Γιατί πρέπει να δεις τη mini movie για τον «Ολυμπιακός 2019-20»

Επιτρέψτε μου μια μικρή… απόκλιση από τα συνηθισμένα.

Δεν συνηθίζω να γράφω σε πρώτο πρόσωπο.

Είναι η περίσταση τέτοια όμως. Αυτή η αίσθηση βλέποντας τους τίτλους τέλους σε αυτό το όμορφο αθλητικό ντοκιμαντέρ που βρίσκεται εδώ και λίγη ώρα στο απέραντο του διαδικτύου.

Η mini-movie που ήρθε να σφραγίσει τον επίλογο της σεζόν 2019-20 για τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό.

Εξαιρετική δουλειά με την υπογραφή του Νίκου Γαβαλά. Ενός επαγγελματία που είχε φέτος το προνόμιο να δει το πιο όμορφο παιχνίδι από διαφορετική «οπτική». Όχι του δημοσιογράφου, αλλά εκείνου που συμμετέχει σε ένα project νιώθοντας κάθε δευτερόλεπτο αυτής της προσπάθειας.

Προνόμιο διότι κοιτάζοντας το ποδόσφαιρο από μακριά έχουμε την εντύπωση πως ξέρουμε τα περισσότερα. Δεν είναι έτσι. Το ποδόσφαιρο σου προσφέρει τη δυνατότητα να δεις όσα εκείνο επιτρέπει. Τα υπόλοιπα τα κρατά για τον εαυτό του.

Και στη δική μας περίπτωση; Μπορούν να στο επιβεβαιώσουν μια σειρά από ικανούς δημοσιογράφους που είχαν αυτή την ευκαιρία. Ο Κώστας Καραπαπάς και ο Νίκος Γαβαλάς στον Ολυμπιακό. Ο Ανδρέας Δημάτος και ο Μάριος Τριβιζάς στην ΑΕΚ. Ο Λευτέρης Δούκας και ο Παναγιώτης Αρωνιάδης στον ΠΑΟΚ. Ο Σταμάτης Γαρρής στον Παναθηναϊκό. Παιδιά που έφυγαν από το ρεπορτάζ και που αν τους ρωτήσεις σήμερα θα σου πουν πως το ποδόσφαιρο που είχαν στο μυαλό τους, δεν είναι ίδιο με αυτό που ζουν πια στην καθημερινότητα τους.

Είναι κάτι άλλο.

Πρέπει να δεις αυτή τη mini movie. Και να εστιάσεις σε λεπτομέρειες. Ο Νίκος και η ομάδα του κατάφεραν -δουλεύοντας για έναν ολόκληρο χρόνο- κάτι πραγματικά δύσκολο. Μέσα από ένα βίντεο πενήντα λεπτών να μην πουν μόνο την ιστορία μιας πρωταθλήτριας ομάδας όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Μπόρεσαν να μας προσφέρουν το δικαίωμα να δούμε πίσω από κλειστές πόρτες. Και με έναν τρόπο να αντιληφθούμε γιατί κάποια κατά τα άλλα βαρετά «κλισέ» που όλοι χρησιμοποιούν με ευκολία, είναι βασικά συστατικά επιτυχίας.

Οι ανθρώπινες σχέσεις. Η αγωνία σε μια διαδρομή που κρατά μήνες ολόκληρους. Τα προβλήματα. Η πίεση. «Στο ποδόσφαιρο πρέπει να αποδεικνύεις κάθε Σαββατοκύριακο» λέει με μια αυθεντική δόση σοφίας, κάποια στιγμή ο Ματιέ Βαλμπουενά. Ο Γάλλος που μαζί με τον Αβραάμ και τον Τοροσίδη έπρεπε σε αυτή την ομάδα προκαταβολικά να σκέφτονται πρώτα για τους άλλους και έπειτα για τον εαυτό τους. Τα μεγάλα παιδιά μιας οικογένειας που νιώθουν την ευθύνη για τα μικρότερα αδέρφια τους, γνωρίζοντας τις ανησυχίες τους ακόμη και τις ανασφάλειες τους. Εκείνα που πέρασαν και οι ίδιοι χρόνια πριν. Και ο τρόπος που φρόντισαν κάποιοι άλλοι για τη δική τους ποδοσφαιρική ενηλικίωση.

