Το FB του διαιτητή Θάνου, η αοιδός Στικούδη και η σημασία του κατάλληλου timing…

Ο συγχωρεμένος πλέον Χάρης Παπαγεωργίου, χαρακτήρας-διαμάντι και από τους σημαντικούς δασκάλους μου στη δουλειά στο πάλαι ποτέ «πανεπιστήμιο» του αθλητικού τμήματος της «Μεσημβρινής», υπήρξε για πολλά χρόνια ρεπόρτερ Ολυμπιακού. Κατά τα ήθη της εποχής, η συνεργασία του με νεώτερους ρεπόρτερ ήταν, συνεπώς, στο καθημερινό πρόγραμμα και στο πλαίσιο μιας λογικής ανταλλαγής πληροφοριών: μεγάλος άνθρωπος ο Χάρης, δεν έτρεχε, βέβαια, στις καθημερινές προπονήσεις. Εκεί πήγαιναν οι μικροί.

Έδιναν το ραπόρτο για τα «πεζά» και καθημερινά, που απαιτούσαν φυσική παρουσία κάπου και έπαιρναν ως αντάλλαγμα από τον Χάρη όχι μόνο κάποια στα οποία, ακόμη, δεν είχαν πρόσβαση (π.χ. ρεπορτάζ από τη διοίκηση ή μέρος μιας δήλωσης ενός πρωτοκλασάτου παίκτη), αλλά, εμμέσως και κάτι πολύ σημαντικότερο, κομβικό για τη δουλειά μας: την έμπρακτη αξιολόγηση, από έναν πολύ έμπειρο δημοσιογράφο, της σημασίας κάθε είδησης. Το τι είναι ουσιώδες και κρίσιμο και τι είναι δευτερεύον ή τριτεύον, για «βούλα», που λέμε.

Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, το μάθημα που έπαιρναν οι νεαροί ρεπόρτερ κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής πληροφοριών με τον Παπαγεωργίου, ήταν ανεκτίμητο –διότι ο Ολυμπιακός είναι και μεγάλη ομάδα και στις μεγάλες ομάδες δεν υπεισέρχεται μόνον ο σχετικά αντικειμενικός παράγοντας για το τι είναι «είδηση» και τι όχι. Παίζουν κι άλλες παράμετροι, πιο ειδικές και μεταβαλλόμενες ανά περιόδους, παράμετροι που μόνο με την εμπειρία μπορείς να βάλεις στη σωστή σειρά κάθε φορά. Το ότι ήταν ανεκτίμητο, όμως, δε σημαίνει και ότι το ρίζωναν στο κεφάλι τους.

Κι έτσι σ’ έναν από τους τότε «φρέσκους» ρεπόρτερ με τους οποίους μιλούσε εκείνη την εποχή ο Χάρης, ακούω μια φορά να λέει, έξαλλος για κάποιες «ειδήσεις» που του παρουσίαζε ο περί ου ως «σημαντικές», ενώ ήταν τελείως της πλάκας, αδιασταύρωτες και τραβηγμένες απ’ τα μαλλιά:

«Έλεος, ρε #$$#$! Έλεος! Πάλι τα ίδια; Τι να σου πω; Πρέπει να είσαι ο μοναδικός Έλληνας που με τρεις λέξεις μπορείς να πεις τέσσερις «εξυπνάδες’’!» («Εξυπνάδες», λέμε τώρα, έτσι;)

Το γέλιο, μέχρι δακρύων, που είχα ρίξει τότε κι εγώ και οι άλλοι «αρουραίοι» του τμήματος μου έμεινε αξέχαστο.

