Ουζουνίδης, Ζοσέ Μουρίνιο και Τότης Φυλακούρης

ΝΑ ξεκινήσω από το προφανές: Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύει ο Ουζουνίδης στον Παναθηναϊκό, είναι απαράδεκτες. Με τον ίδιο, τους συνεργάτες του και τους ποδοσφαιριστές να πληρώνονται στο έαν και όταν. Η επιλογή, από και κει πέρα, είναι 100% δική του:

-Η, μένει, η φεύγει. Και στο φινάλε ο Παναθηναϊκός δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Χιλιάδες είναι οι επιχειρήσεις, που λειτουργούν, κάτω από τις ίδιες συνθήκες και πληρώνουνε στη χάση και στη φέξη.

-Είναι δεδομένο ότι οι συνθήκες στον Παναθηναϊκό θα χειροτερεύουν. Είναι προφανές και κατανοητό κι από ένα μικρό παιδί.

-Ταυτόχρονα όμως ο Ουζουνίδης έχει εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο. Κερδίζει ο Παναθηναϊκός; Τα μπράβο στον προπονητή. Χάνει ο Παναθηναϊκός; Το ανάθεμα στον Αλαφούζο.

-Ο Χιμένεθ με μικρότερο μπάτζετ, από τον Παναθηναϊκό, είναι 18 παιχνίδια αήττητος, έβαλε στο ταμείο της ΠΑΕ, εννιά εκατομμύρια από το Γιουρόπα, και κάθε φορά που χάνει, η δεν κερδίζει η ΑΕΚ, δέχεται κριτική. Όταν κερδίζει η ΑΕΚ κερδίζει η ποιότητα του Λιβάγια και του Αραούχο. Όταν δεν κερδίζει φταίει ο προπονητής.

-Από τη στιγμή που Αλαφούζος δήλωσε ότι σταματάει να πληρώνει οι πωλήσεις των ποδοσφαιριστών είναι μονόδρομος.

-Όπως πουλήθηκαν το καλοκαίρι Μπεργκ και Ζέκα, έτσι τώρα θα πουληθούν όσοι μπορούν να φέρουν λεφτά: Και ο Μολέντο και ο Χουλτ και ο Βιγιαφάνιες και ο Κουρμπέλης και οποιοσδήποτε άλλος.

-Δεν πρόκειται για κάτι αναπάντεχο και ξαφνικό. Αυτή είναι η φυσιολογική και αναμενόμενη ροή των πραγμάτων: Όποιος χρωστάει και δεν έχει μετρητά για να πληρώσει, πουλάει.
-Αν μπορεί να δουλέψει με τους ποδοσφαιριστές που θα απομείνουν ο Ουζουνίδης, οκ. Αν όχι, παίρνει το καπέλο του και φεύγει. Δίκιά του είναι η επιλογή.

-Και το αγωνιστικό μέλλον του Παναθηναϊκού, θα αναρωτηθεί κάποιος; Αυτό δεν είναι δουλειά του προπονητή. Αν με τους ποδοσφαιριστές που θα μείνουν ο Παναθηναϊκός καταντήσει μία ομάδα της πλάκας, αυτό αφορά τον ιδιοκτήτη. Τον Αλαφούζο. Όχι τον προπονητή. Δεν πέφτει λόγος στον προπονητή. Δεν βάζει στόχους ο προπονητής. Δεν διαμορφώνει αυτός τις συνθήκες. Ο προπονητής είναι υπάλληλος. Δουλεύει μ αυτούς που έχει.

-Ο μάγειρας θέλει στη κουζίνα του, τις καλύτερες πρώτες ύλες. Αν το αφεντικό, αντί γιά φιλέτο ψωνίζει από τον χασάπη κατιμά, είναι υποχρεωμένος να μαγειρέψει. Αν διαφωνεί, βγάζει το σκούφο και τη ποδιά και φεύγει. Δεν βγαίνει να διαμαρτυρηθεί στους πελάτες.
-Δεν υποχρέωσε κανένας τον Ουζουνίδη να φορέσει το φωτοστέφανο του μάρτυρα. Δεν είναι σωστό άλλωστε, ένας επαγγελματίας να παριστάνει τον ήρωα. Έχει το δικαίωμα να παραιτηθεί. Χωρίς να δώσει πουθενά λογαριασμό.

-Όταν δουλεύεις, οι κρίσεις τα συμπεράσματα και οι δικαιολογίες, είναι εκ περισσού. Αν θεωρείς , αυτό που σου παρουσιάζουν σαν «πλάνο σωτηρίας», είναι διάλυση, σηκώνεσαι και φεύγεις.

