Ο Κουρμπέλης…

Το σκληρά εμπορικό ποδόσφαιρο (το καλοκουρδισμένο, το επιχειρηματικό) δεν είναι συμπαθητικό, είναι λίγο μαλακία και περιορίζει στο ακριβώς ελάχιστο τις συναισθηματικές εξάρσεις των παικτών. Όσες είναι πέρα από την χαρά του γκολ, τη μανούρα, τον σκυλοκαυγά, την απογοήτευση κλπ. Τις εκτός πλαισίου εξάρσεις, δηλαδή.

Αυτήν την περίοδο ο Παναθηναϊκός διανύει μια φάση σαν λατινοαμερικάνικη σαπουνόπερα: Ο Μεγάλος Κακός επιχειρηματίας λεηλατεί την τίμια συνοικία, οι κάτοικοι ανάστατοι προσπαθούν να αντισταθούν, οι επιχειρήσεις κλείνουν και πετιούνται οικογένειες στους δρόμους ή φεύγουν μετανάστες (οι παίκτες είναι αυτοί) και ο καλός Δήμαρχος προσπαθεί να αντισταθεί, αποκαρδιωμένος αλλά στην θέση του (κι αυτός ήταν ο Ουζουνίδης).

Κάπου – κάπου, λοιπόν, ανάμεσα σε δίνες και τρικυμίες και μπίζνες και ολιγαρχίες, σκάνε μπουμπούκια. Ιστορίες που σε ζεσταίνουν, ρε παιδί μου. Σαν αυτήν την χθεσινή του Δημήτρη Κουρμπέλη. Του Ζορό ενός πολύπαθου φετινού Παναθηναϊκού.

Όταν ο αρχηγός της ομάδας απέρριψε την πρόταση του ΠΑΟΚ, παρακαλώντας να παραμείνει στην ομάδα, έγραψε μία από τις όμορφες στιγμές του σύγχρονου επαγγελματικού αθλητισμού: Ο Κουρμπέλης έμεινε πίσω, απλώς για να μην πάει αλλού. Σε κάποιον αντίπαλο, δηλαδή, σε μία χρονική συγκυρία που ο κόσμος του Παναθηναϊκού χρειάζεται την ηθική υποστήριξη -περισσότερο απ’ όσο μπορεί να χρειαζόταν τη νίκη. Γιατί σε μία ομάδα που δε σε πληρώνει ή δε σου χτίζει καριέρα (σε αυτήν την φάση), αν μείνεις θα μείνεις για τον κόσμο της. Και για εσένα, για το φίλαθλο πνεύμα, ίσως για τον ρομαντισμό.

MUST READ

Παίζοντας με την φωτιά (vol 7)

Αθλητές σαν τον Κουρμπέλη αναζωπυρώνουν την πίστη στην αυθεντικότητα του πιο όμορφου αθλήματος στον κόσμο. Η παραμονή του στον ΠΑΟ ήταν μια καλή είδηση για όλους μας.