Δημοσιογραφικοί κίνδυνοι, στον πυρηνικό πόλεμο που ονομάζεται πρωτάθλημα

Δεν γνωρίζω ποιος είναι ο αθλητικός συντάκτης που χτυπήθηκε από αγνώστους μέσα στη νύχτα, ούτε τι είδους ρεπορτάζ κάνει, ώστε να αναφερθώ κάπως πιο εξειδικευμένα στην επίθεση που δέχτηκε πρόσφατα. Η προσέγγιση μου θα είναι γενικής φύσεως και αφορά τον επαγγελματικό χώρο που ανήκουμε, δεν είναι άλλωστε ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που κάποιος από το συνάφι μας δέχεται επίθεση.

Το βασικό σημείο στο οποίο άπαντες συμφωνούμε αφορά στο άνανδρο της περίπτωσης, το ορμάμε δυο ή περισσότεροι σε έναν ή λιγότερους, προδίδει ορμόνες Μυκονιάτικης παραγωγής. Σε αθλήματα με αντρικές καταβολές όπως η πυγμαχία, οι αντίπαλοι μάχονται κάτω από τις ίδιες συνθήκες, αμφότεροι φοράνε προστατευτικά γάντια, μασέλες, ενώ ισορροπία πρέπει να υπάρχει μέχρι και στα κιλά, κάποιος 70 κιλών απαγορεύεται να αναμετρηθεί με έναν που είναι 100. Αποδεκτό πως οι συνθήκες δε γίνεται πάντα να παραπέμπουν σε κανονικό αγώνα, αν πχ ανταλλάξεις Γαλλικά με οδηγό επειδή σου πήρε τη θέση πάρκινγκ που βρήκες πρώτος, δε στέκει να του πεις «κατέβα να ζυγιστούμε ρε, μετά να πλακωθούμε, για να δούμε ποιος θα παρκάρει», Άλλο το αυθόρμητο, το απρόβλεπτο, το στιγμιαίο όμως κι άλλο το οργανωμένο, όπως στην περίπτωση του συγκεκριμένου αθλητικού συντάκτη.

Δεν πρέπει να παραβλέπουμε επίσης πως τα όπλα του δημοσιογράφου εκφράζονται από το λόγο του γραπτό ή προφορικό, κάτι που διαθέτει ο καθένας οπότε μπορεί να απαντήσει δεόντως.

Το να με κριτικάρει κάποιος, να με ξεσκίζει ή και να με αδικήσει ακόμα και η απάντηση μου να είναι οι μπουνιές, σίγουρα δε με δικαιώνει. Το αντίθετο μάλιστα, αφού αναδεικνύει την αδυναμία μου να απαντήσω, άρα και την ενοχή μου σε τελική.

Ακόμη όμως κι αν θεωρούσα πως με τις μπουνιές θα καθαρίσω τη θέση μου, κλείνω ένα κλουβί, μπαίνουμε μέσα κι όποιος βγει αρτιμελής, είναι σίγουρα πιο αρσενικό από τις ενέδρες…

Αυτή πάντως είναι η μια όψη του νομίσματος που είναι και η κυρίαρχη, όχι όμως και η μοναδική.

Ως ποδοσφαιριστής της Ρεάλ ο Πάμπλο Γκαρσία είχε πει πως «το ποδόσφαιρο είναι πόλεμος», κάτι που ερέθισε τις γαλαζοαίματες καταβολές της ομάδας του σε σημείο που του ζητήθηκε ν’ ανασκευάσει, εκείνος δεν το έκανε ποτέ, γιατί είχε πει την αλήθεια.

Τα γήπεδα που φιλοξενούν αθλητικές δραστηριότητες προσομοιάζουν με Ρωμαϊκές Αρένες, μιλάμε για πεδία μάχης λοιπόν, που ειδικά στην Ελλάδα με την εξαιρετικά ενεργή συμμετοχή παραγόντων, τα χαρακτηριστικά αυτά αποκτούν πιο κυριολεκτική σημασία.

Είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι λοιπόν παριστάνοντας τις στρουθοκαμήλους είναι η πραγματικότητα, το πρωτάθλημα στη χώρα μας είναι ένας κανονικός πόλεμος, που λόγω της παρουσίας πολλών δυνατών παικτών φέτος, μοιάζει με πυρηνικό.

