Περισσότερο κι απ’ τη νίκη, σημασία έχει η… μάχη

Μικρή σημασία θα είχε την Τρίτη το βράδυ αν ο Παναθηναϊκός έχανε με 30 ή με 10 πόντους διαφορά από τη Βιλερμπάν. Η… μπίλια έκατσε στο 24. Τυχαία. Θα μπορούσε να ήταν και 34 οι πόντοι της διαφοράς, βάσει της εικόνας που έδειξε ο Παναθηναϊκός. Θα μπορούσε να είναι και 15 αν οι Γάλλοι δεν είχαν τα σχεδόν… εξωπραγματικά 17 τρίποντα, λες και ήταν οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς που έπαιρναν τα σερί πρωταθλήματα.

Εκείνο που είχε μεγαλύτερη σημασία από την ήττα και τη διαφορά ήταν πως από κάποιο σημείο και έπειτα ο Παναθηναϊκός σταμάτησε να παίζει. Απλά σταμάτησε. Έφυγε νοητικά από το γήπεδο. Όσο κι αν φώναζε ο Βόβορας όσο κι αν καποιοι προσπαθούσαν να αφυπνίσουν τους γύρω τους, οι περισσότεροι ήταν σε έναν δικό τους κόσμο. Κι αυτό είναι που χαλάει τον κόσμο της ομάδας. Πως υπάρχουν παιχνίδια που η ομάδα σταματά να παλεύει. Κι αυτό δεν είναι αποδεκτό. Όχι για μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό.

Σε αντίθεση με το Αστρομπάλ, στο Μιλάνο ο Παναθηναϊκός δεν παράτησε ποτέ το παιχνίδι. Στο -15 βρέθηκε, με -12 πήγε στα αποδυτήρια. Όμως έβλεπες πως θα το παλέψει ό,τι κι αν του συμβεί. Ακόμα και όταν έμεινε πίσω στο σκορ με μεγάλες διαφορές, συνέβη όχι γιατί… σταμάτησε ή δεν πίστευε. Αλλά γιατί ο αντίπαλος σε εκείνο το χρονικό σημείο ήταν καλύτερος.

Κακά τα ψέματα. Για να έχει απαιτήσεις ο φετινός Παναθηναϊκός από τέτοιου είδους παιχνίδια θα πρέπει να πετυχαίνει και τον αντίπαλο σε κακή βραδιά. Μια τέτοια είχε η Αρμάνι στο δεύτερο ημίχρονο. Κι όταν… μυρίζεσαι αίμα, δεν μπορείς να γυρίσεις την πλάτη στην ευκαιρία. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε εν τέλει, αλλά θα μπορούσε και να είχε χάσει. Ματς που κρίνεται σε διαφορές ενός σουτ, κρίνεται από τις λεπτομέρειες στα τελευταία δευτερόλεπτα. Εκεί η μπίλια μπορούσε να κάτσει οπουδήποτε.

Ακόμα κι αν καθόταν στο κόκκινο της Αρμάνι, τούτη τη φορά κανείς δεν θα μπορούσε να ψέξει για τίποτα τον Βόβορα και τους παίκτες του. Ήταν εκεί, παρόντες, να παλεύουν και να προσπαθούν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Είχαν πίστη και συγκέντρωση. Είχαν αυτοπεποίθηση. Ένιωθαν από Παναθηναϊκό. Και έκαναν κι εμάς να νιώσουμε πως είναι να παρακολουθείς έναν… κανονικό Παναθηναϊκό και όχι κάποιον που απλά φοράει τη μάσκα του, όπως συνέβη στη Βιλερμπάν, στη Βαλένθια, στην Μπασκόνια.

Αν κρατήσει αυτή του την εικόνα και την προσπάθεια, θα πάρει πολλές τέτοιες νίκες. Ή θα χάνει όπως έχασε στη Βαρκελώνη, που όλοι είχαμε μια καλή κουβέντα να πούμε και η ομάδα έφυγε με το… γαμώτο στις αποσκευές της. Καλύτερα να φεύγεις με ένα «γαμώτο», παρά με μια τριαντάρα στο κεφάλι. Ακόμα καλύτερα να φεύγεις με νίκες που θα σου επιτρέψουν να μείνεις στο κόλπο μέχρι αργά.

Κι όπου κόλπο, η πρώτη οχτάδα. Δύσκολη εξίσωση για τον φετινό Παναθηναϊκό. Αλλά κι εδώ δεν ζητάει κανείς την «ντε φάκτο» παρουσία του εκεί. Το μόνο που υπάρχει σαν απαίτηση είναι η ομάδα να δείχνει ανταγωνιστικό πρόσωπο, να μάχεται, να μην τα παρατάει ούτε δευτερόλεπτο.

Θα έρθουν και οι ήττες, θα έρθουν και οι βαριές βραδιές. Αλίμονο αν περιμέναμε από μια νέα προσπάθεια που γίνεται να πάει… τρένο όλη η σεζόν. Αλλά είπαμε. Ήττα από ήττα διαφέρει.

Η νίκη στο Μιλάνο εκτός από πολύτιμη βαθμολογικά και ψυχολογικά, είναι και μια ευκαιρία για αντιστροφή του κλίματος στο προσεχές διάστημα. Μέχρι εδώ ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε το πιο δύσκολο πρόγραμμα που θα μπορούσε να του τύχει. Πλην της Ρεάλ, έχει παίξει με όλες τις ομάδες που τούτη την ώρα βρίσκονται στην πρώτη οχτάδα. Δεν το λες και εύκολο.

MUST READ

Μεγάλο πριμ από τον Βαγγέλη Μαρινάκη στους παίκτες για να συνεχίσουν το σερί τους

Αν καταφέρει μέχρι το φινάλε του πρώτου γύρου να πάρει τα παιχνίδια που έστω και οριακά θα θεωρείται φαβορί (σε κανένα έως τώρα δεν ήταν εκείνος το φαβορί), τότε θα μπορούμε να μιλάμε σε νέα βάση εν όψει της συνέχειας. Μέχρι τότε; Ούτε αφορισμοί χρειάζονται στις ήττες, ούτε αποθέωση στις νίκες σαν αυτή στο Μιλάνο. Ψυχραιμία και υπομονή. Άλλωστε το φετινό ταξίδι το γνωρίζαμε πως θα είναι μεταβατικό και το δυσκολότερο από ποτέ άλλοτε.