Ο Ερνέστο είναι Κύριος, δεν είναι ένας από εσάς…

Την άκουσα στερεοφωνικά σήμερα είναι η αλήθεια, όταν διάβασα τον πρωτοσέλιδο τίτλο του »Πρωταθλητή» για το Βαλβέρδε.

Μάλλον αυτοτρολάρονται σκέφτηκα, αν και το τρολ προυποθέτει κάποια καλλιτεχνικά ένστικτά, που δεν έχω χειροπιαστές ενδείξεις πως υπάρχουν στο λιμάνι. Ο Βαλβέρδε αποτελεί μια από τις αδυναμίες μου και χωρίς να εκπροσωπώ το λαό του ΠΑΟΚ, είμαι σίγουρος πως χαίρει της εκτίμησης των περισσότερων ομοιεδατών μου.

Με τα διαχρονικά προβλήματα του ΠΑΟΚ ειδικά την εποχή Σαββίδη να επικεντρώνονται στον πάγκο, ήταν από εκείνους που συγκέντρωναν πολλές συμπάθειες στις περιόδους που η προπονητολογία χτυπούσε κόκκινο… Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στις υπόλοιπες ομάδες φαντάζομαι, δύσκολα να βρεις ποδοσφαιρόφιλο ανεξαρτήτως προτιμήσεων, που δεν εκτιμά τόσο την αξία όσο και το ήθος του Ερνέστο.

Eκείνο που εκτιμάται περισσότερο θαρρώ, είναι πως ο Βαλβέρδε παρέμεινε ίδιος κι απαράλλακτος. παρά τη διπλή θητεία του στους Πειραιώτες. Ουδέποτε ταυτίστηκε με τους γαύρους σε επίπεδο νοοτροπίας και συμπεριφοράς, έφυγε όπως ακριβώς ήρθε! Κύριος με τα όλα του, γι αυτό και χαίρει καθολικής αποδοχής.σε μια χώρα που το χρώμα της φανέλας που φοράς επηρεάζει την οπτική «των δικών σου», αλλά και των αντιπάλων.

Πρέπει να είσαι πολύ…τεράστιος, για να σε παραδεχτούν και οι αντίπαλοι… Το ότι ο Βαλβέρδε ουδέποτε ταυτίστηκε με τους γαύρους σε θέματα νοοτροπίας και συμπεριφοράς, δε σημαίνει πως δεν αγάπησε την πρώην ομάδα του, τον κόσμο της, είναι ιδιαιτέρως συναισθηματικός άνθρωπος άλλωστε.

Και να μην ήταν όμως, πως μπορεί να ξεχάσει ότι στο σημερινό του αντίπαλο οφείλει πολλά σε ότι έχει να κάνει με την ανοδική πορεία της καριέρας του, το πέρασμα του από το λιμάνι ήταν ένα λιθαράκι για να φτάσει στο ταβάνι της Μπάρτσα, σε σχετικά νεαρή ηλικία προπονητικά.
Μιλάμε όμως για δυο διαφορετικά πράγματα.

Για παράδειγμα, ένας από τους καλύτερους ξένους καλαθοσφαιριστές που πέρασαν από τον ΠΑΟΚ και την Ελλάδα γενικότερα τη 10ετία του 90, αγαπήθηκε υπέρμετρα από το ασπρόμαυρο κοινό και το ανταπέδωσε, ήταν ο Κεν Μπάρλοου.

Αρκεί μια ματιά στο προφίλ του στο facebook για να το επιβεβαιώσεις. Ουδείς όμως μπορεί να ισχυριστεί πως ο Μπάρλοου έγινε ένας από εμάς, μιλάμε για εξαιρετικά εγκεφαλικό αθλητή, οικογενειάρχη, καθόλου αλήτη και τσόγλανο, ήταν λοιπόν αδύνατο να γίνει μέρος ενός κοινού που θρέφεται και από αυτά, θέλει την ψιλοαλητεία, το καραγκιοζιλίκι, τον τσαμπουκά, καταλαβαίνετε τώρα, να φιλήσει πχ τη φανέλα με το δικέφαλο να πουλήσει λίγο παπάτζα βρε
αδερφέ…

Τα χρόνια που ο Μπάρλοου αγωνιζόταν στον ΠΑΟΚ, τον σεβόταν οι πάντες, όλοι θα τον ήθελαν στην ομάδα τους, εμείς τον λατρεύαμε, αλλά δε θα μπορούσε να γίνει ποτέ, ένας από εμάς. Για τον ίδιο λόγο που ούτε ο Βαλβέρδε μπορεί να γίνει γαύρος.

Αντίστοιχοι Βαλβέρδε σε επίπεδο αξίας αν και από διαφορετικά μετερίζια, έχουν περάσει ουκ ολίγοι από τον Πειραιά. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την ποδοσφαιρική αξία και την ποιότητα του Τζόρτζεβιτς, του Γιανακόπουλου, του Αλεξανδρή, του Ζιοβάνι, ακόμα και του Φορτούνη?
Κι όμως όλοι μπήκαν στο ίδιο τριπάκι με το που φόρεσαν τα κόκκινα:

«δε μπορώ να βάλω γκολ? Βουτιά,»

«Δυσκολεύομαι να κερδίσω? Κατάδυση…»

«Με ζορίζει ο αντίπαλος? Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Κάρολος Κουν..»

Και δεν ήταν μόνο οι βουτιές καθ΄αυτές, ήταν και η εν γένει συμπεριφορά τους, αφού το να κοροιδέψουν το διαιτητή ή να του δώσουν αφορμή για να παραστήσει τον…πλανεμένο, ήταν για εκείνους αυτονόητο δικαίωμα. Έπεφτε από το φύσημα του αέρα ο Τζόλε, διαμαρτυρόταν ο φουκαράς που υποτίθεται πως τον είχε ανατρέψει και τον μάλωναν από πάνω επειδή είχε το θράσος να αντιδράσει

Ο καθένας από τους προαναφερθέντες ήταν «ο ένας από αυτούς» γιατί ο τρόπος παιγνιδιού τους, αποτύπωνε μια ολόκληρη νοοτροπία. Νοοτροπία που επισημοποιήθηκε με την κυνική παραδοχή του Αλέξανδρή σε συνέντευξή του, όταν δεν παραδέχτηκε απλώς πως έκανε θέατρο, αλλά το ολοκλήρωσε με το ρητορικό ερώτημα, »αφού μου τα έδιναν, γιατί να μην βουτήξω»? Ωραία λογική!

Να τσεπώσω κι εγώ το κινητό ή το πορτοφόλι που θα ξεχάσει αύριο ο συνάδελφός μου στο διπλανό γραφείο, κι αν με ρωτήσουν να ισχυριστώ «αφού το ξέχασε ο μαλάκας και το βρήκα μπροστά μου, να μην το πάρω?»

Μόλις εντοπίσετε λοιπόν τα κοινά σημεία στη συμπεριφορά ενός πραγματικού κυρίου όπως ο Βαλβέρδε, ενός προτύπου ηθικής από κάθε άποψη, που ήρθε στην Ελλάδα για να προσφέρει έργο, να μεταφέρει τις γνώσεις του και τίποτα περισσότερο, που δεν ταυτίστηκε ούτε με το ψευτονταηλίκι, ούτε με τις πλάτες που προσέφερε η κόκκινη παράγκα, θα δεχτώ ότι είναι ένας από εσάς! Μέχρι τότε δε θα έχει καμμία απολύτως σχέση με εσάς, όσα πρωτοσέλιδα και να κάνετε…