Οι δημοσιογράφοι συμμετέχουν ενεργά, στη χειρότερη ως στρατευμένα στελέχη είτε και εκτελεστικά όργανα σε ορισμένες περιπτώσεις και στην καλύτερη ως απλοί πολεμικοί ανταποκριτές. Όσο πιθανό λοιπόν είναι να δεχτεί σφαίρα ο στρατιώτης όπως και ο τραυματιοφορέας ή ο μάγειρας που δεν κρατάει όπλο παραβρίσκεται ωστόσο στη μάχη άρα εμπλέκεται έστω κι έμμεσα σε αυτήν, άλλο τόσο είναι να φάει κάποια αδέσποτη κι ο δημοσιογράφος που βρίσκεται εν μέσω διασταυρούμενων πυρών…

Σε πολέμους όπως αυτόν της Συρίας δε βγαίνει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας ή το Γενικό Επιτελείο Στρατού να καταδικάσει ή να εκφράσει τον αποτροπιασμό του για την απώλεια ή τον τραυματισμό του στρατιώτη Αμπντουλάχ Χουσεΐν, εδώ γιατί γίνεται θέμα και βγάζουν ανακοινώσεις η κυβέρνηση, η ΕΠΟ και κάθε πικραμένος;

Η δημοσιογραφία είναι επάγγελμα ή λειτούργημα όπως το λένε που όπως όλα, έχει τα θετικά και τ’ αρνητικά της. Κάποτε ο Ζαγοράκης υποστήριξε πως «οι ποδοσφαιριστές είμαστε ευλογημένοι άνθρωποι αφού κάναμε το χόμπι μας επάγγελμα», το ίδιο ισχύει για τους δημοσιογράφους. Στην προ διαδικτύου εποχή που δεν υπήρχε τόση επικοινωνιακή αμεσότητα, όλοι ήθελαν να εκφραστούν και πήγαιναν στο καφενείο για να πουν «ο προπονητής φταίει ρε, ο ποδοσφαιριστής δεν κάνει, ακούστε με να σας πω τι πρέπει να γίνει για να κάνουμε ομάδα», με έπαθλο την προσοχή των θαμώνων.

Αυτή ακριβώς την πανανθρώπινη ανάγκη του ικανοποιεί ο δημοσιογράφος, που πληρώνεται κιόλας, αποκτά πρόσβαση σε πάσης φύσεως κέντρα εξουσίας, αναγνωρισιμότητα, ενίοτε σεβασμό ή και θαυμασμό, ο τηλεοπτικός ρεπόρτερ που θα εμφανιστεί σε δημόσιο χώρο, θα αποσπάσει βλέμματα λες και είναι ο Δαλάι Λάμα.

Ταυτόχρονα είναι επάγγελμα με υψηλότατα ποσοστά θνησιμότητας από καρκίνους, εγκεφαλικά και καρδιοπάθειες, υπάρχει πίεση. Αγχος και αγωνία να ολοκληρωθεί το ρεπορτάζ, να μη χαθεί η είδηση κι επειδή η έκθεση είναι δημόσια, αρκεί ένα λάθος για να καταστραφεί μια καριέρα.

Οι υποχρεώσεις της πλειοψηφίας των εργαζόμενων περιορίζονται στις ώρες που προβλέπει η σύμβασή τους, ο δημοσιογράφος δεν έχει ωράριο, δε σταματά ποτέ να δημοσιογραφεί εγκεφαλικά τουλάχιστον, με τις πάσης φύσεως εσωτερικές συγκρούσεις είναι συνεχείς και αδυσώπητες.

Στα παραπάνω, προσθέστε και τους κινδύνους που διατρέχει να ζήσει εμπειρίες σαν αυτή του παθόντα δημοσιογράφου.

MUST READ

«Ανοίγει ο δρόμος της επιστροφής του Πετρούσεφ» – Ο Ολυμπιακός, ο Μιλουτίνοφ και η Dubai BC

Δυσάρεστο μεν, απολύτως ρεαλιστικό δε, όποιος δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τα παραπάνω, μπορεί να γίνει φούρναρης που ξυπνά στις 3 τα ξημερώματα ή οικοδόμος που κάνει χειρωνακτική δουλειά εκτεθειμένος σε καύσωνες και κρύα. Είναι καθαρά θέμα επιλογής…