Αν ο Μπόλονι διάβαζε το ντέρμπι από την αρχή του όσο σωστά το διάβασε κατά τη διάρκειά του, ο Παναθηναϊκός θα έφευγε με θρίαμβο από το Καραϊσκάκη.
Ο Λάζλο Μπόλονι είχε 15 μέρες να προετοιμάσει την ομάδα του για ένα ντέρμπι. Έμαθε το τελευταίο τριήμερο πως ο αντίπαλός του θα παραταχθεί χωρίς πολλούς από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του, τόσο μεσοεπιθετικά (Ελ Αραμπί, Βαλμπουενά), όσο και αμυντικά (Χολέμπας).
Κι όμως, αντί να βγάλει μια ομάδα στο γήπεδο που θα πιέσει τον αντίπαλο από το ξεκίνημα και δεν θα του επιτρέψει να κυκλοφορήσει την μπάλα, εμφάνισε ένα σύνολο φοβισμένο. Με δύο αριστερά μπακ, με επιθετικούς μακριά από την περιοχή, χωρίς εντολή για να πρεσάρουν ψηλά, αλλά να περιμένουν πίσω από τη μεσαία γραμμή. Βούτηρο στο ψωμί για τους αυτοματισμούς του Μαρτίνς.
Οι πράσινοι στο πρώτο ημίωρο ήταν σαν να κατέβηκαν στο Φάληρο για να κοιτάζουν τον Ολυμπιακό και του επέτρεψαν να κλείσει το πρώτο ημίχρονο με 65% κατοχή μπάλας. Φαινόταν, όμως, πως ο Ολυμπιακός είχε μεγάλο πρόβλημα στην τελική του προσπάθεια. Δεν είχε σημείο αναφοράς μέσα στην περιοχή.
Ο Μπόλονι κατάλαβε το λάθος του και στο ημίχρονο το διόρθωσε. Κανονικό εξτρέμ (Σαβιέρ), ένα παιδί φρέσκο που χάρισε τρεξίματα και ζωντάνια στη μεσαία γραμμή (Αλεξανδρόπουλος), εντολή για πίεση στα 3/4 του γηπέδου. Και με την είσοδο του Βιγιαφάνιες στη συνέχεια έκανε την ομάδα του φουλ επιθετική, απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που όσο περνούσε η ώρα οπισθοχωρούσε ολοένα και περισσότερο.
Ο Παναθηναϊκός μεταμορφώθηκε στο δεύτερο μέρος, ήταν απόλυτος κυρίαρχος στα τελευταία τριάντα λεπτά και φεύγει αδικημένος βάσει της συνολικής εικόνας του αγώνα. Θα μπορούσε όχι μόνο να πάρει την ισοπαλία, αλλά να φύγει με τη νίκη από το Φάληρο, αν ο Χατζηγιοβάνης ή ο Μακέντα ισοφάριζαν στις δύο μεγαλύτερες ευκαιρίες του Παναθηναϊκού στο ματς ή αν ο Μαουρίσιο αποφάσιζε να δώσει την μπάλα στην ανεπανάληπτη κόντρα επίθεση, που έφυγαν τρεις πράσινοι με έναν ερυθρόλευκο.
Δεν υπάρχει χώρος για… πανηγυρισμούς μιας καλής εμφάνισης. Η ήττα σε ένα ντέρμπι πονάει και όταν είσαι καλύτερος στο μεγαλύτερο διάστημα, η πίκρα είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Υπάρχει όμως χώρος για αισιοδοξία πως αυτή η εικόνα στον βαθμολογικό πίνακα θα αλλάξει το συντομότερο δυνατό. Βλέπεις πια πως υπάρχει η φιλοδοξία και η ελπίδα ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να γίνει μια καλή ομάδα, όπως αυτή που μας έδειξε στο δεύτερο ημίχρονο και να πάρει τα παιχνίδια που οφείλει για να αλλάξει την εις βάρος του κατάσταση.
Αρκεί βέβαια και ο προπονητής του να κάνει ανάλογη δουλειά στον καταρτισμό σχεδίου και ενδεκάδας με αυτή που έκανε με τις αλλαγές του. Ο Μπόλονι παίρνει άριστα στις αλλαγές και στην αλλαγή της τακτικής κατά τη διάρκεια του αγώνα, αλλά αν 2-3 κινήσεις τις είχε κάνει από την αρχή και δε φοβόταν τόσο πολύ το παιχνίδι, τώρα μπορεί να μιλούσαμε για έναν πράσινο θρίαμβο.