Ο Σιμόες ως σύμβολο πίσω από… «το καλύτερο Κουνγκ Φου»

Θεωρώ από τις πιο διδακτικές ιστορίες που μας διασώζονται από την αρχαία Ρώμη, αυτή που ήθελε τον –γενικώς πεφωτισμένο- Μάρκο Αυρήλιο να έχει σε κάθε θριαμβευτική παρουσία του έναν σκλάβο πίσω του που του ψιθύριζε στο αυτί: «Είσαι θνητός, είσαι θνητός». Και έβρισκα πάντοτε γοητευτική και σοφή την κομφουκιανή φιλοσοφία της ταπεινότητας μέσω της βαθιάς γνώσης και της εσωτερικής γαλήνης, που απλοϊκά, αλλά ενίοτε θεαματικά, εκφράστηκε στις περισσότερες ταινίες «Κουνγκ Φου»: ό,τι δηλαδή είναι προτιμότερο να κατέχεις κάτι καλά αλλά να μην το δείχνεις καθόλου, παρά να διαλαλείς πόσο καλά το κατέχεις και στο τέλος να διδάσκεσαι αυτό το πολύτιμο μάθημα της μετρημένης συμπεριφοράς με τον δύσκολο –και επώδυνο- τρόπο…

Το ποδόσφαιρο επίσης έχει στιγμές θριάμβου και στιγμές καταβαράθρωσης και επίσης αποτελεί (όχι πάντοτε, δυστυχώς) ειρηνική απομίμηση πολεμικής αναμέτρησης. Ιστορίες  και διδάγματα και φιλοσοφικές θεωρήσεις όπως οι πιο πάνω, βρίσκουν άνετα εφαρμογή στο παιχνίδι αυτό που συγκινεί εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη, ακριβώς επειδή προσφέρει όλες αυτές τις συγκινήσεις. Επειδή αναδεικνύει ασταμάτητα ήρωες και αντιήρωες, επειδή γεννά ασταμάτητα ενδιαφέρουσες ιστορίες, επειδή είναι γεμάτο από στρατηγικές που πετυχαίνουν ή όχι, επειδή βλέπει συνεχώς αυτοκρατορίες να καθιερώνονται, να ακμάζουν, να παρακμάζουν και να πέφτουν (και να κρίνονται, βεβαίως, από το πώς συμπεριφέρονται στην κάθε τέτοια φάση τους…).

Πολλά θα μπορούσα να πω λοιπόν σ’ αυτό ακριβώς το πλαίσιο για όσα συμβαίνουν τελευταία στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλλά όχι ακόμη. Σήμερα, θα πω απλώς ότι με βάση και όσα προανέφερα, δεν πρέπει να είναι έκπληξη ότι πάντοτε είχα μια ξεχωριστή εκτίμηση σε όσους ονομάζουμε –κάπως υποτιμητικά καμιά φορά- «παίκτες του προπονητή». Στους καρατερίστες του κέντρου συνήθως, που δε βάζουν και τόσα γκολ, ούτε είναι βιρτουόζοι της μπάλας, όμως η σημασία τους για κάθε ομάδα είναι κομβική. Στους παίκτες στους οποίους επιφυλάσσεται συχνά ο «άχαρος» ρόλος της «σκούπας» μπροστά από την άμυνα, αλλά τους ζητείται επίσης και να συνεισφέρουν στην ανάπτυξη της ομάδας, αν και όσο μπορούν, με εμπνευσμένο τρόπο κιόλας. Είναι δύσκολος ρόλος. Αλλά όσοι πετυχαίνουν σ’ αυτόν, κερδίζουν αυτόματα τον αμέριστο και γνήσιο σεβασμό μου. Στη Μπαρτσελόνα των «μάγων», εγώ έμενα με το στόμα ανοιχτό για τον Ινιέστα. Στην Τσέλσι των δισεκατομμυρίων, εγώ χάζευα τον Εσιέν . Στις πάνω από 700 συμμετοχές του στη Γιουνάιτεντ ο Σκόουλς είδε να έρχονται και να φεύγουν από συμπαίκτες του, δεκάδες σούπερ σταρ. Σαν κι εκείνον, εγώ δεν είχα ίσως και κανέναν όμως. Και ούτω καθεξής…

