Δε σώζεται με «καψουροσουξέ» ο ΠΑΟ. Ένα «πεζό» τραγούδι χρειάζεται…

Εννιά στα δέκα τραγούδια γράφονται για την καψούρα. Και τις παρενέργειές της, θετικές και αρνητικές. Είναι λογικό. Η καψούρα είναι μια εξαιρετικά δυνατή εμπειρία, κοινή, πρακτικώς για όλους όσοι ζουν και αναπνέουν. Και λίγα συναισθήματα τη συναγωνίζονται σε ένταση και πάθος. Ακόμη κι όταν οδηγεί σε πόνο και απογοήτευση, η υφή και το είδος αυτής της δυστυχίας που προξενεί, είναι τέτοια που την ανακαλείς, αν μη τι άλλο με ενδιαφέρον, έστω και αρρωστημένο –έτσι όπως δε σταματάς να περνάς τη γλώσσα από το χαλασμένο δόντι, παρότι ξέρεις ότι η αίσθηση θα είναι δυσάρεστη ή και επώδυνη. Όταν τραγουδάς για την καψούρα, λοιπόν, είτε για τα καλά της είτε για τα άσχημά της, είναι εκ των προτέρων βέβαιο ότι θα βρεις κοινό που θα ανταποκριθεί άμεσα και εύκολα. Με την ψυχή του –κυριολεκτικά.

Αντίθετα, ένα τραγούδι για το πώς περνούν τη ζωή τους οι δεκαπέντε χρόνια παντρεμένοι με παιδιά, π.χ., ή οι κοντά στη συνταξιοδότηση υπάλληλοι μιας από τις αναρίθμητες «άγραφες» υπηρεσίες του Δημοσίου, παρότι θα απευθύνεται επίσης σε μια εμπειρία κοινή για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, είναι λίγο δύσκολο να συγκινήσει, ακόμη και όσους εμπίπτουν 100% στην κατηγορία. Τι να τους πει; Πόσο γ@μάτο είναι να ξέρεις, λίγο πολύ, πώς θα περάσει η κάθε ώρα της κάθε μέρας σου; Πόση ψυχική ευφορία φέρνει ο αναγκαστικός συγχρωτισμός με όλο το σόι του ή της συζύγου; Πόσο ολοκληρωμένος νιώθεις ως προσωπικότητα όταν κοπανάς εξήντα φορές την ημέρα μια στρογγυλή σφραγίδα στα 137 άχρηστα έγγραφα που έχεις υποχρεώσει ένα φουκαρά να μαζέψει χωρίς να υπάρχει άλλος λόγος γι’ αυτό παρά μόνον για να… υφίσταται η θέση σου, «αυτού που κοπανάει τη σφραγίδα»;
Αντιλαμβάνεστε…

Υπό αυτή την έννοια, δεν είναι παράλογο ούτε συνιστά έκπληξη ότι από τις 21 Σεπτεμβρίου και μετά –και πολύ περισσότερο από προχθές, όταν ο Μαρίνος Ουζουνίδης άνοιξε τα χαρτιά του για το «πλάνο» της διοίκησης του Παναθηναϊκού σχετικά με την ομάδα- το διαδίκτυο και οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα πλημμύρισαν από λάβρα άρθρα και πύρινους λόγους κατά του Αλαφούζου. Το έχουμε ξαναπεί ότι, κατά κανόνα με υπαρκτές μεν, λίγες όμως εξαιρέσεις, η σχέση της ομάδας με τον οπαδό της είναι ανάλογη μ’ αυτή της καψούρας, όχι του γάμου, ούτε μιας δραστηριότητας για τα προς το ζην. Για τον οπαδό, η ομάδα είναι ερωμένη που μαζί της ξεδίνει, γελάει, κλαίει, χαίρεται, θυμώνει, λιώνει και ονειρεύεται. Δεν είναι μέρος μιας ρουτίνας κάποιου είδους. Δεν είναι σύζυγος. Δεν είναι δουλειά. Είναι φευγιό.

Λογικό είναι, λοιπόν, τα περισσότερα «τραγούδια» για τον Παναθηναϊκό αυτή την περίοδο να απευθύνονται σ’ αυτή τη διάσταση της υπόθεσης. Την καψούρικη. Και να μιλάνε για την «προδοσία» του μεγαλομετόχου, για την «αναλγησία» του, για τα λάθη και τις παραλείψεις του, για τις παράλογες αποφάσεις του. Βρίσκουν άμεση ανταπόκριση στην ψυχή του κοινού όλα αυτά, ακριβώς όπως ένα τραγούδι που λέει «εγώ σε γουστάρω ακόμη τρελά, αλλά εσύ με παράτησες για τον άλλον, άκαρδη και αχάριστη γκιόσα» κάνει ‘’κλικ’’ πολύ πιο εύκολα από ένα που θα λέει «είναι Σάββατο, ο μικρός έχει δύο ώρες προπόνηση, η μπέμπα κοιμάται, πρέπει να κάνουμε το εβδομαδιαίο μας σεξ πριν έλθει η σπαστικιά η κουτσομπόλα η αδελφή σου με τα σατανάκια που έχει για παιδιά και θα κάνουν όλο το σπίτι χάλια, πάλι».

