Ουέ και αλίμονο, αν εξέλιπε το καραγκιοζιλίκι

ΣΚΙΖΕΙ χασέδες η διαφήμιση των Τζάμπο με τον Ψωμιάδη. Δριμύτερη επανήλθε, με το δεύτερο σποτ. Και αναμένεται και τρίτο. Με τον ίδιο πρωταγωνιστή, βεβαίως-βεβαίως. Με τον τιτάνα Παναγιώτη Ψωμιάδη, το καμάρι της Μακεδονίας, να τα κάνει πενηνταράκια και να τα εξηγάει: «Εγώ έπαιξα στη διαφήμιση τον Ζορό. Τον προστάτη των φτωχών και των αδυνάτων. Αυτό που κάνω σε όλη μου τη ζωη». Άξιος. Έτσι πάει. «Αν ήτανε, σου λέει, να παίξω το ρόλο του κακού, δεν θα το έκανα ποτέ. Δεν θα το έκανα για όλο το χρυσάφι του κόσμου. Εγώ δεν είμαι δήθεν. Άλλα να λέω, στη πολιτική κι άλλα στη διαφήμιση. Εγώ είμαι πάντα ο εαυτός μου. Τον Παναγιώτη Ψωμιάδη, σαν ληστή, σαν κακοποιό , δεν θα τον δείτε ποτέ στο γυαλί. Τον κόσμο που με πιστεύει δεν θα τον προδώσω ποτέ». Είτε σαν Νομάρχης είτε σαν Ζορό ο Ψωμιάδης, ένα και το αυτό είναι. Ουδεμία διαφορά. Η ίδια ακριβώς γραφικότητα, το ίδιο ακριβώς καραγκιοζιλίκι. Μη γελάτε. Αυτός τύπος, έχει εκλεγεί τέσσερις φορές βουλευτής και τρεις φορές Νομάρχης, Κεντρικής Μακεδονίας. Για είκοσι χρόνια, από το 1990 μέχρι το 2010 ήταν άχαστος. Όσοι τον κοντράρισαν, σπάσανε τα μούτρα τους. Αήττητος αποχώρησε από τη πολιτική. Η ζωντανή απόδειξη, ότι ο σοφός ο λαός, ψηφίζει κατ εικόνα και καθ ομοίωση.

ΟΥΕ και αλίμονο, όμως, αν εξέλιπε, από τη ζωή μας, το καραγκιοζιλίκι. Όπως άλλωστε, έχει πει, ο διάσημος Ιάπων φιλόσοφος, Tatsi Mitsi Kotsi, στους γονείς μας, ωφείλουμε το ζειν και στους πάσης φύσεως χιουμορίστες, το ευ ζειν. Τι θα ήταν αυτός ο κόσμος, χωρίς τον Τσάρλι Τσάπλιν; Πως θα είχαμε μεγαλώσει εμείς των 60+, χωρίς Χοντρό και Λιγνό; Έχει αναλογιστεί κανεις, την τεράστια προσφορά της παλιάς καλής επιθεώρησης και του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου; Πως θα ήταν η ζωή μας, χωρίς τον Βασίλη Αυλωνίτη; Το Νίκο Ρίζο; Τον Γιάννη Γκιωνάκη και το Νίκο Σταυρίδη; Έχει εκτιμήσει κανείς, τη μέγιστη κοινωνική προσφορά, του Θανάση Βέγγου; Τι νόημα θα είχε η ύπαρξή μας, χωρίς την ψυχαγωγία; Έχει τοποθετηθεί ο Καραγκιοζης, στο βάθρο που του αξίζει; Πως θα αντιμετώπιζε ο μέσος άνθρωπος, την βάρβαρη καθημερινότητα, αν δεν είχε για ασπίδα το γέλιο; Αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί, οι σεμνοί και ταπεινοί, υπηρέτες της τέχνης. Όλοι αυτοί, που προσφέρουν απλόχερα, το γέλιο, τη διασκέδαση. Όχι μόνο στους μικρούς, αλλά και στους μεγάλους, που έχουν ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη. Η Ελλάδα πέρα από νομπελίστες ποιητές και δυνατά σέντερ μπακ, μπορεί να είναι υπερήφανη, γιατί έχει βγάλει, μεγάλους κωμικούς. Μεγάλους καλλιτέχνες. Η δεξαμενή όμως, αρχίζει να στερεύει. Ο Χάρρυ Κλυνν ο πρώτος διδάξας, αποσύρθηκε . Ο Λάκης Λαζόπουλος, κατάντησε αβανταδόρος του Συριζα. Ο Τζιμάκος ο Πανούσης αποδήμησε εις Κύριον. Η χώρα, που έχει βγάλει έναν Αριστοφάνη κι έναν Γεώργιο Σουρή, έχει ξεπέσει στη σαχλαμάρα του Μάρκου Σεφερλή. Το σανίδι που έβγαλε έναν Ντίνο Ηλιόπουλο, δείχνει άδειο και ορφανό. Ο κλάδος διέρχεται κρίση. Το επίπεδο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, του Γιώργου Μητσικώστα έχει πέσει.

ΕΔΩ είναι λοιπόν που, η τέχνη της κωμωδίας , όπως ακριβώς η φύση, έρχεται να συμπληρώσει το κενό, από μόνη της. Αφού ο κλάδος των κωμικών, διέρχεται περίοδο κάμψης, έρχονται ταλέντα από άλλους χώρους, να καλύψουν το κενό. Από τη δημοσιογραφία. Από τη πολιτική. Από τη σόου-μπιζ. Ο Γιώργος Τράγκας. Τεράστιος. Μοναδικός. Σόουμαν με τα όλα του. Η, μήπως, είναι λίγος, ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος; Μιλάμε για τεράστιο ταλέντο. Όταν έβαλε τα κλάματα, ον κάμερα, ανώτερος της Μάρθας Βούρτση. Χωρίς να υστερεί, ο κλάδος της πολιτικής. Φοβερός και τρομερός, σαν σύγχρονος Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Πάνος Καμμένος. Ειδικά, όταν τρέχει στα στρατόπεδα με τα στρατιωτικά τζάκετ και τις στολές παραλλαγής, είναι κούκλος. Τι έχει να ζηλέψει η Ελένη Αυλωνίτου, από την Βάσια Τρυφίλη; Ο ένας και μοναδικός, Άδωνις, μπορεί να βγάλει μια παράσταση, μόνος του. Αν αφήσει τη πολιτική και το γυρίσει στο θέατρο, θα σπάσει τα ταμεία. Τι παραπάνω έχει δηλαδή ο Πέτρος Κωστόπουλος, που ανέβηκε στο σανίδι; Ο εκ των κορυφαίων του είδους ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Ο καλός θεός στα δύσκολα αυτά χρόνια που περνάνε οι Έλληνες, δεν τους έχει αφήσει αβοήθητους. Έστειλε τον Ψωμιάδη να σκορπίζει το γέλιο και τη χαρά σε μικρούς και μεγάλους. Αυτά…

Στη μουσική επιλογή αυθεντικός Καραγκιόζης. Το τραγούδι του Εβραίου Σολομών,  με την εξαιρετική ερμηνεία του Σπύρου Καράμπαλη. 

https://www.youtube.com/watch?v=Z3EwPsuU–A