Όταν οι «ειδικοί» αποδεικνύονται πανηγυρικά άσχετοι

Όσο επικίνδυνοι είναι οι «ψεκασμένοι», όρος που χρησιμοποιήθηκε κι από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, άλλο τόσο επικίνδυνοι είναι οι φοβικοί, που δείχνουν προθυμία να κρατήσουν την αναπνοή τους μέχρι να σκάσουν, αν αυτό τους πουν ότι βοηθά στη μείωση της πανδημίας. Κι επειδή για μας είναι δόγμα το… «πίστευε και μη, ερεύνα» (σημασία έχει το… κόμμα), ας δούμε τι μας είπαν οι ειδικοί. Αλλά, αλήθεια, είναι ειδικοί;

Την επιστημονική επάρκεια του καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα και της ομάδας του είμαι ο τελευταίος που θα αμφισβητήσει. Πόσο καλά γνωρίζει και πόσο ενδιαφέρεται για τους χώρους που κλείνει κι εν προκειμένω για τους αθλητικούς χώρους; Τα οριζόντια μέτρα μπορεί να είναι αποτελεσματικά, έχουν όμως επιστημονικό υπόβαθρο κι έχουν μετρηθεί οι παρενέργειες;

Εξαιρετικός μαθητής ο ίδιος, φαντάζομαι δεν πέρασε ούτε έξω από γήπεδο. Διαφορετικά δεν μπορεί να λέει ότι επιτρέπεται η ατομική προπόνηση, δίχως τον προπονητή. Αν του απαντούσαμε να γίνουν μαθήματα δίχως δασκάλους, ή ακόμα καλύτερα να κάνει μάθημα οδήγησης κάποιος δίχως τον δάσκαλο οδήγησης, θα καταλάβαινε το παράλογο της πρότασης. Και δεν μπαίνω καν στη λογική της ατομικής κωπηλασίας, γιατί θα γελάσουν και τα κουπιά.

Το ρεπορτάζ λέει ότι έχουν γίνει πάνω από 10.000 τεστ, μόνο στον χώρο του μπάσκετ. Μπορεί το επιτελείο του κ. Τσιόδρα να ανακοινώσει πόσα από αυτά βγήκαν θετικά; Γιατί, οι δικές μας πληροφορίες λένε ότι απέχουν πολύ από το να φτάσουν στα 100! Αν είναι έτσι, από πού προκύπτει ότι ο αθλητισμός είναι ψηλά στην αλυσίδα μετάδοσης του ιού; Κι αλήθεια, μετράμε ως… αθλητές εκείνους που κόλλησαν σε πάρτι πρωτοετών στη Θεσσαλονίκη κι ενοχοποιούμε τον αθλητισμό;

Οι ίδιοι άνθρωποι (προπονητές, παίκτες, παράγοντες), οι οποίοι με προθυμία μπήκαν σε καραντίνα, έχουν κατακλύσει σήμερα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διαμαρτυρόμενοι για το λουκέτο στον αθλητισμό. Ομαδική υστερία, ή απλά ενόχληση για το ότι ένας νευραλγικός χώρος δέχεται αναίτια επίθεση; Η διαφορά στάσης, δείχνει (ενδεχομένως) και τη διαφορά αποδοχής των μέτρων.

Όσοι γονείς έχουν παιδιά που αθλούνται, γνωρίζουν ότι είναι αδύνατο να τους εξηγήσουν πώς δεν κολλάνε στο σχολείο, πώς μπορούν να κάνουν γυμναστική στο προαύλιο (δίχως τις παραμικρές συνθήκες υγιεινής), αλλά όχι στις ομάδες, με τους/τις συμπαίκτες/τριες τους. Μπορούν να πάνε στο φροντιστήριο, όχι όμως στο γήπεδο. Αλήθεια, σε πόσες ακαδημίες έχουν παρουσιαστεί κρούσματα, μπορεί να μας πει κάποιος ειδικός, για να αντιληφθούμε την ανάγκη λουκέτου;

Απόψεις όπως αυτή να μπουν προστατευτικά πλεξιγκλάς στα γυμναστήρια, δείχνουν την πλήρη άγνοια των «ειδικών», περί αθλητισμού κι αθλητικής δραστηριότητας. Είναι σαν να μου πει κάποιος ότι πρέπει να κλείσουν με πλεξιγκλάς τους θαλάμους σε υποβρύχιο. Δεν έχω μπει ποτέ (μάλλον δεν χωράω κιόλας), δεν με απασχολεί, οπότε βάλτε και στόρια. Μόνο που εγώ εκφράζω μια ανόητη προσωπική άποψη, την οποία ουδείς οφείλει να πάρει στα σοβαρά. Οι «ειδικοί» πρέπει με τη στάση τους να αφαιρούν τα… εισαγωγικά, να μας πείθουν ότι έχουν εντρυφήσει στο ζήτημα, όχι μόνο από τη μια πλευρά (αυτή της επιστήμης), αλλά από κάθε πλευρά.

Απλές σκέψεις – ερωτήσεις:
• Υπάρχει ομάδα επιστημόνων, που να μελετά τις επιπτώσεις στον ψυχολογικό τομέα, των παιδιών που καλούνται να εργαστούν (σχολείο), αλλά τους απαγορεύεται το παιχνίδι (άθληση);
• Είναι δεδομένο ότι ο κ. Τσιόδρας ελαχίστως ενδιαφέρεται για τον αθλητισμό. Κικίλιας και Χαρδαλιάς, που προέρχονται από το αθλητικό κίνημα, έχουν να πουν κάτι γι’ αυτά τα οριζόντια μέτρα;
• Θα υπάρξει μέριμνα για συλλόγους, προπονητές, αθλητές, που με το λουκέτο κινδυνεύουν να διαλυθούν οικονομικά;

Αντί επιλόγου: Ο κόσμος που ταυτόχρονα ζει από τον αθλητισμό και ζει για τον αθλητισμό, περιμένει από εκείνους που βγαίνουν μπροστά να διεκδικήσουν το χρίσμα του προέδρου σε μια σειρά από Ομοσπονδίες (εν προκειμένω του μπάσκετ) να πάρουν θέση.