Σε πιάνει μελαγχολία…

Μιας και ο… Γολγοθάς του Ολυμπιακού δεν έχει ξεκινήσει ακόμα και με αφορμή την ψηφοφορία του France Football για την ανάδειξη των καλύτερων παικτών – ανά θέση – ας θυμηθούμε τους λόγους που αγαπήσαμε το ποδόσφαιρο. Γιατί το αγαπημένο μας άθλημα έχει αλλάξει και δε νομίζω ότι βελτιώθηκε…

Ποτέ δεν έχω κρύψει ότι τα τελευταία χρόνια δεν μου αρέσει η μπάλα που βλέπω. Πέρα για πέρα απαραίτητοι τη σημερινή εποχή οι παίκτες με ταχυδύναμη, οι Box to Box, αυτοί που μαρκάρουν ασταμάτητα, αλλά όπως και να το κάνουμε αρτίστες δεν είναι.

Κάποτε περιμέναμε όλοι σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου να δούμε και να ζήσουμε το απρόβλεπτο. Μια ενέργεια ήταν αρκετή και ένιωθες γεμάτος. Ας έληγε το ματς 0-0. Μια ντρίμπλα, μια ζωγραφιά – όπως άκουγα μικρός στο γήπεδο για τον Μίλος Σέστιτς – μια… σακούλα, έφτανε και περίσσευε. Τώρα, τις περισσότερες φορές μιλάμε για τακτικές, καλό διάβασμα των προπονητών και παίκτες στρατιωτάκια.

Βλέπεις την λίστα με τους μεσοεπιθετικούς στο France Football σου ξυπνούν μνήμες και σε πιάνει μελαγχολία. Ας προσπεράσουμε το αιώνιο δίλημμα Μαραντόνα ή Πελέ και πάμε παρακάτω. Χάτζι, Μπάτζιο, Φραντσέσκολι, Πλατινί, Ζιντάν, Σόκρατες, Ζίκο, Τότι, Γκούλιτ, Ινιέστα, Αναφέρομαι σε αυτούς γιατί τους έχω δει. Οι υπόλοιποι (Τσάρλτον, Ντι Στέφανο, Κοπά, Κουμπάλα, Ματσόλα, Σκιαφίνο, Πούσκας και Ριβέρα) παικταράδες μεν, αλλά δεν μπορώ να πάρω θέση για ευνόητους λόγους.

Με ποιους να τους συγκρίνεις από την τωρινή εποχή; Και στη λίστα δεν υπάρχουν παίκτες όπως ο Ριβάλντο, ο αγαπημένος μου Ρικέλμε και σίγουρα κάποιους θα ξεχνώ αυτή τη στιγμή. Όπως προανέφερα το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. Άλλες εποχές, άλλες ήθη και έθιμα. Αλλά δεν γίνεται στους κορυφαίους μεσοαμυντικούς (έχουν βγει τα ονόματα και για την συγκεκριμένη θέση) να συνυπάρχουν ο Μπουσκέτς με τον Ρεδόνδο! Ιεροσυλία και ας με πουν κάποιοι υπερβολικό ή… θείο.

Πάντα στην καρδιά των αγνών φίλων του ποδοσφαίρου θα μπαίνουν οι παίκτες που κάνουν την μπάλα κομπολόι. Πώς να το κάνουμε. Ας δούμε παραδείγματα από την δική μας ομάδα, τον Θρύλο. Δε νομίζω ότι υπάρχει φίλος των Πειραιωτών που δεν αναπολεί τον Ζιοβάνι, το Ντέταρι, τον Ριβάλντο, τον Δεληκάρη, τον Σέστιτς, τον Καραπιάλη, τον Τσόρι, τον Τζόλε, τον Γεωργάτο. Θυμηθείτε ελεύθερα…

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Υ.Γ. Το έχω ξαναγράψει. Ένα πράγμα με νοιάζει στην περίοδο που οι Εθνικές ομάδες έχουν υποχρεώσεις. Να μην τραυματιστούν οι παίκτες και να έχουν οι προπονητές επιπλέον πονοκεφάλους. Και ο Ολυμπιακός, ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν είχε δει παίκτες του να βγαίνουν νοκ άουτ από παιχνίδια με τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα των χωρών τους. Οπότε καλύτερα να μην αγωνίζονται. Συν τοις άλλοις, ο Ολυμπιακός μπορεί να διαφημίσει τους παίκτες του, μόνος του, μέσω του Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν χρειάζεται τα παιχνίδια με την Μολδαβία…