Άλλη εποχή

Ο ΠΑΟΚ έχασε μαρς από τον Προμηθέα, αμέσως μετά τους 101 πόντους που δέχθηκε στη Λάρισα. Ο Άρης υπέστη δεύτερη συνεχόμενη εντός έδρας ήττας, καθώς μετά τον Κολοσσό ο Κόροιβος ήρθε να του στείλει το μήνυμα ότι δεν έχει «κλειδώσει» η παραμονή και πως το πρωτάθλημα έχει δρόμο.

Παλιότερα ένα από τα τέσσερα αποτελέσματα θα αποτελούσε έκπληξη και θα μας απασχολούσε για καιρό, όμως ήρθε να πάρει αθλητική υπόσταση το άκουσμα των (δικών μου) εφηβικών χρόνων. «Η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία». Κι όντως, ο Νιόνιος έχει δίκιο, η ζωή αλλάζει, μαζί και το μπάσκετ. Ζούμε σε άλλη εποχή…

Άρης και ΠΑΟΚ δεν θυμίζουν σε τίποτα τις κραταιές ομάδες της δεκαετίας του ’80, ή και του ’90. Είναι πλέον αναλογικά ρολόγια σε εποχή που η τεχνολογία τα έχει ξεπεράσει και πλέον έχουν ενδιαφέρον ως… αντίκες. Είναι ξεπερασμένες αυτές οι ομάδες, γιατί οι διοικήσεις τους (αν κι όποιες υπάρχουν) δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν τις σημερινές ανάγκες.

Βαριά σχήματα, με πολλά έξοδα, λίγους ανθρώπους που θα βγουν στον δρόμο να «στρατολογήσουν» νέα παιδιά, να φέρουν ταλέντα. Περιορισμένη δράση στα τμήματα υποδομής, μηδέν επαφή με αγορές. Αποτέλεσμα όλων αυτών να γίνονται έρμαια των ατζέντηδων, που κάνουν χρυσές δουλειές, επειδή απλά οι άνθρωποι των ομάδων δεν δουλεύουν.

Από τη μια «ψήνουν» εύκολα Αμερικανούς (και όχι μόνο) να πάνε σε ομάδες με ισχυρό brand name, από την άλλη χρεώνουν κάτι παραπάνω γιατί «Άρης είσαι αφού» και «ΠΑΟΚ λέμε». Αυτή η υπεραξία δεν βγαίνει στο γήπεδο, με αποτέλεσμα -από τη στιγμή που κάθε ομάδα με έξι ξένους κι 1.5 κανονικό Έλληνα μπασκετμπολίστα μπορεί να σταθεί με αξιώσεις- να είναι κάθε αγώνας ντέρμπι.

Μπορεί καθένας να επιχειρηματολογήσει βάσιμα για τα λάθη της διοίκησης (της ποιας;) Λάσκαρη, για την ελεγχόμενη ικανότητα του προπονητή του ΠΑΟΚ να κουμαντάρει τέτοιο καράβι. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι τι έγινε χθες, σήμερα, ή την περασμένη εβδομάδα, ούτε καν τι θα γίνει την επόμενη.

Κανένα από τα δύο ιστορικά κλαμπ που αναφέραμε δεν έχει φτιάξει ένα τριετές – τετραετές πλάνο, με οικονομικούς δείκτες απόδοσης, με αξιολόγηση του ρίσκου, με προοπτική, με στόχευση. Κανένα από τα δύο τεράστια κλαμπ δεν επικαλείται την τεχνογνωσία, αλλά την ιστορικότητα, τον δυναμισμό και τον όγκο των φιλάθλων που το ακολουθούν (μετρήσιμο μέγεθος, αλλά όχι… λύση δια πάσα νόσο), το… όνομα.

Όσο δεν θα γίνεται σοβαρή μελέτη, προκειμένου να σημαδέψει κάθε σύλλογος τέτοιου επιπέδου την αναφορά του στον χάρτη, να ξέρει από πού ξεκινά και πού πηγαίνει, να βάζει τακτικούς και στρατηγικούς στόχους, οι χαρές θα είναι λιγότερες από τις λύπες και η ιστορία θα χάνεται στον χρόνο.

Ιστορία είχε κι η ΧΑΝΘ, και ο Πανελλήνιος, κι ο Σπόρτιγκ, κι η Νήαρ Ηστ, αλλά δείτε πού είναι τώρα. Κι αν βιαστεί κάποιος να πει «καμία ομάδα από αυτές δεν είχε τον κόσμο του Άρη», δίχως την παραμικρή διάθεση να πικάρω τους φίλους του συλλόγου, δείτε πώς (και πόσα χρόνια) βολοδέρνει το ποδοσφαιρικό τμήμα.

Η επίκληση της ιστορίας πρέπει να γίνεται οσάκις ο σύλλογος πετυχαίνει κάτι καλό, οσάκις αυτοί που είναι στα πράγματα προσθέτουν μία σελίδα στο βιβλίο, από αυτές που θα τις διαβάζουν οι ιστορικοί και οι φίλαθλοι του μέλλοντος, δίχως να μελαγχολούν. Κάθε άλλη αναφορά είναι εξ ορισμού ζημιογόνα.