Και έγινε αξέχαστα πικρό όταν, στα χρόνια που ακολούθησαν είδα εκείνον τον τύπο με τον οποίο μιλούσε ο Χάρης, να κάνει μια χαρά καριέρα στο χώρο, «καταφέρνοντας» πάντοτε «τέσσερις «εξυπνάδες» με τρεις λέξεις», αλλά σ’ ένα κοινό που, σιγά σιγά, δεν εθίστηκε απλώς σε ανάλογες προσεγγίσεις των θεμάτων. Το… τερμάτισε, κανονικά. Και έφτασε έως και να θεοποιεί κάθε ύποπτη και υποβολιμαία κουτοπονηριά, αρκεί να ντύνεται «παρασκήνιο», κάθε αφορισμό, οσοδήποτε άδικο και αστήρικτο, αρκεί να λέγεται με ιδιαίτερο «στιλ», κάθε άποψη, οσοδήποτε κούφια, αρκεί να είναι «αιρετική», για να μπορεί να συζητηθεί με ενδιαφέρον στο καφενείο μεταξύ πρέφας, «Θανάση», δελτίου στοιχήματος και τσίπουρου-μπόμπα με μεζέ παριζάκι και άσπρο παξιμάδι κυλικείου νεκροταφείου…

Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι δεν πειράζει να λέμε ή να κάνουμε και τίποτε «εξυπναδούλες» στην Ελλάδα. Αρκεί να τις κάνουμε όποτε, όπου και όταν πρέπει.

Και αφορμή για το σημερινό κομμάτι είναι, βεβαίως, η μνημειώδης ανάρτηση του δια’ητή–sic- Δημήτρη Θάνου, προφανώς (αν και όχι σίγουρα) για τα όσα έχει ακούσει σχετικά με το πέναλτι που έδωσε στο Αγρίνιο.

Στο λογαριασμό του στο Φατσοβιβλίο, ο ρέφερι ανέβασε τραγούδι της Στικούδη και έγραψε –επί λέξει : «Αρον αρον σταύρον αυτόν. Ψηλά γράμματα».

Το άρον δεν είναι με «ωμέγα», άρα ρούμπος ένας για τον δια’ητή. Και το γράμματα είναι
με δύο μ. Ρούμπος δύο.

Κατά τα λοιπά, όμως, στις πέντε λέξεις (το άρον επαναλαμβάνεται, άρα ως μια μετράει), κατάφερε να «σκοτώσει» δύο έννοιες. Άλλο σταύρον κι άλλο σταύρωσον, που θα ‘λεγε και η θεάρα των νιάτων μας, η θρυλικιά η Πέπη η Τσεσμελή. Κι άλλο «ψιλά γράμματα» κι άλλο «ψηλά» -κάνε ό,τι θες κι αγνάντευε, ενδεχομένως…

Τι τα θέλετε, όμως; Σ’ ένα κόσμο τρελών, ο λογικός είναι που θα καταλήξει με ζουρλομανδύα. Και στην Ελλάδα, όπου ίσως οι περισσότεροι ένθερμοι πατριώτες και υπερήφανοι προγονολάτρες Έλληνες απ’ όσους θα διαδηλώσουν για το σκοπιανό, π.χ., δε θα έβρισκαν τίποτε λάθος στην πιο πάνω πρόταση, μια χαρά απάντηση μπορεί να θεωρείται αυτή του Θάνου, ακόμη κι αν ουδείς αντιλαμβάνεται τι ακριβώς σημαίνει και σε τι απαντά. Ω καιροί, ω ήθη. (Άντε: ο κερί, ο στήθη, αν θέλετε).

Αν ζούσε ο Χάρης, πάντως, ξέρετε τι θα έλεγε. Ότι… τέσσερις «σμπάροι» με πέντε λέξεις, δεν είναι και ρεκόρ όπως του «μοναδικού Έλληνα», είναι όμως ένα καλό σκορ. (Τέσσερις είναι, βρε: «σταύρον» ο ένας, «ψηλά» ο δεύτερος και… «τραγούδι της Στικούδη» οι άλλοι δύο. Διότι τραγούδι και Στικούδη στην ίδια πρόταση είναι οξύμωρος «σμπάρος» τόσο πρώτης διαλογής που μετράει για δυο, άνετα! 😉 )

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…