-Ο επαγγελματίας δεν διαμαρτύρεται. Δεν κλαίει για να τον λυπηθούνε. Δεν πιέζει για ν απολυθεί. Παραιτείται.

-Μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι υπερβολές των αθλητικογράφων; Να θεωρούν, τον Μαρίνο Ουζουνίδη, σαν τον τελευταίο των Μοικανών; Αυτόν που σηκώνει τον σταυρό του μαρτυρίου. Το τελευταίο οχυρό. Που αν πέσει κι αυτό, ο Παναθηναϊκός δεν θα έχει καμία ελπίδα.

-Δεν θα πω, ότι ο Παναθηναϊκός με τον Ουζουνίδη, έγινε ρεζίλι των σκυλιών. Έφαγε τέσσερα από τη Λαμία του Μπάμπη του Τεννέ και τρία από την ΠΑΕ Κομποτιακός. Θα πω, ότι στη κατάσταση που βρίσκεται ο Παναθηναϊκός, το τελευταίο που έχει σημασία είναι ο προπονητής. Όπως ακριβώς, δεν έχει καμιά σημασία, ποιος παριστάνει στην Ελλάδα τον πρωθυπουργό. Ποιος κάνει τη διαχείριση της χρεωκοπίας.

-Ούτε ο Ουζουνίδης, μπορεί να σώσει τον Παναθηναϊκό, ούτε κάποιος άλλος αύριο στη θέση του, να τον καταστρέψει. Δεν υπάρχει αγωνιστικό θέμα στον Παναθηναϊκό. Το πρόβλημα στον Παναθηναϊκό είναι οικονομικό. Και μόνο.

-Είναι τουλάχιστον αφελές, να γίνεται συζήτηση για το θέμα-προπονητή στον Παναθηναϊκό. Αν το ψυγείο είναι άδειο, τα χέρια του σεφ που λέγαμε, είναι δεμένα. Άχρηστα.

-Αρέσκεται, τελευταία, ο Μαρίνος Ουζουνίδης, να παίζει το ρόλο του θύματος. Κατ αρχήν προετοίμασε το έδαφος, με τη δακρύβρεχτη συνέντευξη που έδωσε ο Κωσταντίνος Διαμαντόπουλος. Στη συνέχεια, πήρε το λόγο ο ίδιος: «Δεν ήρθα να σώσω τις ηλιθιότητες άλλων», «αυτό δεν είναι πλάνο σωτηρίας, είναι διάλυση», «διαφωνώ μ αυτό το πλάνο», «δεν είναι ρεαλιστικό», «το μπάτζετ το καλοκαίρι πριν έρθω ήταν 18 εκατομμύρια κι έχει φτάσει στα έξι». Προετοιμάζει ηρωική έξοδο. Κι ούτε μία λέξη αυτοκριτικής γιά μία ενδεκάδα αποτυχημένων μεταγραφών το καλοκαίρι.

ΑΥΤΗ είναι η κατάσταση στον Παναθηναϊκό. Και στη πορεία θα γίνει ακόμα χειρότερη. Όλη αυτή η ταλαιπωρία, εκ των πραγμάτων φθείρει και τον προπονητή. Ο Ουζουνίδης που πέρυσι τέτοια εποχή έπαιρνε (δικαίως) τα εύσημα για τη δουλειά του, βγάζει άγχος, ανασφάλεια και επιθετικότητα. Θέλει να δικαιολογηθεί, θέλει να προετοιμάσει την ηρωική έξοδο, που προαναφέραμε.

Ασήμαντες λεπτομέρειες όλα αυτά, μπροστά στο τεράστιο πρόβλημα του Παναθηναϊκού. Κανείς δεν θα θυμάται αύριο τον Μαρίνο Ουζουνίδη. Όπως κανένας δεν θυμάται τον Βαγγέλη Βλάχο, τον Έβαν Λίνεν και τον Τραϊανό Δέλλα τη τελευταία χρονιά της ΑΕΚ. Είτε ο Ζοσέ Μουρίνιο κάτσει αύριο στο πάγκο του Παναθηναϊκού, είτε ο Τότης Φυλακούρης, δεν αλλάζει απολύτως τίποτα. Λεφτά θα σώσουν τον Παναθηναϊκό. Όχι ο προπονητής.

Στη μουσική επιλογή, Walter Trout- Blues for my Baby.