Ο Μάνταλος, ο Μελισσανίδης και το… Όχι του Μεταξά

Το τι παπαριά έχω ακούσει και διαβάσει από χθες σχετικά με τον Μάνταλο και την πρόταση Μελισσανίδη για ανανέωση του συμβολαίου του πριν καν διαπιστωθεί και τυπικώς ο, δυστυχώς, σοβαρός τραυματισμός του, δε λέγεται.

Τα πρώτα πράγματα πρώτα: και να μην ήταν (που είναι 100%) μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση ποδοσφαιριστή, απ’ αυτούς που χρειάζεται το ελληνικό ποδόσφαιρο ο Πέτρος Μάνταλος, αλλά ακόμη κι ένας ατάλαντος, ενθουσιώδης ερασιτέχνης να ήταν, εννοείται ότι του εύχομαι ειλικρινέστατα, από καρδιάς και ολόψυχα την ταχύτερη δυνατή ανάρρωση, την ταχύτερη δυνατή επιστροφή και τη βέλτιστη αποκατάσταση. Να γυρίσει καλύτερος απ’ ό,τι μέχρι σήμερα*.

Με το αυτονόητο ειπωμένο, πάμε στης παπαρολογίας το ανάγνωσμα. Κοιτάξτε, αγαπητοί. Δεν είναι ανάγκη να έχει κανείς πτυχίο στην ψυχολογία –ή και IQ πολύ παραπάνω από του ραδικιού.

Οποιοσδήποτε έχει ασχοληθεί ποτέ με τον αθλητισμό καθ’ οιονδήποτε τρόπο (ακόμη και ως απλός θεατής), είναι εύκολο να μπει στα παπούτσια του –κάθε- Μάνταλου και να κατανοήσει πλήρως πόσες ζωές πέρασαν σαν αστραπή από τα μάτια του, τη στιγμή που ο φακός τον πιάνει να διαισθάνεται πως αυτό που έχει πάθει μπορεί να είναι και το ίδιο που πέρασε πριν από μόλις δυόμιση χρόνια…

Η καριέρα ενός επαγγελματία αθλητή κρέμεται συχνά από μια κλωστή και το ψαλίδι που την κόβει είναι εξίσου συχνά ένας σοβαρός τραυματισμός. Και ο πιο αισιόδοξος, πεισματάρης και υπομονετικός άνθρωπος, δύσκολα θα αποφύγει μια τέτοια κακή σκέψη, ειδικά τη συγκεκριμένη στιγμή.

Συνεπώς, κατά την άποψή μου, δεν υπάρχει πιο υπεύθυνη, σοβαρή και έξυπνη στάση από την κίνηση του Μελισσανίδη αμέσως μετά. Και όποιος, με «επιχειρήματα» που κινούνται μεταξύ (καλοκάγαθης πλην κρύας) αστειότητας και σκέτης νεοελληνικής καφρίλας προσπαθεί να πείσει για το αντίθετο, είναι, απλώς, εκτός τόπου και χρόνου. Τελεία.

Να σας προλάβω: όχι. Ούτε υπήρξα, ούτε είμαι, ούτε προτίθεμαι να γίνω «τσάτσος» (ούτε) του Μελισσανίδη. Δεν είμαι φίλος του. Δε θυμάμαι καν να έχουμε χαιρετηθεί ποτέ. Και για τη δράση του ως «σημαίνοντος», υπό οποιαδήποτε διάσταση, της ΑΕΚ, έχω γράψει κατά καιρούς μερικά καθόλου κολακευτικά πράγματα.
Έτσι τα έβλεπα εκείνη τη στιγμή, έτσι τα έγραφα ή τα έλεγα. Δεν σου κάνει καλούς φίλους αυτό στη δουλειά μας, αλλά εγώ έτσι θεωρώ ότι πρέπει να γίνεται και έτσι την έκανα. (Και ίσως γι’ αυτό… δεν την έκανα τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν είναι της παρούσης αυτό. Άλλη φορά)

Ο Δίας να μας έχει καλά και, αν αύριο μεθαύριο ξαναδώ κάτι που δε βρίσκω σωστό στη συμπεριφορά του Μελισσανιδη και πάλι θα εκφράσω την άποψή μου ξεκάθαρα και ειλικρινά.

