Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός: Μέρα ντέρμπι…

Μέρες σαν τις χθεσινές με τους αιώνιους και τα ρέστα, είναι μαγικές για όλους εμάς τους υπολοίπους. Εννοείται θα δούμε το ντέρμπι, έτσι; Αλλά ξέρεις, εμείς δεν έχουμε με ποιον να τσακωθούμε, οπότε παίρνουμε τον ρόλο του από μηχανής διαιτητή (πριν το ματς).

Τους φίλους τους διαλέγουμε -αυτό το ξέρουν όλοι- απλά, να, μερικοί μας βγαίνουν αλλόθρησκοι. Ώρες πριν το ματς, λοιπόν, ξεκινούν οι κλιμακούμενες απαιτήσεις. ήδη από το πρωί αρχίζει το πανηγυρικό κλίμα: Εοοοοο Εοοοοο, θα τους σκίσουμε σήμερα, της μάνας τους το γάλα και μερικά ακόμα που δε μου επιτρέπει το επίπεδό μου να μοιραστώ, γιατί είμαι μια κυρία.

Στη συνέχεια, μετά το μεσημεριανό φαγητό που λειτουργεί ως καύσιμο, έρχεται η ώρα των στοιχημάτων: Εγώ ποντάρω τόσο, εγώ το βλέπω έτσι, εγώ το βλέπω έτσι και πιο πολύ, όχι εγώ πιο πολύ, όχι εγώ το είπα πρώτος!

Αμέσως μετά είναι η κλασική ώρα: Θυμάσαι τότε πού; Θυμάσαι τότε που σας ρίξαμε δύο; Θυμάσαι τότε που ήταν πουλημένος ο διαιτητής; Θυμάσαι το 1988 που πέρασε την ώρα του αγώνα ένα περιστέρι και κουτσούλησε τον τερματοφύλακα στη μικρή περιοχή και ζητήσατε πέναλτι;

Όλες αυτές οι ώρες είναι μαγικές, γιατί συνομιλείς με τον φίλο ΠΑΟΚτζή, τον φίλο Πανιώνιο, τον χι ποδοσφαιρόφιλο που βασικά δεν ανακατεύεται στα οικογενειακά τους, για την χαρά του αθλήματος συζητάει (κυριολεκτικά).

Μέχρι που έρχονται ώρες δύσκολες, η κρίσιμη μία πριν τον αγώνα. Είναι η βίαιη εκείνη στιγμή που οι φίλτατοι οπαδοί έχουν γίνει κώλος αναμεταξύ τους και προστρέχουν στην θεία ΑΕΚτζου. «Θεία, ο γαύρος μου είπε για την χούντα», «Θεία, η ζέλα μου είπε για τη μάνα μου» και η κρίσιμη ερώτηση: «Εσύ με ποιον είσαι;».

Κι έρχεσαι εσύ, βασικά επειδή αντιλαμβάνεσαι πως το ποδόσφαιρο μας κάνει να νιώθουμε σαν παιδιά και προσπαθείς να τους μιλήσεις ευγενικά, κάπως ιδεολογικά, η χαρά του αθλήματος, η αγάπη στην ομάδα και τέτοια. Δεν τους αρέσει, θέλουν να πάρεις θέση.

Κοίτα, εγώ βασικά με όποιον και να είμαι, στην επόμενη φάση θα με φωνάζετε Κούλα, οπότε επί της ουσίας τον αγώνα θα δω.

Έλα όμως, που επικαλούνται το συναίσθημα και ζητούν σιγά σιγά μικρά χατίρια! «Κάνε την ευχή σου», «Τάξε το πρωτότοκό σου», «Πες του ΠΑΟΚτζη να κάνει το ίδιο».

Εντάξει, μεταξύ μας τώρα, θέση όλοι παίρνουμε, ναι; Εγώ χθες ήθελα να κερδίσουν οι ζέλες. Και κέρδισαν. Και έστειλα μήνυμα στην φίλη Παναθηναϊκό «ρε συ, τι μαγικά έκανε σήμερα ο Βλαχοδήμος;».

«Ναι», είπε, «παιχταράς κι είναι και ωραίο μωρό».

«Αλλά», συνέχισε «εμείς, Κούλα, θα τα πούμε στις 20 που θα πονέσεις».

Γιατί ο βάζελος δε συγχωρεί αυτούς που από ευγενή αισθήματα εκπέσανε.