Ολυμπιακός : Τα μεγάλα γράμματα

Το ποδόσφαιρο πρέπει να το αγαπάς. O Πέδρο Μαρτίνς το λατρεύει για αυτό και εκείνο του έκανε το βράδυ της 9ης Δεκεμβρίου ένα αληθινό δώρο. Δύο γκολ πέτυχε ο Ολυμπιακός στο group C. Ένα με τον Χασάν την 1η αγωνιστική και ένα με τον Καμαρά την 5η. Τα γκολ με την Μαρσέιγ που τον έστειλαν στους 32 του Γιουρόπα Λιγκ.

Πέρσι οι Ερυθρόλευκοι για να βρεθούν εκεί χρειάστηκαν με Μπάγερν, Τότεναμ και Αστέρα να πετύχουν οκτώ. Και όμως ένιωσαν το ίδιο καρδιοχτύπι με χθες. Ως τα τελευταία λεπτά του ομίλους για να εξασφαλίσουν το εισιτήριο για τον Φλεβάρη. Πέρσι όμως δεν υπήρχε covid για να στερήσει έξι παίκτες από το rotation. Δεν υπήρχε αυτή η κατάρα μέχρι και τη σέντρα ενός ματς ο Πορτογάλος να έχει να διαχειριστεί τουλάχιστον μια σημαντική απουσία της τελευταίας στιγμής. Πέρσι το format δεν σε υποχρέωνε να δώσεις τρία ματς σε δύο εβδομάδες άρα κάθε απουσία να τη πληρώσεις και να την… ξαναπληρώσεις τοις μετρητοίς.

Κάποιοι τοποθετούν τον παρονομαστή στην εικόνα της χθεσινής αναμέτρησης με την Πόρτο. Και όμως το ρεαλιστικό δείγμα ήταν εκείνο του «Ντραγκάο» για τις πραγματικές διαφορές ανάμεσα στις δύο ομάδες. Και τότε και τώρα όμως ο Ολυμπιακός είδε το ίδιο έργο: Ένα ατομικό λάθος από το πουθενά να βάζει από το 10΄ την παρτίδα στο αυλάκι που οι Δράκοι νιώθουν πανίσχυροι. Τότε ήταν μια λάθος πάσα του Μπουχαλάκη στο build up. Τώρα ένα «Παγωμένο» πέναλτι (το τέταρτο σε μια εβδομάδα) σε μια φάση που δεν θα περίμενε κανείς: Χέρι σε εκτέλεση κόρνερ! Αντίστοιχο και το σενάριο με τη Μαρσέιγ. Η νίκη εδώ με το εντυπωσιακό δεύτερο ημίχρονο. Το 0-1 στο πρώτο ημίχρονο εκεί. Και τελικά η «ανατροπή» πάλι από τη βούλα του πέναλτι. Όχι μια, δύο φορές.

Αν ο Βαλμπουενά στο Ντραγκάο είχε σκοράρει η ιστορία του γκρουπ ίσως να ήταν διαφορετική. Αν ο Μασούρας (15΄) ή έστω ο Ελ Αραμπί (53΄) είχαν κάνει τη δουλειά σε κλασικές ευκαιρίες θα ήταν διαφορετική έστω η ιστορίας της τελευταίας βραδιάς. Είναι εύκολο να μιλάς μόνο για τα αποτελέσματα. Είναι δύσκολο να αναγνωρίζεις πως ο Ολυμπιακός φέτος συμμετείχε σε έναν πόλεμο που έδινε την εντύπωση πως όταν δεν του τελείωναν οι σφαίρες, πυροβολούσε τα πόδια του!

Τα μεγάλα γράμματα όμως την αφηγούνται αλλιώς την ίδια ιστορία. Λένε πως οι Ερυθρόλευκοι για ένατη φορά σε δέκα χρόνια συνεχίζουν Φλεβάρη στην Ευρώπη. Λένε πως τα κατάφεραν φέτος όντας πρώτοι και αήττητοι στη Σούπερ Λιγκ (8ν-1ις). Λένε πως πρόλαβαν να πάρουν το κύπελλο με μισή ομάδα και να περάσουν στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ με συνέπεια όπως και πέρσι. Ο Ολυμπιακός ως εδώ είχε τέσσερις στόχους. Κύπελλο, Τσάμπιονς Λιγκ, πρώτη θέση στο πρωτάθλημα, Φλεβάρης στην Ευρώπη. Τους πέτυχε όλους. Και ας μην έχει καταφέρει για τα 18 ματς της σεζόν να κάνει ούτε προπόνηση δίχως απόντες. Ας έχει καταγραφεί καιρό τώρα πως 30 από τους 31 του ρόστερ του έχασαν μίνιμουμ ένα ματς, όχι για λόγους τακτικής, αλλά γιατί δεν μπορούσαν να είναι εκεί.

Αν πρέπει να ζητά κάτι ο Μαρτίνς, δεν είναι μεταγραφές (που προφανώς και θα γίνουν διότι είναι απαραίτητες). Είναι το δικαίωμα να έχει όλους τους παίκτες στη διάθεση του κάποια στιγμή. Και κυρίως τον Φλεβάρη όπου δεδομένα θα υπάρξει ένας μεγάλος αντίπαλος με θέα πια στους «16» του Γιουρόπα Λιγκ. Εκεί που έφτασε και πέρσι και βρέθηκε να παίζει την πρόκριση με τερματοφύλακα τον Αλέν διότι λίγα 24ώρα πριν από τη ρεβάνς με τη Γουλβς έσπασε το χέρι του ο Ζοσέ Σα. Ναι ξέρω, κάποιοι δεν θέλουν να πιστεύουν στην τύχη. Ας ρωτήσουν όμως και εκείνους που βλέπουν τη πλάτη της μονίμως γυρισμένη. Θα έχουν να τους πουν πολλά…

ΥΓ. Στο μεταξύ απόψε πέφτει αυλαία στην Ευρώπη για ΠΑΟΚ και ΑΕΚ. Έχουμε ξεχάσει πως είναι δύο ομάδες μας να βρίσκονται τον Φλεβάρη εκεί. Μόνο ο Ολυμπιακός. Ξανά…