Όμως για το χθεσινό τι να πω; Σόρυ, αλλά καμία από τις βλακείες που έχω διαβάσει και ακούσει ως τώρα δεν μπορώ να πω. Ούτε καν να τις αναπαράγω θέλω.

Πρώτον, επειδή αυτή είναι η τρίτη φορά που κάνει κάτι τέτοιο –Τσιγκρίνσκι και Λαμπρόπουλος ήταν οι δύο προηγούμενες- και, συνεπώς, είναι σαφές πλέον ότι αποτελεί πάγια τακτική του.

Δεύτερον, επειδή τα καλά «μαγαζιά» γενικώς, δε στήνονται με καλούς «διευθύνοντες συμβούλους» και καλοσπουδαγμένα (φευ, συχνά και παντελώς άσχετα με το αντικείμενο) στελέχη. Στήνονται κυρίως με εργαζόμενους που δεν αισθάνονται αναλώσιμοι, αλλά πολύτιμοι, απαραίτητοι και χρήσιμοι. Και, ως προς αυτό, μια ποδοσφαιρική ομάδα δε διαφέρει από μια κονσερβοποιία…

Τρίτον και πιο σημαντικό: επειδή δε με νοιάζουν, ούτε κανέναν άλλον θα έπρεπε να νοιάζουν τυχόν άλλες σκέψεις ή προθέσεις του Μελισσανίδη στη συγκεκριμένη περίπτωση! Είναι παντελώς άσχετες με το θέμα μας.

Επειδή είμαστε και πολύ κοντά στις παρελάσεις (κυρίως αυτής του Ναυπλίου, βεβαίως βεβαίως), να σας το πω διαφορετικά: κατά βάθος τι πραγματική σημασία έχει αν ο Μεταξάς ήθελε ή δεν ήθελε στα σώψυχά του να πει το «όχι»; Εγώ, π.χ. είμαι βέβαιος ότι ήθελε να πει ναι (και si και jawohl), αλλά τι πραγματική σημασία έχει –και- η γνώμη μου;

Η ιστορία δεν καταγράφει προθέσεις, ούτε διαθέσεις. Καταγράφει γεγονότα. Το είπε –εκών άκων- το «όχι» ο Μεταξάς; Το είπε. Το υπέγραψε; Το υπέγραψε. Αυτό γράφει η ιστορία. Αυτό παρήγαγε αποτελέσματα. Αν βλαστημούσε εκείνη τη στιγμή ή ήταν έμπλεος εθνικής συγκίνησης και υπερηφάνειας, είναι ένα ενδιαφέρον και χρήσιμο στοιχείο, φυσικά. Αλλά, αφού δεν παρήγαγε αποτελέσματα, δευτερεύον σε σημασία και ουσία.  

Αντιστοίχως, λοιπόν, ρε πονηράκηδες κάθε είδους, δεν ξέρω και ούτε με απασχολεί σε τι ψυχική διάθεση ήταν ο Μελισσανίδης όταν πρότεινε την ανανέωση του συμβολαίου του Μάνταλου πριν καν διαγνωστεί και επισήμως η ρήξη χιαστού στον παίκτη του.

Αυτό που ξέρω κι αυτό που μετράει (από κάθε άποψη: ηθική, μαρκετίστικη, managerial, ποδοσφαιρική, ανθρώπινη και ό,τι άλλο θέλετε) είναι ότι το έπραξε.

Κι αυτό που επίσης ξέρω είναι ότι το να δείχνει ΕΜΠΡΑΚΤΩΣ κάποιος την πίστη και την εκτίμησή του για σένα, είναι το πιο σοβαρό κίνητρο για τον (κάθε) επαγγελματία ποδοσφαιριστή Μάνταλο, ώστε να μη το βάλει κάτω και να γυρίσει, πράγματι, καλύτερος στο γήπεδο, για την ομάδα του, αλλά και για τον ίδιο και το ταλέντο του. Τώρα, ίσως και για τον «πρόεδρό» του…

* Να μην ξεχνιόμαστε, ναι; Τα εύχομαι εγώ και μερικά εκατομμύρια ακόμη Έλληνες (που βλέπουν το ποδόσφαιρο με καθαρό μάτι) αυτά. Κάποια, προφανώς, παράσιτα της ζωής και βδέλλες του ποδοσφαίρου, ίσως το βλέπουν αλλιώς, αλλά τώρα δεν είναι ώρα να ασχοληθεί κανείς με τέτοια υποκείμενα.