Ολυμπιακός : Το Τσάμπιονς Λιγκ που δεν έγινε…

Υπόθεση εργασίας: Τι θα είχε γίνει αν ο Ολυμπιακός του Τσάμπιονς Λιγκ είχε το προνόμιο να παρατάξει την 11άδα που «επένδυσε» για τη συμμετοχή του στη διοργάνωση.

Να είχε δηλαδή ο Πέδρο Μαρτίνς έστω μια φορά το δικαίωμα να τους δει όλους μαζί στο γήπεδο: Σα, Ραφίνια, Σεμέδο, Μπα, Βινάγκρε, Εμβιλά, Πέπε, Καμαρά, Μπρούμα, Βαλμπουενά, Ελ Αραμπί.

Και σε ένα τέλειο σενάριο; Να έχει εκεί και τους υπόλοιπους. Τον Φορτούνη και τον Χασάν. Τον Μπουχαλάκη και τον Χολέμπας. Τον Μασούρα, τον Σισέ, τον Σουντανί και τον Ραντζέλοβιτς. Ένα κανονικό rotation από εκείνο που προσφέρει πληθώρα λύσεων, εναλλακτικά πλάνα κλπ.

Δεν θα μάθουμε ποτέ πόσο καλός ήταν ο φετινός Ολυμπιακός για την κορυφαία διοργάνωση. Αύριο κλείνει αυτός ο κύκλος. Και ο κόουτς Μαρτίνς μετρά και πάλι απόντες. Είναι καλύτερα τα πράγματα από ότι δύο εβδομάδες πριν όταν υποχρεώθηκε ο Φορτούνης να παραστήσει τον σέντερ φορ. Υπάρχουν όμως πάντα μια σειρά από κάποιους που δεν θα είναι εκεί σχηματίζοντας τον δικό τους παρονομαστή.

Θα μπορούσε ο καθένας να προσθέσει πολλά για αυτή την παράξενη φετινή ιστορία. Δεν υπάρχει χρόνος όμως. Και κυρίως δεν είναι της παρούσης. Μια πρόκριση στο τραπέζι περιμένει παρόντες και εκείνο το ένα ματς που θα κρατήσει ανοιχτή την πόρτα της Ευρώπης για το ΄21. Να περάσει ο Ολυμπιακός στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ και ποιος ξέρει ίσως η τύχη να του γυρίσει αυτό που του στέρησε ως εδώ.

Το φετινό format είναι το πιο απαιτητικό που έτυχε ποτέ στα κύπελλα Ευρώπης. Επί της ουσίας οι φιναλίστ έπρεπε σε δύο δεκαπενθήμερα να δώσουν τρεις αγώνες ομίλου ανάμεσα σε τρία ματς πρωταθλήματος. Δεκαπενθήμερα που ξεκινούν στο φινάλε μιας εθνικής διακοπής, όπου άφηνε άδεια για μέρες ολόκληρες τα προπονητικά κέντρα. Την ίδια χρονιά που οι απόντες δεν προέκυπταν από τραυματισμούς και κάρτες αλλά κυρίως από τον covid. Μια κατάσταση που όπως πολύ εύστοχα εξήγησε σήμερα ο Πέδρο Μαρτίνς στερεί από τα τεχνικά τιμ όχι μόνο ποδοσφαιριστές αλλά και ένα νορμάλ χρονοδιάγραμμα που θα εξηγεί την απουσία τους.

Ο Ελ Αραμπί και ο Χασάν προσβλήθηκαν από τον ιό το ίδιο 24ώρο. Ο πρώτος παίζει ήδη εδώ και δέκα ημέρες, ο δεύτερος είναι στα πιτς ως το τέλος του ΄20 και βλέπουμε. Ο Μαντί Καμαρά γύρισε σχετικά γρήγορα. Στο ματς με τον Παναθηναϊκό αντικαταστάθηκε στα μισά του δευτέρου ημιχρόνου διότι δεν είχε ανάσες. Ποιος; Κάποιος που μπορεί να τρέχει ασταμάτητα ένα 24ώρο.

Και αυτή λοιπόν μια ιδιαίτερη σημείωση επί του θέματος. Δεν είναι μόνο ότι γυρίζουν κάποιοι ποδοσφαιριστές, αλλά και πως γυρίζουν. Πόσο χρόνο χρειάζονται για να ξαναβρούν τη φόρμα τους. Ου μην και τις αναπνοές τους.

Ο Ολυμπιακός δεν είχε τον Καμαρά με Μαρσέιγ (1η) και Πόρτο (2η). Τον Μπα (2η , 3η) και τον Σουντανί (2η), τον Ελ Αραμπί (4η), τον Ραντζέλοβιτς (4η και 5η) και τον Χασάν (4η, 5η, 6η). Με δύο μυϊκούς τραυματισμούς (Βαλμπουενά-Μπρούμα) και μια κάκωση αρχές Οκτώβρη (Βινάγκρε με την εθνική Ελπίδων της Πορτογαλίας) ολόκληρος ο σχεδιασμός έμεινε στα… χαρτιά. Το ότι κατάφερε να είναι σχεδόν κάθε βράδυ Τσάμπιονς Λιγκ ανταγωνιστικός είναι κάτι που δεν εκτιμάται όσο θα έπρεπε και κυρίως δεν αντικατοπτρίζεται στη βαθμολογική συγκομιδή του. Καλώς ή κακώς το αποτέλεσμα μετράει.

Αύριο βράδυ ένα τέτοιο ψάχνει. Ένα αποτέλεσμα που θα του επιτρέψει να συνεχίσει. Η Πόρτο έρχεται πλήρης. Το επόμενο ματς πρωταθλήματος για εκείνη είναι σε 10 βράδια από τώρα. Η Σίτι υποδέχεται τη Μαρσέιγ μισή. Την Κυριακή έχει το ντέρμπι του Μάντσεστερ και όσο και αν ο Πεπ λέει άλλα ουσιαστικό το αυριανό θα το αντιμετωπίσει ως τεστ για ρεζέρβες.

Δεν γίνεται απαραίτητα μάντης κακών κάποιος που υποστηρίζει πως ο Ολυμπιακός θα περάσει μόνο με δική του νίκη. Μάλλον πεπειραμένος είναι. Στηρίζεσαι στα δικά σου πόδια. Και αποφεύγεις τις δεύτερες σκέψεις.

Ένα τέτοιο βράδυ το ΄11 η Μαρσέιγ γύρισε «τούμπα» στη Βεστφαλία την αδιάφορη Ντόρτμουντ (3-2 από 1-2 στο τελευταίο πεντάλεπτο) και άρπαξε το εισιτήριο για τους «16» από τη τσέπη των Ερυθρόλευκων του Βαλβέρδε. Ήταν εκεί ο Τοροσίδης, ο Μοντέστο, ο Χολέμπας, ο Αβραάμ. Μπορούν να πουν την ιστορία στα αποδυτήρια.

Ή ακόμη μπορεί να τους την πει και ο Ματιέ Βαλμπουενά, σκόρερ ενός εκ των δύο γκολ των Γάλλων που άλλαξαν την ιστορία εκείνο το βράδυ.