«Τι κάνει τελικά τόσο καλά αυτός ο Μάνταλος;»

Πριν από μερικές εβδομάδες, έτυχε να παρακολουθώ, έστω και από μακριά, μία κουβέντα μεταξύ συναδέλφων, που το αντικείμενο της ήταν ο Πέτρος Μάνταλος και το κατά πόσο είναι τόσο καλός ποδοσφαιριστής όσο ισχυρίζονται κάποιοι ή αν απλώς είναι υπερτιμημένος. Ακούστηκαν αρκετές διαφορετικές, όσο και ενδιαφέρουσες απόψεις, αλλά μία ήταν που ξεχώρισα και συγκράτησα. «Σκεφτείτε το λίγο ρε παιδιά. Τι κάνει επιτέλους τόσο καλά ο Μάνταλος στο χορτάρι για να αξίζει τόσο πολύ την προσοχή μας και να τον μνημονεύουμε ως ένα από τους καλύτερους χαφ της Σούπερ Λιγκ»;

Και πράγματι! Ο Μάνταλος δεν κάνει τίποτα σε υπερθετικό βαθμό. Μήπως είναι ο καλύτερος σουτέρ του πρωταθλήματος; Ασφαλώς όχι! Τι να πει ο Μπακασέτας τότε; Ο πρώην μέσος της Ξάνθης έχει όντως μια ευχέρεια στο σουτ, που του επιτρέπει να αναλαμβάνει και στατικές φάσεις, αλλά καλύτερος σ’ αυτόν τον τομέα από τον συμπαίκτη του, Χριστοδουλόπουλο, για παράδειγμα, δεν είναι.

Μήπως η κάθετη πάσα του είναι αυτή που κάνει την διαφορά; Ούτε αυτή. Μπορεί να του περάσει μία δυο φορές, αλλά σίγουρα όχι περισσότερες από του Φορτούνη ή ακόμα και από του Ταχτσίδη, που κατά την προσωπική μου άποψη, από πλευράς δυνατοτήτων, είναι ο κορυφαίος Έλληνας σ’ αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού.

Η μακρινή μεταβίβαση  αποτελεί ένα πολύ δυνατό ατού του Μάνταλου, όταν το χρησιμοποιεί όμως, γιατί κυρίως περιορίζεται σε κοντινές μεταβιβάσεις και συνεργασίες  με συμπαίκτες του που βρίσκονται γύρω απ’ αυτόν. Και σίγουρα υπάρχουν καλύτεροι. Ακόμα και ο Αϊντάρεβιτς μπορεί να τον ξεπερνά με το εξαιρετικό αριστερό του.

Ντριμπλάρει καλά όμως; Ναι, το κάνει, αλλά σίγουρα όχι πιο αποτελεσματικά από άλλους. Όχι από τον  Βιγιαφάνιες, τον Καρσελά και τον Μασούντ για παράδειγμα.

Μήπως το ψηλό παιχνίδι είναι αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει;  Με ύψος 1.76 δεν θα μπορούσε να τα καταφέρει ακόμα και αν το δούλευε πολύ και το επεδίωκε. Εκτός αν είχε την αλτικότητα του Μίμη Παπαϊωάννου…

Τότε, δεν μπορεί, θα βασίζετε πάνω στην εξαιρετική φυσική του κατάσταση! Ναι, από τους επιθετικούς χαφ που μπορεί να σκεφτεί κανείς, ο Μάνταλος τρέχει και μαρκάρει περισσότερο απ΄ όλους, αλλά τα πνευμόνια του Ζέκα και του Σιώπη, που παίζουν πιο πίσω, δεν τα έχει.

Ο κορυφαίος λοιπόν μπορεί να μην είναι πουθενά, αλλά αν συγκεντρώσει κανείς όλα αυτά που κάνει πολύ καλά στον αγωνιστικό χώρο και που μαζεμένα δεν τα βρίσκεις ΠΟΥΘΕΝΑ αλλού, τότε καταλήγει εύκολα στο συμπέρασμα ότι ο Μάνταλος, αυτή τη στιγμή, είναι ο πιο ολοκληρωμένος Έλληνας ποδοσφαιριστής. Ο τελευταίος που θυμάμαι με τέτοιο πλουραλισμό στο παιχνίδι του ήταν ο Κώστας Κατσουράνης, που μπορούσε να παίξει το ίδιο καλά σχεδόν σε όλες τις θέσεις στο χορτάρι, από σέντερ φορ μέχρι στόπερ. Ήξερε να κάνει τα πάντα στο γήπεδο και σ΄ αυτό προσθέστε και  το «κοφτερό» ποδοσφαιρικό του μυαλό, που τον έκανε έναν δεύτερο προπονητή στον αγωνιστικό χώρο.

Στην ΑΕΚ και στην Εθνική ο Μάνταλος έχει παίξει αριστερά και δεξιά στην επίθεση, επιτελικός χαφ, αριστερός και δεξιός εσωτερικός μέσος και δεύτερος αμυντικός χαφ. Ένα πολυεργαλείο στα χέρια οποιουδήποτε προπονητή και με εξαιρετικά ατομικά χαρακτηριστικά και τεχνική κατάρτιση. Και είμαι σχεδόν βέβαιος, πως όταν τον… πάρουν τα χρόνια θα γυρίσει και πιο πίσω! Ρωτήστε και τον Μανόλο Χιμένεθ, που τον χρησιμοποίησε, από την αρχή της σεζόν, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον παίκτη της ομάδας, ακόμα και όταν έκανε εκτεταμένο rotation. Συζητήστε και με τον Μίχαελ Σκίμπε για τον λόγο που «συννέφιασε» το πρόσωπο του ξαφνικά στη Νέα Σμύρνη, παρακολουθώντας την φάση του σοβαρότατου τραυματισμού του στον πρόσθιο χιαστό.

Ο Μάνταλος, με συνεχόμενα ενενηντάλεπτα στα πόδια του φέτος, πιθανότατα να έφτασε στα όρια του. Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Ευρώπη, Εθνική. Ήταν πάντα εκεί, στην πιο ώριμη περίοδο της καριέρας του μέχρι τώρα. Ο τραυματισμός και η πολύμηνη απουσία του, έχω την αίσθηση, πως θα αναδείξουν ακόμα περισσότερο την σπουδαιότητα της παρουσίας του τόσο στην ΑΕΚ και το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Γιατί πολλά πράγματα τα εκτιμούμε περισσότερο όταν τα χάσουμε…