Κανελλάκεια & Σαββίδεια

ΑΡΧΕΣ δεκαετίας του 90, γράφοντας τον «αποδυτηριάκια» είχα καθιερώσει, τα Κανελλάκεια. Όταν ο Ιωνικός, κάπου στα μέσα του δεύτερου γύρου έπαιρνε φόρα. Μπαμ-μπουμ, δύο-τρία διπλά και καθάριζε τη κατηγορία. Άλλες εποχές. Η Διαιτησία πάντα έπαιζε το ρόλο της, αλλά δεν υπήρχε η κεντρική διαχείριση που καθιερώθηκε και θεσπίστηκε επί Παράγκας. Οι δουλειές γινόντουσαν, μεταξύ των προέδρων. Στο βιζαβί. Χωρίς διαμεσολαβητές. «Πόσα για το ματς»; «Τόσα». Πέντε πάνω πέντε κάτω, τα βρίσκανε. Τα λεφτά μπροστά, δίνουμε τα χέρια και τέλος. Υπήρχε τότε αυτή η δυνατότητα. Ο κάθε πρόεδρος, είχε τουλάχιστον τρεις-τέσσερις δικούς του ποδοσφαιριστές, στην ομάδα. Και κάποιες φορές και τον προπονητή. Τους έλεγε το μυστικό στο αυτί κι όλα πηγαίνανε πρίμα. Φορτωμένος ο Κανελλάκης δεν είχε κανένα πρόβλημα να τα σπρώξει. Δεν κώλωνε να βάλει το χέρι στη τσέπη. Και χωρίς τότε να υπάρχει Στοίχημα. Για να μειωθεί το μέγεθος της ζημιάς. Η ακόμα να έρθεις και ρέφος. Η δουλειά, γινότανε για το αποτέλεσμα και μόνο.

ΟΤΑΝ έσκαγε λοιπόν, το πρώτο διπλό, έγραφα ότι άρχισαν (να εορτάζονται ) τα Κανελλάκεια. Και χωρίς ο Νίκος, που ήταν ο εξαιρετικός συνδυασμός, κιμπάρη και ταπεινού, να παρεξηγιέται. Μια χρονιά μάλιστα, επειδή είχε μείνει πίσω κι επειδή υπήρχε η άκρη, είχε ξεκινήσει από ένα παιχνίδι στη Λάρισα, πριν τελειώσει ο πρώτος γύρος. Έτσι πάει. Οι νοικοκυραίοι, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Δεν τα αφήνουνε για τη τούρλα του Σαββάτου. Κι όταν μάλιστα, οι τιμές θα έχουνε ανέβει στα ύψη. Κι έγραφα τότε, ότι τα Κανελλάκεια είναι κινητή εορτή. Πιο κινητή μάλιστα κι απ το Πάσχα. Μπορεί ν’ αρχίσουνε από τον Δεκέμβριο μήνα. Ήταν η εποχή, που δέσποζαν στο ποδόσφαιρο ο τρεις σωματοφύλακες. Ο Πέτρος ο Θεοδωρίδης του Ηρακλέους, ο Κανελλάκης του Ιωνικού, ο Σπύρος ο Καλογιάννης ο αποκαλούμενος και Λόρδος του Αθηναϊκού και ο αρχαιότερος όλων, ο Άρης Λουκόπουλος της Παναχαϊκης. Μιλάμε για παραγοντάρες. Με τις ομάδες τους, από τότε που φύγανε από τη μπάλα, να είναι στη ξέρα και στην άπνοια.

