Στο συλλαλητήριο πάμε, για εκείνο το «γαμώτο» της Πατουλίδου

Σε κάποιο προηγούμενο άρθρο με αφορμή μια απεργία στην οποία συμμετείχαν και οι δημοσιογράφοι, είχα εκφράσει την αντίθεσή μου σε απεργίες, συλλαλητήρια και πρακτικές παρόμοιας φιλοσοφίας.

Όχι γιατί θεωρούσα πως οι εργαζόμενοι δεν έχουν ή δεν πρέπει να έχουν δικαιώματα ή ότι η περιφρούρηση τους δεν ήταν αναγκαία. Διαπίστωνα στην πράξη όμως πως δε γινόταν χρήση αλλά κατάχρηση των δικαιωμάτων, με συνέπεια τον ευνουχισμό κάθε ίχνους δημιουργικότητας και προσπάθειας προκειμένου να γίνει ο καθένας καλύτερος και αποδοτικότερος, αφού μπορούσε εύκολα να κρυφτεί πίσω από το δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι.

Αποδέχομαι πλήρως πως ως σύνολο καταφέρνουμε περισσότερα, είχαμε φτάσει στο άλλο άκρο όμως, να εκλαμβάνουμε το σύνολο ως το ιδανικό καμουφλάζ της ανεπάρκειας, της ανικανότητας, της βαριεστημάρας, της δημοσιουπαλληλικής νοοτροπία μας.

Αυτός είναι ο λόγος που η Ελλάδα έγινε αντιπαραγωγική χώρα, γιατί άπαντες έψαχναν την εξασφάλιση, το βόλεμα και δεν επεδίωκαν τη δημιουργία, την πρόοδο και την ατομική βελτίωση. Ίσως να κάνω λάθος δε θέλω να είμαι απόλυτος, το αποτέλεσμα πάντως αυτό είναι.

Την εποχή που γινόταν ο εμφύλιος στη Γιουγκοσλαβία και οι Αμερικάνοι βομβάρδιζαν το Βελιγράδι, θυμάμαι πόσο είχα εντυπωσιαστεί από την πορεία μαθητών δημοτικού, που διαδήλωναν φωνάζοντας «εεε-οοο, εμείς θα σταματήσουμε τον πόλεμο αυτό».

Ελπιδοφόρο πραγματικά να βλέπεις πιτσιρίκια να μπολιάζουν τέτοια ιδεώδη στις παιδικές ψυχές τους, από την άλλη σκεφτόμουν και τον κίνδυνο γι΄αυτά τα παιδιά να μεγαλώσουν με την ιδέα πως αρκεί μια βόλτα μισής ώρας και μερικά συνθήματα, για να σταματήσουν έναν πόλεμο.

Φανταστείτε πόσο πιο εύκολα θα νόμιζαν πως θα κερδίσουν λιγότερο σημαντικές μάχες στη συνέχεια της ζωής τους, το βλέπουμε και στις μέρες μας που κάποιοι πιστεύουν πως με μια καρδούλα στο facebook συμμετέχουν στον πόλεμο κατά του καρκίνου και με ένα like χορταίνουν τον πεινασμένο.

Σε μια αποστροφή του λόγου μου σ’ εκείνο το κείμενο λοιπόν, είχα γράψει πως τα μοναδικά συλλαλητήρια στα οποία συμμετείχα και μάλιστα με όλη μου την ψυχή, ήταν αυτά για τον ΠΑΟΚ, πότε για να φύγει ο Μπατατούδης, πότε ο Γούμενος, και πότε για τα χρέη.

Είχα ξεχάσει ν΄αναφέρω και τη συμμετοχή μου στο συλλαλητήριο για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες ενώ δεν είχα καμία απολύτως σχέση με τη θρησκεία και η κατ΄αρχήν προσέγγιση μου επί του θέματος, ήταν καθαρά δημοσιογραφική.

Έβλεπα στα τηλεοπτικά παράθυρα τους υπέρμαχους της διαγραφής να παπαγαλίζουν το σαθρό επιχείρημα «η πίστη είναι εσωτερικό θέμα του καθενός, το να αναγράφεται σε κάποιο έγγραφο είναι ασήμαντο, αρκεί να υπάρχει στην ψυχή μας» και σκεφτόμουν με τη σειρά μου «αφού λοιπόν είναι ασήμαντο ρε παίδες, γιατί θέλετε να το διαγράψετε; Τόση πρεμούρα για κάτι που εσείς οι ίδιοι αποκαλείτε ασήμαντο;»

Κάπως έτσι αποφάσισα να πάω σ΄εκείνο το συλλαλητήριο, χωρίς να μπορώ να διακρίνω τη σημασία της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Και μόνο το γεγονός όμως πως ξεσήκωσαν τόσο κόσμο, δείχνει πως για εκείνους ήταν σπουδαίο, άρα έλεγαν ψέματα πως το θεωρούσαν ασήμαντο. Δεν προκαλείς έναν πόλεμο, για μια λεπτομέρεια…

Συμμετείχα λοιπόν από αντίδραση και μόνο, για τον ίδιο λόγο θα δώσω αύριο το παρόν στο συλλαλητήριο, όπως και οι περισσότεροι υποθέτω.