Δε θέλω να ιεροσυλήσω βάζοντας τέτοια ονόματα μ’ αυτό του Αντρές Σιμόες στην ίδια πρόταση. Αλλά αν θέλετε τη γνώμη μου, αν αναδείχθηκε ένας «σούπερ-ήρωας» στα δύο απανωτά ντέρμπι του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ, αυτός ήταν ο Πορτογάλος. Όχι μόνον επειδή έπαιξε αυτό το ρόλο, του κόφτη-πρώτου πασέρ με εξαιρετικό τρόπο. Ούτε μόνο επειδή η παρουσία του μοιάζει να προσφέρει στην ΑΕΚ ένα… «ζεν» σημείο αναφοράς στο κέντρο –έλεγχο του ρυθμού και απλότητα στην ανάπτυξη. Ούτε, τέλος, επειδή αποτελεί κλασικό παράδειγμα ποδοσφαιριστή που, χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές ή μεγάλο κόστος ήρθε να «δέσει» άψογα σε μια ομάδα και να προσφέρει σ’ αυτήν πολλά, την ίδια ώρα που κι ο ίδιος μοιάζει να βοηθείται από εκείνην να γίνει καλύτερος και πιο ολοκληρωμένος.

Το λέω κυρίως, επειδή, για τους πιο πάνω λόγους (και μερικούς ακόμη που δεν τον αφορούν προσωπικά) ο Σιμόες γίνεται κάποιου είδους «σύμβολο» και επιτρέπει, έτσι, στην όλη συζήτηση για τα δύο ντέρμπι να επανέλθει στο ποδόσφαιρο. Όχι στο απλοϊκό επίπεδο τύπου «το δικό μου Κουνγκ Φου είναι καλύτερο απ’ το δικό σου Κουνγκ Φου», αλλά στο επίπεδο της φιλοσοφίας πίσω από την «πολεμική» ενδυμασία του παιχνιδιού.

Η φιλοσοφία αυτή υπαγορεύει ότι μια ομάδα απαρτίζεται από τη σωστή αναλογία «σταρ» και «Σιμόες». Οι μεν μπορεί να λάμπουν, αλλά χωρίς τους «δε» δεν προσφέρουν κάτι περισσότερο από τη λάμψη τους. Και οι «δε» μόνοι τους, μπορεί να προσφέρουν πολλά στο να κερδηθούν ματς, αλλά αεροδρόμια και γήπεδα δε γεμίζουν.

«Όλα πρέπει να σχεδιάζονται με προσοχή και να εφαρμόζονται με στρατηγική, όλα χρειάζονται, με μέτρο και στο βαθμό που τους αναλογεί», μοιάζει να φωνάζει η παρουσία του Πορτογάλου και στα δύο παιχνίδια.

Και υπό αυτό το πρίσμα, η κουβέντα γίνεται αρκετά πιο απλή: πόσο έχει εφαρμοστεί το (άριστο) «μέτρο» στη μια και την άλλη ομάδα εφέτος (ή ΚΑΙ εφέτος, αν θέλετε;). Ποια από τις δύο ομάδες δείχνει (στο γήπεδο, αυτό τσεκάρουμε σήμερα, είπαμε) να κατέχει κάτι καλά κι ας μην το διαλαλεί και ποια διαλαλεί κάτι που στην πράξη δείχνει να της διαφεύγει; Ποια μοιάζει να έχει σχέδιο και στρατηγική και ποια όχι; Σε ποια μοιάζει να υπάρχει κάποιος που να θυμίζει σε όποιον πρέπει «είσαι θνητός» και σε ποια όχι;

Η απάντηση δεν έρχεται εκ του αποτελέσματος των δύο ντέρμπι και μόνο. Έρχεται με πολλούς τρόπους κι από πολλές πλευρές, αρκεί κανείς να βγάλει τα οπαδικά του γυαλιά και να δει κατάματα την αλήθεια του γηπέδου και των συνολικότερων αριθμών. Περαιτέρω ερμηνείες της κατάστασης, βασισμένες σε γεγονότα και καταστάσεις εκτός των τεσσάρων γραμμών του αγωνιστικού χώρου, μπορούν βεβαίως να γίνουν πολλές. Ίσως να είναι χρήσιμες, αλλά δεν είναι και απολύτως απαραίτητες. Δεν αλλάζουν κάτι από την ουσία…

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Η ουσία είναι ότι όχι μόνο στα δύο τελευταία παιχνίδια αλλά από την αρχή (τουλάχιστον αυτής) της χρονιάς και παρά το «τρακ» του πραγματικού πρωταθλητισμού μετά από δεκαετίες, η ΑΕΚ μοιάζει πιο καλά και πιο προσεκτικά σχεδιασμένη, πιο ισορροπημένη και πιο «φιλοσοφημένη» ομάδα από τον Ολυμπιακό. Ότι κι αν γίνει από εδώ και μπρος, το γεγονός αυτό μοιάζει ως τώρα αδιαμφισβήτητο. Και το πώς θα το αξιοποιήσει ο καθένας, είναι δικό του ζήτημα, άσχετο με την αλήθεια αυτή καθαυτή…