«Είμαι σίγουρος ότι ο Μάξι (Λοβέρα) και ο Λάζαρ (Ραντζέλοβιτς) θα είναι για πολλά χρόνια οι εξτρέμ του Ολυμπιακού» αναφέρει με σιγουριά ο Βασίλης Τοροσίδης. Και άντε να το εξηγήσεις σε όλους αυτούς που –παραδοσιακά με το μεταγραφικό παράθυρο ανοιχτό- ανυπομονούν για τους επόμενους.

Στέκεται κάποια στιγμή μπροστά στον λευκό πίνακα ο Πέδρο Μαρτίνς και γράφει «vision-mission-action-passion + inspiring group= 45». «Όραμα, αποστολή, δράση, πάθος + εμπνευσμένο σύνολο= 45o». Θεμελιώδης αρχές επιτυχίας. Πράγματα που προηγούνται του ταλέντου, της τακτικής, της ίδιας της ικανότητας.

Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα αποτυχίας σε καταπληκτικά ρόστερ. Υπάρχουν όμως και πολλά παραδείγματα όπου ομάδες που χτίστηκαν πάνω σε αυτές τις αρχές πήγαν μακρύτερα από εκεί που θα περίμενε κανείς.

Ο Ολυμπιακός κυριάρχησε ολοκληρωτικά πέρσι σε μια σεζόν μαμούθ που διήρκησε 14 μήνες, περιελάμβανε 59 ματς, και περιελάμβανε ως και lockdown.

Τα έκανε οχι μόνο γιατί ο Ελ Αραμπί σκόραρε κατά ριπάς, γιατί ο Βαλμπουενά έκανε μια από τις καλύτερες σεζόν της καριέρας του ή γιατί ο Τσιμίκας έφτασε σε επίπεδα Λίβερπουλ. Ούτε καν γιατί ως σύνολο βελτιώθηκε ακόμη περισσότερο στη δεύτερη σεζόν του. Φυσικά και τα χρειάζονταν όλα αυτά. Αλλά…

Πέτυχε για τον τρόπο με τον οποίο ο βοηθός του Μαρτίνς μάζεψε τους παίκτες στη φυσούνα του AEL αρένα και τους φώναξε πως «μόλις μπούμε στο γήπεδο δεν θέλω να ακούσω ξανά κουβέντα για την κατάσταση του αγωνιστικού χώρου» όπως θα δεις στη mini movie.

Πέτυχε γιατί ο τραυματισμένος Τσιμίκας πετάχτηκε σαν ελατήριο από την καρέκλα του και πέρασε πάνω από μια διαφημιστική πινακίδα για να πανηγυρίσει ένα γκολ συμπαίκτη του. Πέτυχε γιατί ο Σεμέδο –που κάποιοι τον παρουσιάζουν εσχάτως ως… άκεφο στις προπονήσεις- έστηνε χορό πριν και μετά από τα ματς στα αποδυτήρια προσκαλώντας έναν-έναν τους συμπαίκτες του να συμμετάσχουν. Πέτυχε για τον τρόπο με τον οποίο ο ταλαιπωρημένος πέρσι Σισέ από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, στάθηκε σαν αδερφός στον πρωτάρη Μπα.

Πέτυχε γιατί ήξερε πως για να πετύχει πρέπει πρώτα να τα καταφέρει εκεί που δεν φτάνει η ματιά κανενός…

Πρέπει να είναι πραγματικά υπερήφανοι στο μεγάλο λιμάνι για την σεζόν 2019-20. Με πρώτο τον Βαγγέλη Μαρινάκη που είχε τη δύναμη το καλοκαίρι του ΄18 να ξεκινήσει τα πάντα από την αρχή. Τον άνθρωπο που από τότε έλεγε πως θέλει τον Ολυμπιακό «οικογένεια». Μια ομάδα που θα έχει καλές στιγμές, κακές στιγμές όπως συμβαίνει στα σπορ. Αλλά θα έχει τη συνοχή και τη δύναμη να τις διαχειριστεί.

Και αν κάποια στιγμή αυτό χαθεί; Δεν έχει ο Πέδρο Μαρτίνς και οι ποδοσφαιριστές του να κλειστούν στην κόκκινη αίθουσα του Ρέντη. Για να δουν ξανά αυτή τη mini movie.

Για να δουν όχι τι έκαναν. Αλλά πως το έκαναν…