Τα κεφάλια μέσα οι «μεγάλοι», χαράς ευαγγέλια για τους «μικρούς»

Υπό διαφορετικές συνθήκες, ο συγκεκριμένος θεσμός (μια αναγκαιότητα των καιρών κι ιδέα της… στιγμής) θα ήταν αδιάφορος. Πιο Super Cup, σε καιρό πανδημίας; Να ‘χαμε, να λέγαμε. Κι εκεί που περιμέναμε τελικό ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ, οι «μεγάλοι» βρέθηκαν στον τελικό της παρηγοριάς κι έχουμε τους «μικρούς» να παίζουν το βράδυ. Έγινε κατολίσθηση κι έπεσε κάνας βράχος;»…

Ας ξεκινήσουμε από τους νικητές. Ο Προμηθέας πάει από τελικό σε τελικό. Πρωταθλήματος, Κυπέλλου, τώρα και Super Cup, ως εκ τούτου καλό είναι -απόντος του Ολυμπιακού- να τον υπολογίζουμε μεταξύ των ομάδων πρώτης γραμμής. Δεν έτυχε, πέτυχε κι η υπογραφή του Μάκη Γιατρά είναι φαρδιά πλατιά. Για να είμαστε δίκαιοι, το credit πρέπει να πάει και στον Βαγγέλη Λιόλιο, που εμπιστεύτηκε έναν προπονητή, που δεν έχει το σουλούπι των «μιλένιουμ κόουτς».

Το Περιστέρι νίκησε για τρίτη συνεχόμενη φορά τον Παναθηναϊκό, δείχνοντάς του ότι το «Ανδρέας Παπανδρέου» είναι αφιλόξενο. Εξελίσσεται σε «κακό δαίμονα», ενώ ταυτόχρονα δείχνει εντυπωσιακή σταθερότητα. Γύρισε για να μείνει, είναι ομάδα τετράδας, έχει μαζέψει έμπειρους Έλληνες παίκτες, που ξέρουν τι θέλουν στο παρκέ. Και δεν είχε και τον Μαυροκεφαλίδη ενεργό…

Πάμε στα δύσκολα, επισημαίνοντας εξ αρχής ότι δεν κρίνεται κανείς από το πρώτο ματς. Το βέβαιο είναι πως οι δύο προπονητές (ΑΕΚ και Παναθηναϊκού) παίρνουν πολύ χαμηλό βαθμό, επειδή δεν έπεισαν τους παίκτες τους για τη σημασία των αγώνων. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, κανένα τρόπο δεν είναι αδιάφορο. Δεν μπορεί από τη μία να πανηγυρίζουν για το Κύπελλο, για το Διηπειρωτικό, αλλά να υποτιμούν το Super Cup.

Ο βαθμός συγκέντρωσης είναι αντιστρόφως ανάλογος με τους πόντους που δέχθηκαν κι αυτό είναι πρόβλημα. Το να ηττηθείς είναι μέσα στο παιχνίδι, το να δέχεσαι 90+ πόντους, μοιάζει με καμπανάκι.

Όσον αφορά στην ΑΕΚ, η ομάδα που φτιάχτηκε είναι μιας ταχύτητας, θέλοντας να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ. Όταν μια εβδομάδα πριν χάνεις από τον Προμηθέα και δεν φτάνεις στον τελικό της διοργάνωσης, δεν μπορεί παρά να προβληματίζεσαι. Κι αν η αποτυχία του Παναθηναϊκού μειώνει την γκρίνια και την κατήφεια, τότε μιλάμε για «παστίλιες για τον πόνο του άλλου».

Ο Παναθηναϊκός προβληματίζει. Άδεια ρακέτα, πρόβλημα στη θέση του πόιντ γκαρντ, λάθος αντιδράσεις στις αμυντικές περιστροφές, δισταγμός στο σουτ και μοναδική όαση (μιλάμε μόνο για χθες) τον Νέντοβιτς, για τον οποίο δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ως προς την αξία του, αλλά είναι ζητούμενο αν θα είναι διαρκώς στη διάθεση του Γιώργου Βόβορα. Είναι πολλά που πρέπει να διορθωθούν κι ο χρόνος λιγοστεύει.

Αντί επιλόγου: Ο ηττημένος του σημερινού μικρού τελικού θα έχει ακόμα μεγαλύτερα ζόρια…

Υ.Γ.: Αλήθεια τώρα, δεν χωρούσε σε αυτόν τον Παναθηναϊκό ο Νίκος Παππάς;

Υ.Γ1: Αλήθεια τώρα, δεν χωρούσε στην ΑΕΚ ο Μιχάλης Λούντζης;