Μαγιά βρέθηκε. Αναζητείται αλεύρι…

Είμαι λάτρης του Στίβεν Κινγκ και το εκπληκτικό του «On Writing»*αποτελεί για μένα βιβλίο αναφοράς για το πώς οι ιδέες γίνονται λέξεις και οι λέξεις κείμενο και το κείμενο ζωντανός, παλλόμενος οργανισμός, ένα μικρό σύμπαν.

Με άλλα λόγια, απεχθάνομαι τα στερεότυπα.
Υπάρχει όμως και μια πικρή αλήθεια: για να φτάσει κάτι να γίνει «κλισέ», πάει να πει ότι έχει περάσει τη βάσανο του χρόνου ως αφορισμός και έχει επιβεβαιωθεί πολύ περισσότερες φορές απ’ ό,τι έχει διαψευστεί.
Μπορεί να μισείς να το γράφεις, αλλά οφείλεις να σεβαστείς την αλήθεια του. Το γράφω λοιπόν –sorry Stephen- και η μισή ντροπή δική μου, η μισή δική του: Στα ντέρμπι, όλα γίνονται.

Και, υπό αυτή την έννοια, το 1-0 του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού χθες στη Λεωφόρο, δε με εξέπληξε. Δεκάδες φορές έχουν ο ένας κερδίσει τον άλλο κατά παράβαση κάθε ποδοσφαιρικής λογικής.
Αυτό που με εξέπληξε ήταν ο τρόπος με τον οποίο ήλθε. Όχι με τον τρόπο που υπονοεί το κλισέ -ότι, δηλαδή σ’ ένα ματς έντασης και ειδικής σημασίας οι λεπτομέρειες έφτασαν να παίξουν καθοριστικό ρόλο και το απρόοπτο, το αντίθετο στη ροή του αγώνα να γίνει εφικτό.

Αλλά σχεδόν με τον αντίθετο ακριβώς: τηρουμένων των αναλογιών για ένα τέτοιο ματς, πρακτικώς αβίαστα, φυσιολογικά. Ωσάν να ήταν ο Παναθηναϊκός η καλοπληρωμένη ομάδα με τα προβλήματα… υπαρξιακής αναζήτησης μόνον και ο αντίπαλός του η υπό διάλυση ομάδα χωρίς διοίκηση, χωρίς χρήματα, χωρίς μέλλον…

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ένα ντέρμπι είναι ένα στιγμιότυπο μιας κούρσας που έχει μεγάλη διάρκεια. Μπορεί, ως εικόνα, να λέει χίλιες λέξεις, αλλά χίλιες λέξεις δε λένε παρά ένα μικρό κομμάτι μιας μεγάλης ιστορίας.
Το χθεσινό στιγμιότυπο είναι όντως πολύ κολακευτικό για τον Παναθηναϊκό και, πράγματι, τον τοποθετεί σε θέση ομάδας που δεν έχει η ίδια απαξιώσει το παρελθόν της, ούτε έχει απεμπολήσει το δικαίωμα για ένα καλύτερο μέλλον της. Σε θέση ομάδας ελκυστικής για τον κόσμο της και, ποιος ξέρει; Ίσως και για κάναν λεφτά «Μεσσία» -λέμε τώρα, για να περνάει η ώρα…

Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, οι «πράσινοι» κέρδισαν χθες πολλά περισσότερα από τρεις βαθμούς σ’ ένα ντέρμπι με τον «αιώνιο» αντίπαλό τους. Κέρδισαν την –ανεκτίμητη- αξιοπρέπειά τους , απέκτησαν, θεωρητικώς, καύσιμο για την αυτοπεποίθησή τους, έδειξαν χαρακτήρα και, βέβαια, για μία ακόμη φορά επιβεβαίωσαν ότι έχουν το προνόμιο να κάθεται στον πάγκο τους ένας προπονητής σοβαρός, δουλευταράς και εύστροφος και στις κερκίδες τους οπαδοί που, όταν χρειάζεται μπορούν να συμπεριφερθούν όπως ακριβώς πρέπει για να στηρίξουν και όχι να αποτελειώσουν την ομάδα τους. (Τροφή για σκέψη εδώ:  το γεγονός ότι η ομάδα δεν έχει διοίκηση, ούτε «αντιπολίτευση», συνδέεται, άραγε ή όχι με μια τόσο άψογη συμπεριφορά κερκίδας οργανωμένων; Κλείνει η παρένθεση).

Όμως, δυστυχώς, τα πιο πάνω είναι συμπεράσματα από ένα στιγμιότυπο. Ορθά συμπεράσματα μεν, αλλά βασισμένα σε μιάμιση ώρα, μιας μόνο μέρας, μιας χρονιάς που ξεκίνησε στραβά, εξελίχθηκε χειρότερα και, με μαθηματική ακρίβεια, οδεύει προς το απόλυτο χάος.

Και υπό αυτή την έννοια, η χθεσινή νίκη ήταν ένα καλό όχι αμιγές… κακού. Όσο εμπνέει, άλλο τόσο εγκυμονεί τον κίνδυνο της επανάπαυσης.
Του να σκεφτεί κανείς όχι υπάρχει μια κάποιου είδους «αθανασία» στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ομάδας.
Δεν υπάρχει, όμως, τέτοια.
Ο Παναθηναϊκός είναι ευτυχής που έχει, ακόμη, έναν προπονητή όπως ο Μαρίνος Ουζουνίδης, κάποιους ποδοσφαιριστές με ταλέντο και επαγγελματισμό, κάποια στελέχη που δεν του γύρισαν την πλάτη τώρα στα δύσκολα και, βέβαια, τον κόσμο του που, επίσης, τώρα στα δύσκολα δείχνει σωστή νοοτροπία και γνήσια αγάπη.

Όμως, η λογική λέει ότι όλα αυτά θα εκλείψουν, αργά ή γρήγορα –γρήγορα, το πιθανότερο.
Οι ποδοσφαιριστές θα φύγουν.
Τα στελέχη, κάποια στιγμή, αναπόφευκτα θα λυγίσουν.
Ο Ουζουνίδης είναι προπονητής, όχι ο «Μεγάλος Νταντόν» του Prestige.
Και η αγάπη γίνεται εύκολα οργή, ενίοτε και ανεξέλεγκτη και αυτοκαταστροφική, όταν αποδεικνύεται μάταιη.

Όλοι αυτοί οι παράγοντες της εξίσωσης, προπονητής, παίκτες, στελέχη, κόσμος, έπραξαν το καλύτερο δυνατόν χθες. Δυστυχώς, ωστόσο, δεν κρατούν το κλειδί του «αύριο» στα χέρια τους. Το πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη, φυσικά. Και γι’ αυτό, ήταν μια τέλεια ασπιρίνη για έναν διαρκή πονοκέφαλο η χθεσινή νίκη. Αλλά ήταν ασπιρίνη. Ενώ ο ασθενής χρειάζεται ένα βουνό χάπια, μετάγγιση αίματος, διασωλήνωση και κάνα δυο χειρουργικές επεμβάσεις.

Ήταν, πράγματι, «μαγιά» το χθεσινό 1-0. Αλλά από σήμερα η σκέψη πρέπει να στραφεί και πάλι στο αλεύρι. Χωρίς αυτό, ψωμί δε γίνεται…

* («Περί Συγγραφής», στα ελληνικά, εκδόσεις BELL, σε εξαιρετική μετάφραση από τον Μιχάλη Μακρόπουλο)