσάς έχετε δει παιχνίδι του Ολυμπιακού από την παλιά Θύρα 7- μετά την τραγωδία – είμαι βέβαιος ότι δεν έχετε ξεχάσει ποτέ την πρώτη φορά που περάσατε τα τουρνικέ. Πάντα στο μυαλό σας θα βρίσκεται η εικόνα τους, όπως και αυτή με τα σκαλιά που έπρεπε να ανεβείτε για να φτάσετε στην κερκίδα. Εκεί ακριβώς που τον Φλεβάρη του 1981 παραμόνευε ο χάρος.

Όλοι σας θα είχατε αναρωτηθεί γιατί και πώς έγινε αυτό το κακό. Όπως ακριβώς ένιωσα και σκέφτηκα εγώ, όταν πέρασα την συγκεκριμένη Θύρα για πρώτη φορά. Γιατί αυτά τα παιδιά δεν ήταν μαζί σας κάτω από το ρολόι για να δουν την ερυθρόλευκη φανέλα, το ματς. Να πανηγυρίσουν στις νίκες, να στεναχωρηθούν στις ήττες.

Να δακρύσουν για την αγαπημένη τους ομάδα. Δάκρυα έγραψα και η θάλασσα του Πειραιά κάθε χρόνο στις 8 Φεβρουαρίου γεμίζει από δαύτα. Όσοι είναι Ολυμπιακοί καταλαβαίνουν τί εννοώ…

Αδέρφια ζείτε…

Υ.Γ. Τα πιο έντονα συναισθήματα που ένιωσα στη Θύρα 7 ήταν στις 9 Φεβρουαρίου του 1992, στο εντός έδρας ματς με τον Άρη. Έντεκα χρόνια μετά την τραγωδία, σε ηλικία 17 ετών. Ήταν η ατμόσφαιρα διαφορετική…

MUST READ

Ο Μεντιλίμπαρ είπε την αλήθεια σε λίγες λέξεις και «έδειξε» γιατί ο Ολυμπιακός διαφέρει

Υ.Γ. (1). Πάλι καλά που με το πέρασμα των χρόνων, εξαφανίστηκαν τα εμετικά συνθήματα των αντιπάλων, που έβριζαν τους νεκρούς, της μεγαλύτερης τραγωδίας στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.