Αραουχίτο, καλή επιστροφή (Αυτοί που είναι παιδιά μας)

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε εσάς, αλλά εγώ έχω την τάση να αντιμετωπίζω τους παίκτες σαν λογοτεχνικούς ήρωες. Ξέρετε, να φτιάχνεται μία ιστορία γύρω τους, για να οξύνεται η οικειότητα. Ο Αραούχο ήταν εξαρχής ένας λογοτεχνικός ήρωας για μένα.

Όταν πρωτοήρθε στην ΑΕΚ, μου άρεσε το στυλ του. Γιατί είναι συναισθηματικός: Άμα είναι χαρούμενος, θα παίξει καλά. Βασικά, θέλει να είναι χαρούμενος για να παίξει καλά. Θέλει να τον νταντεύει η εξέδρα. Θέλει να σκοράρει και να τρέχει να κάνει αγκαλιές στους συμπαίκτες του.

Μου φαίνεται σαν τον Βενιαμίν της οικογένειας που του κάνουν τα χατίρια οι φίλαθλοι. Όταν το καλοκαίρι γύρισε στην Λας Πάλμας, οι ΑΕΚτζήδες έπαθαν ντελίριο σαν κλασική ελληνίδα μαμά που της φεύγεις ο πρωτοετής της ή σαν μεγαλύτερα αδέρφια που χάνουν το μικρό. Το οποίο μικρό, είναι και λίγο ζωηρό, όπως όλα τα μικρά. Κι έτσι ξεκίνησε η μυθολογία του: Αυτός που θα γυρίσει, ο παικταράς, που του ταίριαξε η κυκλοθυμική ΑΕΚ, που του ταίριαξε κι η γλεντζέδικη Ελλάδα, που δέθηκε με την ομάδα κι ίσως όλα αυτά αν ισχύουν -πιστεύω πως ισχύουν, όπως ισχύει το αλκοόλ που λειτουργεί σαν καύσιμο κι όπως ισχύει ότι ήρθε σε σύλλογο αλκοολικό κι όλα αυτά δένουν γλυκά μεταξύ τους.

Στο ματς με την Μπρυζ, εκείνο το σπουδαίο ματς για την ΑΕΚ, όπου ο Σιμόες σκόραρε δύο και η Ένωση πέτυχε συνολικά τρία γκολ, το ΟΑΚΑ έτριζε φωνάζοντας δυναμικά το όνομα του Αραούχο. Του ξενιτεμένου. Κι όταν γύρισε, η χαρά δεν ήταν τόση σαν επιστροφή ασώτου, αλλά σαν επιστροφή παιδιού που το έχουν αρπάξει μακριά από το σπίτι του.

Κι αν αυτός ο περίεργος τύπος ζορίστηκε στα πρώτα ματς -σε σημείο που από τα νεύρα μόνο στη μάνα του δεν έχει κάνει ακόμα φάουλ- χθες, κόντρα στον Πανιώνιο, πέτυχε το πρώτο του σημαντικό γκολ για φέτος. Πεισματάρης και ενθουσιώδης, σα να κέρδισε στην αλάνα. Σα να του κρατάμε μούτρα εδώ και 2 μήνες και να απέδειξε ξανά ότι μπορεί.

Είναι πολύ εύκολος ο τρόπος να μετακυλίσεις από την αποθέωση στην απόλυτη ξενέρα κι ο Τσίνο έγινε «παλτό» μάλλον άδικα, όσο περίμενε να ενσωματωθεί ξανά ή να βρει ρυθμούς, νερά και προπονήσεις.

Πάντως, χθες ο κόσμος της ΑΕΚ πανηγύρισε και κάπως ανακουφίστηκε, μάλλον επειδή είχε αρχίσει να αμφισβητεί τις ελπίδες που εναπόθεσε πάνω του.

Και σε ό,τι αφορά εμένα, μόλις είδα τον πανηγυρισμό του ένιωσα σα να βλέπω το βλαστάρι μας να παίρνει σε όλα 10 στον σχολικό έλεγχο. Κι ας ήταν στην πραγματικότητα ένα συμπαθές 8αρι.