Μόνο οι αφελείς έχουν αυταπάτες πως οι Αμερικάνοι θα…τρομάξουν από τη μαζικότητα, ότι θα κάνουν πίσω τα κόμματα ή όποιος άλλος διάολος ξεπουλάει τόσο απροκάλυπτα ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της ιστορίας και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Άπαντες γνωρίζουν άλλωστε πως το μοναδικό κριτήριο για την ψήφο στις εκλογές είναι η τσέπη του ψηφοφόρου, τα στελέχη της σημερινής κυβέρνησης αποκαλούσαν τα Σκόπια ως Μακεδονία, -σκέτο- (ξεπερνώντας και τους Σκοπιανούς βουλευτές που συμβιβάζονται με κάτι σε άνω, πλάγια, δίπλα, Σλάβο) ανέβηκαν στην εξουσία όμως επειδή υποσχέθηκαν 751 ευρώ κατώτατο και 13ο μισθό.

Αν εμφανιστεί κάποιος αύριο και υποσχεθεί 558 κατώτατο κι ένα κιλό φακές δωρεάν το μήνα, θα γίνει πρωθυπουργός, ακόμα κι αν τάσσεται υπέρ της ανάρτησης Τουρκικής σημαίας στην Ακρόπολη.

Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, με την απαραίτητη συμπαράσταση των ΜΜΕ και εκμεταλλευόμενες, την αμορφωσιά των Ελλήνων, καταφέρνουν διαχρονικά να παραπλανούν τη κοινωνία με μαεστρικές μεθόδους, το περίφημο ΠΓΔΜ που μας έχουν πλασάρει εδώ και χρόνια αποκοιμίζοντας μας, είναι η πιο πειστική απόδειξη.

Μας το πέρασαν ως επιτυχία, ενώ σημαίνει αυτό ακριβώς που θέλουν οι Σκοπιανοί. το ΠΓ δεν είναι παρά ένας χρονικός-γεωγραφικός προσδιορισμός, που παραπέμπει ξεκάθαρα στην πρώην Γιουγκοσλαβία, από την οποία προήλθε το κρατίδιο.

Και πλακωνόμασταν εμείς οι Ελληναράδες με τους Σκοπιανούς όποτε συστήνονταν ως Μακεδόνες, μετατρέποντας πότε αθλητικές διοργανώσεις και πότε διεθνή συνέδρια και συνδιασκέψεις φορέων σε ρινγκ, για να βάλουν μπροστά το ΠΓ, το ΔΜ. που ήταν η ουσία δε μας ενοχλούσε!

Όποτε περνούσε το δικό μας μάλιστα, το εκλαμβάναμε ως εθνική νίκη, ενώ εκείνο που πετυχαίναμε. σε τελική, ήταν να περιληφθεί απλώς κι ένας απολύτως περιττός προσδιορισμός δίπλα στο Μακεδονία, που ήδη είχαμε αποδεχτεί….

Γι αυτό και μόνο γινόταν ο σαματάς, το Δημοκρατία της Μακεδονίας ήταν παγιωμένο.
Είναι κάτι που ξεπερνάει τις αιτιάσεις περί ανέχειας, αφού συνέβαιναν σε εποχές που ο κόσμος ζούσε καλύτερα και η πλειοψηφία είχε τα προς το ζην.

Για να εμπεδώσουμε την απίστευτη πλάνη, το πλήρες όνομα της Ουκρανίας είναι πρώην Σοβιετική Δημοκρατία της Ουκρανίας, όπως της Λευκορωσίας και όλων των περιοχών που ανεξαρτητοποιήθηκαν, μιλάμε τώρα για τον ορισμό του αποβλακωμένου κοινού, που δεν έχει ελπίδα ανάκαμψης.

Πρακτικά λοιπόν δεν υπάρχει λόγος παρουσίας στο συλλαλητήριο, ένας τόσο απαίδευτος και ευκολόπιστος λαός που πιστεύει ότι του σερβίρει ο εκάστοτε Βενιζέλος και Πρετεντέρης αδυνατώντας ν΄αντιληφθεί το στοιχειώδες, δε μπορεί να αλλάξει όχι κάτι προαποφασισμένο από τους ισχυρούς, αλλά ούτε τη δική του μοίρα.

Το ξέρουμε όλοι μας, ακόμα κι αν δεν το παραδεχόμαστε, θα πάμε όμως και πάλι από αντίδραση, γιατί βλέπουμε ξανά το ίδιο έργο με το μιντιακό και κάθε είδους κατεστημένο να σφυρίζει αδιάφορα, λες και η παράδοση της ιστορίας που έγραψε ο μέγιστος των Ελλήνων που αποτελεί σημείο αναφοράς στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου, είναι πιο ασήμαντο από τα αποτελέσματα της βαλλιστικής εξέτασης στη δολοφονία Στεφανάκου, και τον καιρό της επόμενης εβδομάδας.

Θα πάμε γιατί διαβάζουμε ψηφίσματα όπως αυτό της εταιρίας Μακεδονικών σπουδών που μέσα σε ένα ακατάσχετο μπλα-μπλα περί Ελληνικότητας της Μακεδονίας δεν αναφέρει κουβέντα για το συλλαλητήριο, γιατί βλέπουμε μέχρι και την επίσημη εκκλησία που στα εθνικά θέματα αν δεν ήταν μπροστάρισσα ήταν πάντα εκεί, να σκύβει το κεφάλι και να συμβιβάζεται με την εξουσία.

Θα πάμε λοιπόν επειδή ολόκληρο το σύστημα δε θέλει να γίνει το συλλαλητήριο και μας προτιμά μουγγούς, με πιο απλά λόγια, θα πάμε για εκείνο το «γαμώτο» που είχε πει κάποτε η Πατουλίδου…