Φευ, τέτοιου είδους «τραγούδια» για τον Παναθηναϊκό έχουν ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα που έχει η κλάψα ενός καψούρη στις αποφάσεις της «γκιόσας» που τον παράτησε για κάποιον άλλον. Κανένα αποτέλεσμα, δηλαδή. Το παραμικρό!

Όπως η γκόμενα, άπαξ και φύγει, έφυγε και δε γυρνάει όσο κι αν κοπανάς την κεφάλα σου στον τοίχο και πίνεις δύο μπουκάλια Γιαννάκη Σουλατσαδόρο την ημέρα, έτσι και ο (κάθε) Αλαφούζος, αφότου πήρε την απόφαση να κλείσει την κάνουλα στην ομάδα και να ξεπουλήσει τώρα ό,τι μπορεί, όπως μπορεί, δεν πρόκειται να αλλάξει γνώμη επειδή εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος θα του τα σούρει γι’ αυτό από ένα σάιτ ή μια εφημερίδα ή ένα ραδιόφωνο.

Το ήξερε ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο και, προφανώς, το είχε συνεκτιμήσει όταν αποφάσιζε ό,τι αποφάσιζε. Ούτε το γεγονός ότι ο Ουζουνίδης μιλάει πλέον πιο ανοιχτά γι’ αυτήν την κατάσταση θα τον σταματήσει, ούτε η αρθρογραφία εναντίον του, ούτε τα συνθήματα στο κλειστό του ΟΑΚΑ ή στη Λεωφόρο. «Υπολογισμένο ρίσκο», συνιστά αυτή η πανταχόθεν φραστική επίθεση εναντίον του και το έχει, ξεκάθαρα, αναλάβει από την πρώτη στιγμή.

Αυτό που χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, δεν είναι ένα καψουροσουξέ. Είναι ένα τραγούδι σχετικό με το «πεζόν» του πράγματος. Με τις λεπτομέρειες του «γάμου» του Αλαφούζου με την ομάδα. Για την ακρίβεια, δε, με τις λεπτομέρειες του διαφαινόμενου διαζυγίου μαζί της. Διότι, κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτό το ξεφόρτωμα «όσο-όσο» ανειλημμένων υποχρεώσεων και η μείωση του μπάτζετ σε επίπεδο μικρής ομάδας της Σούπερ Λιγκ, είναι το προοίμιο της οριστικής αποχώρησής του, με κάθε τρόπο και κάθε κόστος, από την ΠΑΕ.

Είτε ακούει τα σχολιανά του είτε όχι, ο Αλαφούζος, δε νομίζω ότι θα αλλάξει σχέδιο: θα αφήσει μια ομάδα που θα κοστίζει ελάχιστα (και σε ελάχιστα θα ελπίζει), θα βρει τρόπο να ρυθμίσει όσα χρέη τον βαραίνουν και από το νόμο επισύρουν κυρώσεις και θα αποσυνδεθεί πλήρως από τον Παναθηναϊκό.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Εφόσον μπορεί να το κάνει χωρίς προβλήματα αυτό, θα το κάνει. Τα άρθρα και τα συνθήματα εναντίον του, επαναλαμβάνω, δε συνιστούν ούτε κατά διάνοια πρόβλημα. Πρόβλημα θα ήταν να εμποδιστεί με κάποιο τρόπο αυτή η διαδικασία, αλλά αυτό δε γίνεται με αναθέματα, φωνές και πανό. Το είπαμε και προχθές ότι εάν και εφόσον υπάρχει τρόπος να γίνει, αυτός περνάει μέσα από το νομικό πλαίσιο λειτουργίας των (Π)ΑΕ και από όσους έχουν δικαίωμα και έννομο συμφέρον να μη μείνει «αδειανό σακάκι» χωρίς μοίρα στον ήλιο η ομάδα. Υπάρχει κάποιος να γράψει ένα τέτοιο «τραγούδι»; Όσο «ανιαρό» κι αν είναι, αυτό είναι το μόνο που θα ακούσει προσεκτικά ο μεγαλομέτοχος. Όλα τα υπόλοιπα, όσο κι αν μιλούν στην ψυχή των οπαδών, να είστε βέβαιοι ότι εκείνος τ’ ακούει βερεσέ…