ΞΕΦΥΓΑΜΕ όμως. Φρέσκα κουλούρια φωνάζει ο κουλουράς. Σήμερον, εικοσιπέντε έτη μετά, μπορούμε να πούμε, ότι ήμεθα μάρτυρες, ενός νέου, διαφορετικού , αλλά με τις ίδιες επιπτώσεις, φαινομένου. Με τα Κανελλάκεια να ανήκουν στην ιστορία, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται τα Σαββίδεια. Το ημερολόγιο στις 27 Απριλίου πέρυσι, έγραφε ότι εορτάζει ο ιερομάρτυρας Συμεών. Ήταν το πρώτο αίμα, για να να ανατρέξουμε στον Σιλβέστερ Σταλόνε και στον Ράμπο. Κύζας ο μεγαλοπρεπής, ντόρτια στη Τούμπα, ο ΠΑΟΚ τον Παναθηναϊκό και πάρτον κάτω τον Αλαφούζο. Σε δέκα μέρες στον ωραίο Βόλο, ο τελικός. Καλφόγλου με λένε κι όλα τα παιδάκια κλαίνε. Οφσάιντ το γκολ Ενρίκε, το Κύπελλο στο Πύργο τον Λευκό και πάρτον κάτω και τον εταίρο Καπαδόκη της Συμμαχίας. Κι εντάξει. Περί του ΠΑΟΚ επρόκειτο. Στο γόνατο τον έχουνε σφάξει οι Αθηναίοι, που λέει και ο Ιβάν. Δικαιούται κι αυτός να ξηγηθεί μία φορά, στο αλλιώς. Με το σταυρό στο χέρι, κανείς δεν είδε χαρά στα σκέλια του.

ΞΕΚΙΝΑΕΙ εφέτος η σεζόν κι η δουλειά πάει στο λάου-λάου. Όταν αρχινάνε να σφίγγουνε τα γάλατα, κάνει την εμφάνισή του στη Τούμπα ο Κούλα Χασάν. Προημιτελικός Κυπέλλου το παιχνίδι με τον Ατρόμητο, κάτι μέτρα οφσάιντ στο πρώτο γκολ ο Πέλκας, πάρτον κάτω τον Σπανό. Ν αρχίσεις να γράφεις, ότι εφέτος άρχισαν, νωρίς-νωρίς τα Σαββίδεια, από τις 24 Ιανουαρίου; Λες να κάνω κράτει. Να περιμένω. Να μην βιαστώ. Μετά τα μπαμ, στη Τούμπα, έρχεται το μπουμ στο Αγρίνιο. Στο σώσμα έχει φτάσει το παιχνίδι και κάνει τη κουταμάρα ο Μιχάι και πιάνει από τη φανέλα τον Βαρέλα. Άλλο που δεν ήθελε ο συμπατριώτης του Ντανιέλ Μπατίστα, ξαπλάρει στο χορτάρι. Άλλο που δεν ήθελε ο Θάνος, στήνει τη μπάλα στην άσπρη βούλα και πάρτον κάτω τον Τραιανό, δύο μέτρα άντρα. Και δεν είναι μόνο ο Καραπαπάς, που έβαλε τις φωνές. Είναι και τα ΜΜΕ της ΑΕΚ. Της συνιδιοκτήτριας κατά 50% στην ΕΠΟ, για να μην ξεχνιόμαστε. Ότι το πέναλτι που έδωσε ο Θάνος στο Αγρίνιο, ήταν της πλάκας. «Δύο τέτοια γίνανε σε μας στο μηδέν-μηδέν με τον Απόλλωνα και το κοράκι δεν έδωσε κανένα». Ας πρόσεχαν ποιους κάνουν φίλους.

ΕΧΟΥΝ όντως αρχίσει λοιπόν, εφέτος, τα Σαββίδεια από Γενάρη μήνα; Εκεί δείχνει ότι πάει το πράμα, αλλά ας μην ήμεθα βιαστικοί. Την απάντηση θα τη δούμε με τα ίδια μας τα μάτια. Υπάρχουν ακόμα αρκετά παιχνίδια. Τα σκόρπια σαν κι αυτό του Αγρινίου, τα ντέρμπι, οι ημιτελικοί κι ο Τελικός για το Κύπελλο. Όπως έχει πει άλλωστε ο Ομέρ Βρυώνης, ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον. Αυτά.

Στη μουσική επιλογή Walter Trout & Coco Montoya- I can tell.

MUST READ

LIVE: Ολυμπιακός – Μπασκόνια