Το πάθος, το βάθος και το «πράσινο» (σοβαρό) λάθος

Ακόμα κι ο πιο… απαιτητικός οπαδός του Παναθηναϊκού δεν μπορεί παρά να είναι ικανοποιημένος από τον τρόπο με τον οποίο αγωνίστηκαν οι παίκτες της ομάδας του στη Βαρκελώνη, από το πάθος που έβγαλαν, αλλά κυρίως από την… απέχθεια που έδειξαν στην ήττα και την άρνηση (ως το τέλος) να συμβιβαστούν με αυτή. Υπό αυτό το πρίσμα, ο αγώνας με την Μπαρτσελόνα περνά με θετικό πρόσημο, αφήνοντας ενδεχομένως μια πίκρα, για τη χαμένη ευκαιρία. Αλλά δεν είναι έτσι.

Ως προς την αυταπάρνηση, η ομάδα του Γιώργου Βόβορα παίρνει πολύ υψηλό βαθμό. Κι αν έπρεπε να ταυτίσουμε καταστάσεις με πρόσωπα, η πληθωρική παρουσία του Μήτογλου και το πείσμα του Κασελάκη να κυνηγά όλα τα ριμπάουντ (κι όχι μόνο) είναι ενδεικτικά του ότι κάτι καλό συμβαίνει στο «τριφύλλι».

Αν μιλάμε μόνο για το συγκεκριμένο ματς, οι «πράσινοι» πλήρωσαν το λάθος του Ιωάννη Παπαπέτρου να κάνει δύο αχρείαστα συνεχόμενα φάουλ, αλλά και την απειρία του προπονητή τους, ο οποίος όφειλε αμέσως να σηκώσει παίκτη για αλλαγή, προκειμένου να έχει τον μοναδικό αξιόπιστο… πόιντ γκαρντ στο παρκέ.

Αν, όμως, μιλάμε γενικά το… λάθος είναι ότι ο Παναθηναϊκός ΔΕΝ έχει πόιντ γκαρντ, γι’ αυτό κι ο πιο αξιόπιστος δημιουργός είναι ο Παπαπέτρου. Ο Τζάκσον πέρασε και δεν ακούμπησε, ο Σάικς (πέρα από τον τραυματισμό του) δεν είναι αρκετός, ο Σαντ-Ρος είναι τα πάντα εκτός από πλέι μέικερ, οι «πράσινοι» στερούνται δημιουργικής φαντασίας, νοικοκυρέματος, δεν έχουν τον παίκτη που θα αλλάξει τον ρυθμό, που θα τους ηρεμήσει.

Αν υπάρχουν δύο σημαντικές θέσεις στην πεντάδα, είναι το «1» και το «5» κι ο Παναθηναϊκός έχει πρόβλημα και στις δύο θέσεις. Η επιλογή να περιμένει τον Λαπροβίτολα γύρισε σε μπούμερανγκ, οι ως τώρα εναλλακτικές δεν βγήκαν κι αν δεν βρεθεί ο παίκτης που θα σηκώσει το βάρος, δεν μπορεί να πάει πουθενά η ομάδα.

Ας μην κρυβόμαστε. Ο Παναθηναϊκός ήταν τυχερός που δεν έγινε ο αγώνας με τη Βιλερμπάν (στην ουσία ακυρώθηκε η διαβολοβδομάδα γι’ αυτόν), καθώς υπέστη το μίνιμουμ της ενεργειακής δαπάνης, είχε χρόνο να μελετήσει τον αγώνα, να κάνει πλάνα. Κι ο Βόβορας ανέσυρε ιδέες από τις παλιές μικρές κατηγορίες (Α2 και Β’ εθνική), με ζώνες, εναλλαγές άμυνας κτλ. Το δούλεψε και του βγήκε, αλλά είναι κρίμα να γίνεται αυτή η προσπάθεια και να μην έχει… εγκέφαλο η ομάδα.

Αντί επιλόγου: Αυθεντικός σουτέρ ο Νέντοβιτς, αλλά ας του πει κάποιος ότι είναι παίκτης κι όχι κομάντο αυτοκτονίας. Χρειάζεται και λογική στις επιλογές. Όσο για τον Ουάιτ, ας ψάξουν στον Παναθηναϊκό, γιατί μπορεί κάποιος να τον έχει απαγάγει, να τον έχει κλειδώσει σε ένα υπόγειο και να έχει φορέσει τη μάσκα με το πρόσωπό του (όντας άσχετος με τον χώρο του μπάσκετ), προκειμένου να παίρνει τα χρήματα που προορίζονταν για τον Αμερικανό.

Η «απουσία» του Ουάιτ μειώνει αισθητά το βάθος στο πράσινο ρόστερ και δημιουργεί προβλήματα. Δεν έχει την πολυτέλεια ο Παναθηναίκός να μην υπολογίζει (ουσιαστικά) στα 2/6 των ξένων (Ουάιτ – Μπέντιλ). Απαιτούνται άμεσες λύσεις…